Η τρομακτική ανάπτυξη της συμβατικής ιατρικής τον προηγούμενο αιώνα έχει επαναφέρει την γνώμη ότι η συμβατική θεραπευτική είναι η μόνη αποτελεσματική μορφή θεραπείας και ότι είναι μόνο θέμα χρόνου να βρεθεί μια θεραπεία για κάθε νόσο (προς αυτήν την κατεύθυνση κινούνται και οι σύγχρονες έρευνες στη μοριακή γενετική).
Οι μεγάλες επιδημίες των λοιμωδών νόσων κατανικήθηκαν από ένα συνδυασμό βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης και υγιεινής, εμβολιασμών και αντιβιοτικών (πίνακας Α – εικόνα της Αγγλίας). Παρ’ όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, και παρά την έλλειψη Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης στις εναλλακτικές θεραπευτικές, παρατηρείται μια αναγέννηση στις μορφές αυτές της θεραπείας με επίκεντρο την Ομοιοπαθητική. Ένας κύριος λόγος γι αυτό είναι το χάσμα μεταξύ των επιτευγμάτων ως προς την επιστημονική γνώση, και την τεχνολογία και των πρακτικών αποτελεσμάτων (ιδίως σε χρόνιους ασθενείς) που όποιος συμβατικός γιατρός δεν αναγνωρίζει, μάλλον κλείνει τα μάτια σε μια πραγματικότητα (εθελοτυφλεί).
Βέβαια οι παρατηρήσεις αυτές δεν οδηγούν στο συμπέρασμα, όπως κάποιοι λανθασμένα ίσως διατείνονται, ότι το συνολικό σύστημα θα πρέπει να αναθεωρηθεί. Πιο ευκταίο είναι να αναθεωρηθούν λανθασμένες προσεγγίσεις και κατευθύνσεις:
Η Τεχνητή Ανοσοποίηση
“The oral polio vaccine cannot assure cure for poliomyelitis but ensures prevention against poliomyelitis” (N.C. Chattergee, India)
Ας δούμε καταρχάς πρακτικά τι γίνεται με το πρόγραμμα εμβολιασμών στην Ελλάδα και διεθνώς. Στον πίνακα Β βλέπουμε τα εμβόλια και την χρονολογία κυκλοφορίας τους σε Αμερική και Ελλάδα. Για το τι περιέχουν τα εμβόλια θα πούμε περιληπτικά ότι το DTP που είναι το τριπλό εμβόλιο διφθερίτιδας-τετάνου-κοκίτη, περιέχει ανατοξίνες διφθερίτιδας και τετάνου και νεκρούς μικροοργανισμούς κοκίτη. To MMR είναι εμβόλιο κατά της ιλαράς, παρωτίτιδας και ερυθράς με ζώντες εξασθενημένους ιούς.
To OPV (Sabin) είναι ζώντες εξασθενημένοι ιοί πολιομυελίτιδας. To DTP δίνεται ενδομυϊκά, το MMR υποδορίως και το OPV από το στόμα.
Εκτός των εμβολίων του πίνακα Β, που χρησιμοποιούνται για την κάλυψη του εθνικού προγράμματος εμβολιασμών, κυκλοφόρησε στη χώρα μας και μια νέα σειρά νέων εμβολίων, με τα οποία μπορεί να συμπληρωθεί το οργανόγραμμα του βασικού προγράμματος εμβολιασμών (Πίνακας Γ).
Η Εθνική Επιτροπή Εμβολιασμών προτείνει το ακόλουθο πρόγραμμα εμβολίων για βρέφη και παιδιά στην Ελλάδα (Πίνακας Δ – προσέξτε και τα χρονοδιαγράμματα!).
Όπως τονίστηκε, η πιστή εφαρμογή των μαζικών προγραμμάτων εμβολιασμού μπορεί να εκμηδενίσει ένα λοιμώδες νόσημα σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εξάλειψη της ευλογιάς και οι αναμενόμενη εκρίζωση της πολιομυελίτιδας.
Ο ρυθμός παρασκευής νέων εμβολίων είναι ταχύς και τα εθνικά προγράμματα αδυνατούν να αφομοιώσουν τις σύγχρονες δυνατότητες πρόληψης.
Παράλληλα με την αύξηση του κόστους, υπάρχει και προβληματισμός εκ μέρους των γονέων, για την αύξηση των ιατρικών επισκέψεων σε παιδίατρους καθώς και για τον αριθμό των ενέσεων. Με το πρόγραμμα εμβολιασμών του 2001 στην Αμερική μέχρι την ηλικία των 18 μηνών στο παιδί χρειάζεται να γίνουν 19 ενέσεις! (Πίνακας Ε) (σκεφτείτε το παιδί να είναι και Silica!).
Για την αντιμετώπιση του προβλήματος οι εταιρίες προσπαθούν να παρασκευάσουν πολυδύναμα μικτά εμβόλια με βάση την εμπειρία από την παρασκευή των μικτών εμβολίων DTP και MMR. Για την επίλυση του προβλήματος αναζητείται ένα ιδανικό πολυδύναμο εμβόλιο που να χορηγείται σε μια δόση (κατά προτίμηση από το στόμα) και να καλύπτει όλα τα σημερινά εμβόλια! (Πίνακας ΣΤ)
Φτάσαμε σήμερα στο σημείο να διαφημίζεται στον «Economist» (αφορμή για τη συγγραφή αυτού του άρθρου) πολυδύναμο 7πλό εμβόλιο ως η τελευταία λύση της σύγχρονης τεχνολογίας στην πρόληψη των λοιμωδών νόσων. Και φυσικά οι παρενέργειες που αναφέρονται επίσημα είναι από ελάχιστες έως μηδαμινές!
