Οι περισσότεροι νεοέλληνες περιμένουν μετέωροι και άπρακτοι την κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας» της Αριστεράς, για να μας λύσει όλα τα προβλήματα! Να συμφωνήσει με τους «θεσμούς», να εξασφαλίσει χρηματοδότηση, να αποτρέψει τη «λιτότητα» και την «ανθρωπιστική κρίση».
Τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δε θα λυθούν, αν δεν σταματήσουμε να είμαστε διαχειριζόμενα αντικείμενα της πολιτικής, καταναλωτές-όπως έχουμε συνηθίσει-των προγραμμάτων των κομμάτων που βρίσκονται ή διεκδικούν την εξουσία.
Ας «ξεβολευθούμε»-όσοι βολεύονται ακόμα-και ας γίνουμε οι ίδιοι υποκείμενα της πολιτικής!
Να διαμορφώσουμε ένα νέο είδος πολιτικής που θα στοχεύει στην ευζωία μας και θα στηρίζεται όχι πλέον στη διαμεσολάβηση, αλλά στη συμμετοχή, στη αυτοεκπροσώπηση, στην αυτοοργάνωση!
Ήλθε ο καιρός, που τα κοινωνικά κινήματα για την αποανάπτυξη-τοπικοποίηση, του ελευθεριακού κοινοτισμού, της ριζοσπαστικής οικολογίας και προστασίας του κλίματος, της αυτοδιαχείρισης και της άμεσης δημοκρατίας, θα χρειασθεί να γίνουν και πολιτικά, και συνδεόμενα μεταξύ τους να μετατραπούν σε ενιαίο πολιτικό κίνημα μετάβασης σε μετακαπιταλιστική κοινωνία. Σε ένα κίνημα δηλαδή που θα διεκδικήσει από τις πολιτικές εξουσίες σε κάθε χώρα την αλλαγή πορείας «εδώ και τώρα». Δεν υπάρχει χρόνος για μετάθεσή της στο απώτερο μέλλον.
Αυτή η στροφή μπορεί να ξεκινήσει από την Ελλάδα, όχι μόνο επειδή είναι ο «ναυαγός» του σημερινού μοντέλου της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά γιατί βρίσκεται πια στην εξουσία μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, που υποτίθεται ότι θέλει να αλλάξει τα μέχρι τώρα δεδομένα.
Αυτή η νέα ριζοσπαστική πολιτική θα χρειασθεί να αγνοήσει όλα τα μέχρι τώρα ανυπόστατα για την ευζωία μας κριτήρια, όπως το ΑΕΠ, τα χρέη κ.λπ. και να νοηματοδοτήσει με νέες έννοιες και αξίες, την καθημερινότητα του “μέσου” πολίτη. Να δημιουργήσει μια νέα ατομική και κοινωνική συνείδηση, η οποία θα κατανοήσει ότι επιτέλους δε μπορεί η ανθρωπότητα να καταναλώνει και να εξαφανίζει σταδιακά τους πόρους ενός πεπερασμένου πλανητικού οικοσυστήματος. Ούτε να αυτοκτονεί «με το πηρούνι και το κουστούμι της». Αλλά να επιδιώξει μια αξιοβίωτη ζωή που θα συνοψίζεται στα εξής απλά συνθήματα:
- Αντί του σημερινού όλο και πιο γρήγορα και επιφανειακά: πιο αργά και σε βάθος
- Αντί του όλο και περισσότερα: ποιότητα, επάρκεια, τα λιγότερα είναι συνήθως αρκετά
- Αντί του όλο και πιο ανταγωνιστικά: συνεργατικά και αλληλέγγυα
- Αντί του όλο και πιο μεγάλα, όλο και πιο μακριά και παγκοσμιοποιημένα: πιο μικρά, πιο κοντά και τοπικά
- Αντί μια χρήσης και με ημερομηνία λήξης: πιο γερά και επανάχρηση
- Αντί για το απρόσωπο και ομογενοποιημένο της μαζικής παραγωγής: πιο όμορφα και προσωπικά
- Αντί μόνο για όποιον έχει χρήματα και μέσω της αγοράς: πιο δίκαια, για τον καθένα που το έχει ανάγκη, από τον καθένα που μπορεί!