Ποια όμως θα πρέπει να είναι η θέση του ομοιοπαθητικού γιατρού στο θέμα των εμβολιασμών και ειδικότερα του μαζικού εμβολιασμού; Υπάρχει ξεκάθαρη άποψη για το αν πρέπει ή όχι να γίνονται αυτές οι ανοσοποιήσεις σε κάθε περίπτωση;
Στην ’πω Ανατολή οι Κινέζοι πραγματοποιούσαν μια μορφή προληπτικών εμβολιασμών για την ευλογιά, φορώντας τα ρούχα του ασθενή θύματος της ευλογιάς (αυτά που φορούσε στην φάση της διαπύησης) και εισπνέοντας αποξηραμένες φλύκταινες ευλογιάς αφού τις διατηρούσαν για ένα χρόνο.
Ο Πλίνιος ισχυριζότανε ότι η σίελος λυσσασμένου σκύλου μπορεί να προστατεύσει από την λύσσα.
Είναι επίσης ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι η δυνατότητα λήψης αντιγόνου δια του στόματος να κινητοποιεί συστηματικές ανοσολογικές αντιδράσεις, είχε αναγνωριστεί από τους Ινδιάνους της Ν. Αμερικής, που έτρωγαν φύλλα από Poison Ivy (Rhus toxicodedron) σε μια προσπάθεια να προφυλαχθούν από αντιδράσεις ευαισθησίας εξ επαφής με το φυτό.
Βλέποντας λοιπόν την πρακτική του εμβολιασμού αυτό που φαίνεται είναι η ικανότητα του οργανισμού να αντιδρά σε μια διαταραχή του συστήματος (π.χ. ένα ξένο αντιγόνο) παράγοντας μια ειδική δυναμική αντίδραση, έτσι ώστε να διατηρήσει τις δομές και την λειτουργία του. Η αντίδραση αυτή είναι δυσανάλογη του αρχικού ερεθίσματος και έχει σχετικά τόσο σταθερή μνήμη, ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εξουδετερώσει μια δευτερογενή πιθανή επίδραση ιδίας ή παρόμοιας αντιγονικής αιτιολογίας σε πραγματικά δεδομένα (π.χ. μια επιδημία).
Οι ομοιοπαθητικοί ιατροί λέμε ότι καλύτερα να έχεις πάρει το ιδιοσυγκρασιακό σου φάρμακο (constitutional remedy) και το φάρμακο για την επιδημία (remedy epidemicus) ή το κατάλληλο νοσώδες (idem nosodes).
Βέβαια το ερώτημα της προφύλαξης από λοιμώδεις νόσους με την Ομοιοπαθητική από τον Hahnemann μέχρι και σήμερα με τις αναφορές για πρόληψη και ανοσοποίηση με σχήματα δοσολογίας ομοιοπαθητικών φαρμάκων (Elizayaga et al) ή ακόμα και με σχήματα ισοπαθητικής, παραμείνει ως προς τα αποτελέσματα αυτών των πρακτικών ασαφές ως προς την απάντηση του. Η Ομοιοπαθητική θεραπεύει με βάση την ιδιοσυγκρασία και όχι με γενικευμένους προληπτικούς «ομοιοπαθητικούς εμβολιασμούς» .
Βέβαια, αν κάνουμε μια ιστορική αναδρομή, ο ίδιος ο S. Hahnemann πρότεινε στο «cure and preventions of Scarlet fever» (1801) την Belladonna για πρόληψη της οστρακιάς. Στο «Treatise on Asiatic Cholera» επίσης αναφέρει ότι το Cuprum, το Veratrum και την Camphora μπορούν να δοθούν για πρόληψη της επιδημίας.
Ο C. Hering (1833) συζητούσε την πιθανή χρήση του Psorinum για πρόληψη φλεγμονών στα πλαίσια του ψωρικού μιάσματος. Ο Baron Boenninghausen ήταν ο πρώτος που έδωσε Thuja και Variolinum για προφύλαξη απότην ευλογιά (1831 -Lesser Writings). Στα 1884 ο Burnett έγραψε «τα τελευταία χρόνια κάνω χρήση του Vaccininum στην δυναμοποίηση 30CH, και δεν έχω δει κανένα να κολλάει ευλογιά» Ο W. Boericke γράφει ότι η Baptisia παράγει ένα είδος αντισωμάτων κατά του τύφου (το ίδιο και τα Variolinum, Malandrinum στην ευλογιά) (Pocket manual of Homeopathy Materia Medica 1921). 0 C. M. Boger αναφέρει την χρήση του Tuberculinum σαν προφυλακτικό για πρόκληση ανοσίας (Homeopathic Recorder), Η D. Shepherd στο «Homeopathy and Epidemic Diseases» συνιστά τα νοσώδη για προφύλαξη από λοιμώδεις νόσους. Οι Wheeler και Grimmer συνιστούν μία δόση νοσώδους χαμηλής και υψηλής δυναμοποίησης, αντίστοιχα, για προφύλαξη.
Ο Αρ. Τσαμασλίδης αναφέρει «προληπτικά σαν αγροτικός ιατρός επί 28 έτη σε ορεινή περιοχή και επειδή ο πρώτος μου τραυματίας κτηνοτρόφος εμφάνισε τρομερό σύνδρομο στο δοκιμαστικό του αραιωμένου αντιτετανικου ορού, έδινα επί 28 έτη σ’ αυτές τις περιπτώσεις Hypericum 1Μ. Δεν υπήρξε καμία περίπτωση τετάνου και οι πόνοι εφησύχαζαν. Επίσης δεν υπήρξε καμία επιδημία παιδικής λοιμώδους νόσου διότι στα σχολεία δίδονταν προληπτικά τα αντίστοιχα νοσώδη, όταν εμφανίζονταν επιδημίες.»
Τον Αύγουστο του 1974 υπήρχε στην Guarantingueta (Βραζιλία) σοβαρή επιδημία μηνιγγίτιδας. 18.640 παιδιά πήραν προφυλακτικά νοσώδες (Meningococcinum 10CH) και από αυτά μόνον 4 ανέπτυξαν μηνιγγίτιδα. Βέβαια σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις δεν είχαμε τα ίδια θετικά αποτελέσματα.
Από την εποχή που ο Jenner (εμπνευστής των εμβολιασμών στην σύγχρονη εποχή) που βρήκε ότι η δαμαλίτιδα (cowpox) μπορεί όντας παρόμοια αν και ασθενέστερη, να προσφέρει προφύλαξη από την ευλογιά και που τον αναφέρει ο Hahnemann στο Organon (υποσημείωση της παραγράφου 46) «αυτό φαίνεται να είναι η αιτία για την ωφέλιμη και αξιοσημείωτη εξάπλωση της χρήσης του εμβολιασμού του Jenner με cowpox. Η ευλογιά δεν παρουσιάστηκε ποτέ πια τόσο επιδημική και τόσο μεταδόσιμη. Σαράντα με πενήντα χρόνια πριν, μια πόλη θα μπορούσε να χάσει τα μισά και πολλές φορές τα τρία τέταρτα των παιδιών της από αυτή την θανατηφόρα επιδημία», μέχρι τον J.C. Burnett που στο δοκίμιο του για τις επιπλοκές των εμβολιασμών (Vaccinosis) αναφέρει στην αρχή, ότι αυτό δεν είναι μία θέση κατά των εμβολιασμών, κανένας από τις τότε αυθεντίες της Ομοιοπαθητικής (Hahnemann, Hering, Allen, Clarke, Burnett) δεν μίλησε επίσημα κατά των εμβολιασμών ως προς την αρχή τους.
Ο Hahnemann αναφέρει ρητά στον αφορισμό 73 του Organon «ιδιαίτερα οξέα μιάσματα επιτίθενται στους ανθρώπους μόνο μια φορά στην ζωή τους, όπως η ευλογιά, η ιλαρά, κλπ.» Το ίδιο κάνουν και τα εμβόλια προκαλώντας μια «τεχνητή» κατάσταση οξέως μιάσματος με σκοπό να προφυλάξουν από την φυσική επιδημία. Και φυσικά σε ένα πληθυσμό εκατομμυρίων μιας μεγαλούπολης δεν είναι πρακτικό να ψάχνουμε το φάρ μακό της επιδημίας από τα πρώτα περιστατικά, ούτε να έχουμε δώσει το ιδιοσυγκρασιακό φάρμακο με την κατάλληλη Ομοιοπαθητική αγωγή σε όλους πριν την έκρηξη μιας επιδημίας. Και είναι γνωστό ότι η θνησιμότητα είναι υψηλότερη στην αρχική φάση της επιδημίας.
Ο Kent (lesser writings) αναφέρει ότι κατά την διάρκεια μιας επιδημίας διφθερίτιδας ένα λάθος στην επιλογή του πρώτου φαρμάκου συνήθως πάντα σημαίνει θάνατο ή το λιγότερο κάλυψη των αληθινών συμπτωμάτων της περίπτωσης. Ο Διευθυντής ενός Ομοιοπαθητικού Κολεγίου στην Ινδία αρνήθηκε τον εμβολιασμό μελών της οικογένειας του εναντίον της ευλογιάς, λέγοντας ότι θα κάνει χρήση Ομοιοπαθητικής προφύλαξης. Αργότερα, έχασε 3 από τα 7 παιδιά του από την επιδημία και ένα παιδί του τυφλώθηκε. Το ηθικό συμπέρασμα είναι ότι «πρώτα σώσε την ζωή και μετά θεράπευσε τις ανεπιθύμητες ενέργειες». Γι αυτό και ο Sarkar (μελετητής του Organon) συγγραφέας του «The problem of smallpox vaccination» συμβουλεύει σε σοβαρές εκρήξεις επιδημίας ευλογιάς να δίνουμε το ενδεικνυόμενο Ομοιοπαθητικό φάρμακο και μετά να εμβολιάσουμε όσους δεν έχουν εμβολιαστεί!