Η στρατηγική που μπορούμε να επιλέξουμε είναι της αποανάπτυξης -τοπικοποίησης
Η κατεύθυνση μπορεί να είναι:
– «από-ανάπτυξη εδώ» (όπου υπάρχει μεγάλο οικολογικό και κοινωνικό αποτύπωμα π.χ. βιομηχανία ορυκτών καυσίμων, πυρηνική, χημική, όπλων, γενετική μηχανική κλπ.)
– «συντήρηση εκεί»( όπου υπάρχει βιωσιμότητα π.χ. αποκεντρωμένα μικρά συστήματα ΑΠΕ, χρήση μικροοργανισμών κ.λπ.)
– «ανάπτυξη παραπέρα» ( όπου μειώνεται το οικολογικό και κοινωνικό αποτύπωμα: π.χ. οργανική γεωργία, αναβλάστηση δασών με φυσικές σπορές-μέθοδος Φουκουόκα)
Να διαμορφώσουμε «από τα κάτω» ένα απαραίτητο ρεαλιστικό και ελκυστικό πολιτικό πρόγραμμα για την ευζωία για το ξεπέρασμα της σημερινής κατάρρευσης και συγχρόνως για τη μετάβαση σε μια μετακαπιταλιστική κοινωνία, που θα στηριχθεί:
- στην οικονομία των βιοτικών αναγκών όσον αφορά στο περιεχόμενο, στηριζόμενοι στα «κοινά».
- στον συνεργατισμό-συνεταιρισμό όσον αφορά στις σχέσεις παραγωγής,
- στη συλλογική-κοινοτική-δημοτική ιδιοκτησία όσον αφορά στα μέσα παραγωγής,
- στην εγγύτητα και τις μικρές αποστάσεις όσον αφορά στο μικρότερο δυνατό οικολογικό αποτύπωμα
Στην άμεση δημοκρατία όσον αφορά στις αποφάσεις και τους πολιτικούς θεσμούς
Το δημοψήφισμα που κήρυξε η σημερινή κυβέρνηση είναι ένα πρώτο βήμα. Να αποφασίσουν οι πολίτες για τη συμφωνία ή όχι με την λιτότητα και φτωχοποίηση που τους επιβάλλεται από την ευρωπαϊκή ελίτ. Αν απαντήσουμε με όχι θα σημαίνει ότι: επιλέγουμε τον οικειοθελή «λιτό βίο» με απόρριψη της υπερκατανάλωσης και στροφή προς την ποιοτική επάρκεια που μπορεί να μας εξασφαλίσουν οι υπάρχοντες πόροι στη χώρα μας, γιατί μπορούμε να ζούμε καλύτερα με τα λιγότερα, αλλά ποιοτικά ανώτερα και επαρκή.
Δεν χρωστάμε οι «από κάτω» και δε δημιουργήσαμε εμείς τη κρίση των χρεών και για αυτό δεν πληρώνουμε τη χρηματοπιστωτική ελίτ. Απαιτούμε σεισάχθεια σε παγκόσμιο επίπεδο, ξεκινώντας από την Ελλάδα.
-Ας μη θεωρούμε φτώχεια την έλλειψη των χρημάτων «τους», το να μη μπορούμε να αγοράζουμε τα προϊόντα «τους»!
-Ας μη δεχθούμε σαν ανεργία την έλλειψη μισθωτών θέσεων εργασίας στις επιχειρήσεις «τους»!
-Ας αρχίσουμε να οργανωνόμαστε σε κοινότητες, δίκτυα συνεργασίας και αλληλεγγύης, ομάδες παραγωγών, συνεταιρισμούς και συνεργατικές ομάδες, να μετατρέπουμε τις επιχειρήσεις που κλείνουν, σε επιχειρήσεις κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας με αυτοδιαχείριση από τους εργαζόμενους σε αυτές και παραγωγή που να ικανοποιεί τις κοινωνικές βιοτικές ανάγκες.
Να δημιουργήσουμε νέες μονάδες παραγωγής κοινωνικής βάσης. Να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας με αυτοπαραγωγή και αχρήματες ανταλλαγές, δημιουργώντας «τοπικά νομίσματα» και εναλλακτικούς θεσμούς χρηματοδότησης, κλπ., κλπ.!
Γ. Κολέμπας