Ο D.H. Chand επικύρωσε ότι το B.C.T. (Belladonna 200, Calc. Carb. 200 και μετά Tuberculinum 10M) είναι ασφαλές προφυλακτικό για την εγκεφαλίτιδα. Επίσης σύστησε 11 Ομοιοπαθητικά φάρμακα σαν προφυλακτικά. Αν πάρουμε σαν μέτρο προφύλαξης στον γενικό πληθυσμό την βιολογική μέθοδο που έχουμε σήμερα που είναι ο τίτλος αντισωμάτων (ενεργοί φορείς ανοσίας), το παρακάτω σχήμα δεν ανέπτυξε λογικό τίτλο ανοσίας στην προαναφερθείσα επιδημική νόσο. Και αυτό βέβαια ήτανε αναμενόμενο. Γιατί τα φάρμακα αυτά δεν ήταν Ομοιοπαθητικά. Μόνο όταν η εικόνα της νόσου στον ασθενή και η εικόνα του φαρμάκου είναι όμοιες τότε είναι το Ομοιοπαθητικό φάρμακο του ασθενή αυτού!
Σε πολλά Ομοιοπαθητικά περιοδικά γράφονται άρθρα κατά των εμβολίων, αναφέροντας ανεπιθύμητες ενέργειες. Υπάρχει όμως ασφαλές υποκατάστατο του εμβολίου σε περιοχές που μαστίζονται από επιδημική νόσο; (π.χ. πολιομυελίτιδα που το εμβόλιο μπορεί να προκαλέσει παράλυση, σύνδρομο Guillain Barre’s κ.λ.π αλλά η ίδια η νόσος είναι πολύ βαρύτερη και σε περισσότερους ασθενείς;) Η απάντηση μέχρι σήμερα είναι ΟΧΙ!
Συνεπώς δεν πρέπει να είμαστε δογματικοί. Δεν μπορούμε ούτε να αποδεχτούμε την χωρίς επιλογή ανοσοποίηση του γενικού πληθυσμού, αλλά ούτε και να απορρίψουμε πλήρως αυτήν την τακτική.
Η κυρίαρχη μέθοδος εμβολιασμού αν και έχει άμεσες και απώτερες επιπλοκές σε τμήμα του πληθυσμού, προφυλάσσει και μειώνει τον επιπολασμό των επιδημιών. Η Vaccinosis θα αναπτυχθεί σε ένα μέρος του πληθυσμού και μπορεί να αντιμετωπισθεί ως ένα βαθμό με κατάλληλη Ομοιοπαθητική αγωγή.
Μέχρι να βρεθεί ομοιοπαθητική μέθοδος μέτρησης της ανοσίας, και μέχρι αποδεδειγμένα τα ομοιοπαθητικά φάρμακα να προφυλάσσουν μαζικά από επιδημικές νόσους (οπότε και θα πάει όλος ο κόσμος προς την ηπιότερη και αποτελεσματικότερη Ομοιοπαθητική μέθοδο) η χρήση των εμβολίων κρίνεται αναγκαία σε ειδικές περιπτώσεις.
Συμπερασματικά η Ομοιοπαθητική Ιατρική δεν είναι κάθετα αντίθετη στους εμβολιασμούς, ως προς την αρχή τους, αλλά ως προς την μέθοδο και τον τρόπο που πρέπει να γίνονται. Στο τέλος του δοκιμίου αυτού θα δοθούν κάποιες κατευθύνσεις και μέθοδοι για μείωση και αποφυγή, όσο το δυνατόν, των παρενεργειών των εμβολίων με ταυτόχρονη βελτιστοποίηση της ωφέλειας που μπορεί να προκύψει. Θα πρέπει να τονίσουμε στους ασθενείς μας, ότι είμαστε κατά των γενικών εμβολιασμών του μαζικού πληθυσμού, χωρίς να παίρνεται υπ’ όψη η ιδιοσυγκρασία των ασθενών, και οι κατά τόπους περιβαλλοντικοί παράγοντες.
Στην Αμερική έχει εδώ και χρόνια αρχίσει μια προσπάθεια (OPVS Ohio Parents for vaccination safety) για την απάλειψη του υποχρεωτικού εμβολιασμού του πληθυσμού πάνω σε τρεις κυρίως πλατφόρμες διαφωνίας:
- Ιατρικοί λόγοι (περιπτώσεις όπου ο εμβολιασμός αντενδείκνυται τελείως)
- Φιλοσοφικοί λόγοι (εδώ μπαίνει και ο εμβολιασμός στρατιωτών για πολεμικούς λόγους, π.χ. εμβόλιο του άνθρακα σε Αμερικάνους πεζοναύτες)
- Θρησκευτικοί λόγοι (πάνω σε θρησκευτικά πιστεύω) Τους ιατρικούς λόγους καθώς και τις κρυφές και φανερές βραχύχρονες και απώτερες παρενέργειες – επιπλοκές των εμβολιασμών (παράπλευρες απώλειες) θα αναπτύξω στην συνέχεια και θα επικεντρωθώ κυρίως σε Ομοιοπαθητικές πηγές πληροφόρησης.
Παρενέργειες επιπλοκές εμβολιασμών
«It is a great error to prescribe for the miasm (for example vaccinossis) instead of the totality of the symptoms” J.T.Kent (L.esser Writings)
Από τον Boenninghausen (Horn. Alem. Zeitung) που αναφέρει για πρώτη φορά ότι ο τρόπος που γίνεται ο εμβολιασμός στην εποχή του είναι μια από τις κύριες αιτίες χρόνιων νόσων, μέχρι τον Burnett (Vaccinossis), οι Ομοιοπαθητικοί γιατροί εντόπισαν από πολύ νωρίς επιπλοκές και παρενέργειες των εμβολίων.
Πρόσφατα η κυβέρνηση της Αγγλίας ζήτησε από τον Dr. Andrew Wakefield (τον γιατρό που πρώτος έθεσε σε εθνικό επίπεδο επιφυλάξεις για το MMR, πιθανολογώντας μια σχέση μεταξύ MMR και του αυτισμού όπως και μια πιθανή σχέση με εντερικές διαταραχές, και προκαλώντας με τις επιφυλάξεις του άρνηση του εμβολίου από γονείς, επιδεινούμενη ανησυχία, και πιθανά μια επιδημία ιλαράς στο Λονδίνο), να υποβάλει την έρευνα του για ανεξάρτητη επιστημονική ανάλυση.
Παρά το ότι όμως ο γιατρός ήλθε σε επικοινωνία με το Κέντρο Ελέγχου των Λοιμωδών Νόσων για μια ανεξάρτητη ανάλυση των δειγμάτωντου, το Κέντρο δεν δέχτηκε να αναλάβει μιατέτοιου είδους έρευνα. Τώρα ελπίζει να αρχίσουν διαβουλεύσεις με το τμήμα υγείας για να προκαλέσει μια νέα αντίληψη ως προς το σοβαρό αυτό δίλημμα. Το Ιατρικό Ερευνητικό Συμβούλιο (MRC Αγγλίας) αναφέρει ότι θα χρειαστούν περαιτέρω έρευνες σε γενετικές αιτίες, βασική βιολογία και σχέση γαστρεντερικών διαταραχών και αυτισμού, όσον αναφορά την σύνδεση με το MMR. Ο Γ. Βυθούλκας αναφέρει στην «Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής» τα προβλήματα από την μαζική εφαρμογή του εμβολιασμού. Θα πάρουμε τον τρίτο τύπο αντίδρασης με επιπλοκές στο εμβόλιο. «Είναι αλήθεια ότι ένα τέτοιο ευαίσθητο άτομο, σε μια επιδημία θα παρουσίαζε τις ίδιες επιπλοκές. Αλλά ποιος μας λέει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα εκτίθονταν τελικά στην επιδημία;»
Χρειάζονται λοιπόν επιδημιολογικές πληροφορίες σε κάθε τόπο, για την εφαρμογή ή μη του μαζικού εμβολιασμού, μέχρι να ανέβει το επίπεδο υγείας του πληθυσμού (με συστηματική Ομοιοπαθητική θεραπεία και μαζί με άλλες παραμέτρους υγιεινής) ώστε να αλλάξουν τα επιδημιολογικά δεδομένα και να μην χρειάζεται καθόλου ο εμβολιασμός.
Στο ίδιο κεφάλαιο αναφέρεται επίσης θεραπεία των συμπτωμάτων που ονομάστηκαν “vaccinosis” (υποτροπή χρόνιας αλλεργικής ρινίτιδας μετά από εμβολιασμό) με χρήση του νοσώδους Variolinum. Όπως αναφέραμε το πρόβλημα βρίσκεται στον εξασθενημένο ιό ή στο ξένο αντιγόνο αν και πολλές φορές έχουμε προβλήματα και από ουσίες που χρησιμοποιούνται για να σταθεροποιηθεί το διάλυμα. Ο Frans Vermeulen αναφέρει ότι υπάρχει σύνδεση μεταξύ αυτισμού και πρώιμης έκθεσης στην παιδική ηλικία στον υδράργυρο (μέσω θυμεροσάλης που περιέχει κατά 50% υδράργυρο και χρησιμοποιείται ως συντηρητικό σε πολλά εμβόλια). Η εισαγωγή και χρήση της θυμεροσάλης ως συντηρητικού εμβολίων στις αρχές του 1930 συμπίπτει με την αρχική περιγραφή του αυτισμού στο τέλος του 1930 απο τον Παιδοψυχολόγο Leo Kanner.
Επίσης υπάρχει σύνδεση νόσου του Alzheimer και υδραργύρου και αλουμινίου που χρησιμοποιούνται ως συντηρητικά στα εμβόλια. Σε προσωπική επικοινωνία με το συνάδελφο κ. Κύβελο μου εδόθη η πληροφορία για ύπαρξη υδραργύρου πάνω από το επιτρεπτό όριο σε Ελληνικά εμβόλια, εύρημα που είναι υπό διερεύνηση από τον Ε.Ο.Φ.!
Η εποχή που ο Hahnemann ανέφερε τα δεινά από τη χρήση σαλβαρσάνης και υδραργύρου στους βαρέως πάσχοντες, δυστυχώς δεν έχει ακόμα παρέλθει!!!
Από την Ομοιοπαθητική βιβλιογραφία έχουμε πλήθος παρενεργειών μικρής και μακράς διάρκειας. Για το εμβόλιο του κοκίτη μικρής διάρκειας είναι πρήξιμο στην περιοχή της ένεσης, εξάνθημα, πυρετός μέχρι 40ο C και απαρηγόρητο κλάμα του μωρού. Μπορεί το μωρό να γίνει μελανό και να έχει αναπνευστικά προβλήματα μέχρι αναισθησίας για 5-10 ώρες. Επίσης μπορεί να εμφανίσει εγκεφαλική κραυγή και να κάνει σπασμούς. Οι περιπτώσεις ξαφνικών θανάτων αγνώστου αιτιολογίας (S.I.D.S.) δεν μπορούν να αποκλειστούν σαν αποτέλεσμα του εμβολίου.
Βέβαια το περισσότερα μωρά επανέρχονται στην υγεία τους και μετά από δύο-τρεις μήνες αρχίζουν οι απώτερες επιπλοκές (σε μικρότερο τμήμα του εμβολιασθέντος πληθυσμού), Συχνές προσβολές μέσης ωτίτιδας, τάση για αλλεργίες, αλλεργία στο γάλα, κολικοί (αναμφίβολα αντένδειξη για αρχή εμβολιασμού), διαταραχές ύπνου, ή αναπνοής μέχρι άσθμα και άλλες μέσης βαρύτητας και μακράς διάρκειας επιπλοκές. Αλλά εκτός από αυτές μπορεί να εμφανιστούν πιο σοβαρές επιπλοκές όπως σπασμοί, επιληψία, τύφλωση ή χάσιμο της ομιλίας και διανοητική καθυστέρηση, ακόμα και αυτισμός. Για να μην πάμε στις λιγότερο εμφανείς επιπλοκές όπως τα «προβλήματα μάθησης» (τύπου δυσλεξίας ή δυσγραφίας), προβλήματα ακοής ή οπτικά και αυξημένη επιθετικότητα του παιδιού.
Βέβαια οι συμβατικοί γιατροί έχουν την τάση να υποβαθμίζουν όλες αυτές τις πληροφορίες που είναι επαρκώς καταγραμμένες στην Ιατρική Βιβλιογραφία, λέγοντας ότι κατά κανόνα τα εμβόλια είναι χωρίς παρενέργειες. Παρ’ όλα αυτά στην τιμή των εμβολίων στην Αμερική έχουν προσθέσει ένα ποσό για την αποζημίωση των τυχών θυμάτων (παράπλευρες απώλειες) από τους εμβολιασμούς! Θα έπρεπε λοιπόν να αναγράφεται στα σκευάσματα των εμβολίων «ΠΡΟΣΟΧΗ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΖΗΜΙΑ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ» , όπως ήδη γίνεται με το κάπνισμα!
’λλωστε τι άλλο είναι οι εμβολιασμοί από ένα γιγαντιαίο proving όλων των παιδιών μιας χώρας; Μπορούμε να βγάλουμε τα συμπτώματα της ‘vaccinosis’ για κάθε εμβόλιο από την γενικευμένη χρήση του όπως στα provings. Ένας προσεκτικός παρατηρητής μπορεί να καταλάβει πια συμπτώματα μετά από εμβολιασμό ανήκουν στις παρενέργειες του εμβολίου και ποια όχι.
Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι ο αυτισμός και τα προβλήματα μάθησης στην Αμερική (15.500 αντίστοιχα παιδιά το 1990 και 67.000 το 2000) ήλθαν στο προσκήνιο λίγα χρόνια μετά την καθιέρωση των υποχρεωτικών μαζικών εμβολιασμών. Και εδώ θα πρέπει να αναφερθούμε στο δίλημμα να συστήσουμε ή όχι ένα συγκεκριμένο εμβόλιο. Θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και να κάνουμε έλεγχο της φυσικής ανοσίας πριν το εμβόλιο.
Όπως έλεγχο αν ανεβάζει ο οργανισμός τα λευκά αιμοσφαίρια και αν μπορεί να δημιουργήσει αντισώματα και αντιτοξίνες. Κάθε οργανισμός έχει μια ευελιξία στην αντιμετώπιση μιας εισβολής και μια ιδιοσυγκρασιακή μοναδική απάντηση. Με την ιδιοσυγκρασιακή απάντηση εννοούμε την ποιότητα της απάντησης και της προδιάθεσης να είναι κανείς ευαίσθητος ή όχι να αντισταθεί σε κάποιο συγκεκριμένο παθογόνο παράγοντα.
Μπορούμε να έχουμε πλήρη γνώση αυτής της ευαισθησίας σήμερα; Προς το παρόν όχι. Μόνο ενδείξεις έχουμε. Το σωστό θα ήταν ξέροντας τον βαθμό ευαισθησίας να εμβολιάσουμε αυτούς που είναι αρκετά ευαίσθητοι και έχουν ικανότητα απάντησης και να αφήσουμε έξω αυτούς που δεν έχουν την ικανότητα απάντησης στον συγκεκριμένο νοσογόνο παράγοντα, καθώς και τους υπερευαίσθητους (όπου και θα παρατηρηθούν οι σοβαρότερες επιπλοκές μετά το εμβόλιο).
Το να εμβολιασθεί κάποιος σημαίνει να δεχθεί ανοσολογικό ενεργό υλικό ώστε να προληφθεί μια νόσος. Συνεπώς η πράξη του τεχνητού εμβολιασμού πρέπει να ακολουθεί μια φυσική ανοσοαντίδραοη που να ταιριάζει με την παρουσία ή απουσία ευαισθησίας, ιδιοσυγκρασίας και φυσικής ανοσοαπάντησης του οργανισμού. Ο Maffei καταλογίζει πολλές συμπτωματικές εκδηλώσεις ότι οφείλονται στην ανισορροπία μεταξύ των ανοσολογικών φαινομένων της αλλεργίας και της ανοσίας. Ονομάζει την ευαισθητοποίηση και τα παθογενετικα φαινόμενα των χημικών φαρμάκων και των εμβολίων «μεταλλεργία» και «παραλλεργία» αντίστοιχα. Η υπόθεση, που βασίζεται σε στοιχεία είναι ότι η ανισορροπία της ανοσολογικής απάντησης στην παιδική ηλικία μεταξύ των Τη 1 και Τη2 λεμφοκυττάρων, είναι υπεύθυνη για την ανάπτυξη αλλεργικών και χρόνιων νόσων στο μέλλον. Ο αποσταθεροποιητικός παράγοντας για την προδιάθεση σε μελλοντική αλλεργική αντίδραση (Th2) είναι η παρεμπόδιση των φυσιολογικών εκδηλώσεων των φλεγμονωδών νόσων σε μικρά παιδιά (Τη 1).
Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες και γενικά σε κατάσταση υγείας, η ξαφνική είσοδος στον οργανισμό του ζωντανού εμβολίου Sabin (Polio) μπορεί να είναι shock. Ο φυσικός αντιδραστικός μηχανισμός μπορεί να υποχωρήσει στο αντιγόνο / ιό και να μην δώσει αντισώματα. Ο ισχυρός ιός έτσι μπορεί να υπερνικήσει τη φυσική ανοσία και να δημιουργήσει βαριές επιπλοκές με την καταστροφική του δράση. Έτσι μπορεί να ακολουθήσουν μετατροπή της ανοσοποιητικής απάντησης, επίδραση στο σύμπλεγμα της ανοσίας, ανοσοανεπάρκεια, ανοσοαιμόλυση, ανοσοκαταστολή, ανοσο-υπερπαραγωγή, ανοσοκαταπίεση κλπ. ακολουθώντας την κληρονομική προδιάθεση και την ατομική ιδιοσυγκρασία – υπερευαισθησία του οργανισμού. Έτσι μπορούν να παρουσιαστούν διάφορες «αγνώστου αιτιολογίας» χρόνιες παθήσεις μέχρι και λευχαιμία.
Ας μην επεκταθούμε στην χρήση 7πλού εμβολίου και τι πολύπλοκες αλληλεπιδράσεις μπορούν να παρουσιασθούν (οξέα μιάσματα εις τη νιοστή) σε έναν οργανισμό που βρίσκεται στην αρχή (μόλις μηνών) της ανοσολογικής του περιπέτειας! (αγγειίτιδες, σπειραματονεφρίτιδες συστηματικές κολλαγονώσεις, αιμολυτικές αναιμίες, ανοσοβλαστικέςλεμφαδενοπάθειες κλπ.)
Μήπως στην προσπάθεια να προφυλαχθούμε από τους εχθρούς (μικρόβια και ιούς) δημιουργούμε μεγαλύτερο πρόβλημα στην όλη οικονομία του οργανισμού;
Ποιοι είναι οι ευάλωτοι στις σοβαρές παρενέργειες των εμβολίων
; Aude Sapere
Αν επεκταθούμε βαθύτερα στο θεωρητικό μέρος (προσωπικές σκέψεις) δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η περιοδικότητα παίζει κι αυτή ένα μεγάλο ρόλο στις ενεργειακές επιδράσεις. Δεν είναι μόνο η συχνότητα (ιδιοσυχνότητα) αλλά και η περιοδικότητα στοιχείο που έρχεται σε συντονισμό μεταξύ οργανισμού και παθογόνων αιτίων.
Κάνοντας μια «τεχνητή επιδημία» με εξασθενημένους οργανισμούς (μαζικούς εμβολιασμούς) και ανάλογα με τους συντονισμούς περιοδικότητας εξασθενημένων μικροοργανισμών και των νεαρών οργανισμών (περιοδικότητα που φαίνεται στην ασυνεχή επανάληψη εξάρσεων επιδημίας αλλά και στην ασυνεχή επανάληψη χρόνιων συμπτωμάτων) μετά τον εμβολιασμό οι νεαροί οργανισμοί κρατάνε στην μνήμη τους για κάποιο διάστημα την περιοδική αυτή επίδραση και έτσι δεν κινδυνεύουν από μια πραγματική επιδημία ίδιας περιοδικότητας. Κάποιοι βέβαια όταν όλα έχουν συντονιστεί θα νοσήσουν βαριά με άμεσες και απώτερες επιπλοκές μέχρι και τον θάνατο. Αυτό που δεν ξέρουμε σήμερα είναι ποιοι είναι οι ευάλωτοι στις σοβαρές και θανατηφόρες παρενέργειες !
Αν θέλουμε να δώσουμε μια παρομοίωση είναι σαν τους σεισμούς ή τις καταιγίδες. Με το να δημιουργούμε μικρο-σεισμούς ή καταιγίδες εκτονώνουμε την συσσωρευμένη περιοδικότητα με αποτέλεσμα να απομακρύνουμε την περίπτωση πραγματικής επιδημίας (Δεν θα βρει πρόσφορο έδαφος για επέκταση) Έτσι εξαλείφονται φαινομενικά περίοδοι (ενεργειακοί”) επιδημιών χωρίς να ξέρουμε αν αυτός ο περιοδικός συντονισμός δεν συνεχίζει να υπάρχει σε βαθύτερες ενεργειακές επιδράσεις τύπου «χρόνιων νόσων αγνώστου αιτιολογίας» σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό και βάθος στον γενικό πληθυσμό!
Ίσως οι «επιδημίες των χρόνιων νόσων» της εποχής μας να είναι η απώτερη συνέπεια της τεχνητής αυτής εκτόνωσης – προφύλαξης (σε συμβολή με την αλόγιστη χρήση χημικών φαρμάκων). ’λλωστε αυτήν την περιοδικότητα οξέων και χρόνιων συμπτωμάτων «είδε» ο Hahnemann και την ονό μασε οξύ μίασμα (επιδημίες) και χρόνιο μίασμα (χρόνιες νόσοι). Εδώ συζητάμε εάν υπάρχει κάποια σχέση (hiden link) μεταξύ οξέων και χρόνιων μιασμάτων και εάν με ένα τεχνητό οξύ μίασμα (εμβολιασμός) δίνουμε μια ώση στην περαιτέρω ανάπτυξη των χρόνιων μιασμάτων (κατά Burnett ή “vaccinosis” μοιάζει με την “σύκωση” του Hahnemann !)
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Όλα τα ανωτέρω είναι αρκετά ασαφή, θεωρητικά και αρκετές φορές αλληλοσυγκρουόμενα. Πιθανά, αν ρωτήσετε έναν Ομοιοπαθητικό γιατρό ποια είναι η θέση του για τους εμβολιασμούς θα πάρετε διάφορες απαντήσεις. Δεν υπάρχει σαφής απάντηση στο τι πρέπει να κάνουμε σε κάθε περίπτωση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κάθε περίπτωση θα πρέπει να εξετάζεται ξεχωριστά. Είμαστε σύμφωνοι κατ’ αρχήν στην ιδέα του εμβολιασμού υπό συγκεκριμένες συνθήκες, αλλά αντίθετοι στον μαζικό εμβολιασμό χωρίς να παρθεί υπόψη η ιδιοσυγκρασία του καθενός.
Θα παραθέσω εδώ αρχές και παραινέσεις για τους εμβολιασμούς του Dr. Chain Rosenthal (Διευθυντή της Ισραηλινής Σχολής Ομοιοπαθητικής) 1. Να μην εμβολιάζουμε χωρίς προηγούμενη επιλογή.
2. Να αποφεύγουμε τον εμβολιασμό κατά το πρώτο έτος της ζωής.
3. Να βλέπουμε το παιδί μετά το πρώτο έτος και τότε να αποφασίζουμε αν θα εμβολιαστεί και ποια εμβόλια θα κάνει.
4. Να παίρνουμε υπ’ όψη μας την πιθανή ζημία σε σχέση με το όφελος και κάθε περίπτωση να εξετάζεται ξεχωριστά. 5. Μερικά εμβόλια μπορεί να μην γίνουν καθόλου (Ηπατίτιδας, τετάνου, κοκίτη, M.M.R., ανεμοευλογιά.)
6. Να γίνεται ο εμβολιασμός όταν το παιδί είναι για τρεις μήνες απόλυτα υγιές.
7. Όχι πολλά εμβόλια μαζί.
8. Καθυστέρηση επανεμβολιασμου σε περίπτωση υποψίας παρενεργειών.
9. Σε περίπτωση νευρολογικής διαταραχής (υποτονία – αργή ανάπτυξη) αναβολή εμβολιασμού.
10. Σε περίπτωση ανεπιθύμητων ενεργειών από τον εμβολιασμό οπωσδήποτε ομοιοπαθητική θεραπεία.Τέλος σε περίπτωση έξαρσης τοπικής επιδημικής νόσου το παιδί ανάλογα με τα παραπάνω ή να εμβολιαστεί ή να του δοθεί κατάλληλη ομοιοπαθητική αγωγή (ιδιοσυγκρασιακό, νοσώδες, φάρμακο επιδημίας)
Οποιεσδήποτε ιδέες, σκέψεις και εμπειρίες διαφορετικές ή και ίδιες με τα παραπάνω είναι ευπρόσδεκτες και αναμένω συνέχεια και συζήτηση επί του θέματος.
Του Κώστα Τσιτινίδη, Ομοιοπαθητικού Ιατρού
Προέδρου της Ελληνικής Εταιρείας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής
Από το περιοδικό “Ομοιοπαθητική Ιατρική”, τεύχος 29Βασική Βιβλιογραφία:
1. S. Hahnemann: Οργανον Θεραπευτικής Τέχνης
2. Β. Boenninghausen: Lesser Writings
3. J.T. Kent: Lesser Writings
4. Harris L. Coulter: DPT, a shot in the dark
5. N. C. Chatterjee: Immunisation vis – a vis homeopathy
6. T. Smits: The post – vaccination syndrome
7. Γ. Βυθούλκας: Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής
8. European Hospital: MMR, 3 – in -1 vaccine
9. J.C. Burnett: The case against immunizations
10. R. Neustaedter: The immunization decision 11. R. Moschowitz: The vaccine guide12. Χ. Κατταμης: Εμβολιασμοί σε βρέφη και παιδιά
13. American Academy of Pediatrics: Active and Passive ImmunizationΠΗΓΗ: www.homeopathy.gr
