Α. Σε υπερεθνικό επίπεδο
2) Παράλληλα θα πρέπει να δημιουργηθεί παγκόσμιος φορέας στα πλαίσια περιβαλλοντικών οργανώσεων και παγκόσμιων οργανισμών που θα ελέγχουν σε πλανητικό επίπεδο την καταστροφή του περιβάλλοντος από τις εταιρικές δράσεις και θα αποτρέπουν δραστηριότητες ενώ θα επιβάλουν ενιαία φορολόγηση ανεξάρτητα από πιο μέρος του κόσμου δραστηριοποιείται η επιχείρηση. Η φορολόγηση αυτή θα διαμορφώνεται σε σχέση με τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο σε σχέση με τις χώρες υποδοχής και θα χρησιμοποιείται για την χρηματοδότηση αυτού του σκοπού σε συνεργασία με κυβερνήσεις και υπερεθνικούς οργανισμούς. Ένας δραστικός τρόπος για κάτι τέτοιο είναι η φορολόγηση κατά την στιγμή της περιβαλλοντικής παρέμβασης και όχι όπως γίνεται σήμερα μέσω της πώλησης των προϊόντων.
3) Τον έλεγχο της ασφάλειας εργασίας από παγκόσμιους φορείς στις αναπτυσσόμενες χώρες (δείτε εδώ για την ασφάλεια εργασία).
Β. Σε εταιρικό και εθνικό επίπεδο
2) Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να υπάρξουν επιτροπές πολιτών και εργαζομένων που θα αξιολογούν με έρευνες την εταιρική κουλτούρα των επιχειρήσεων και θα βλέπουν αν αυτή συμβαδίζει με τις αρχές θα έχουν διεθνώς τεθεί. Ακόμη, εθνικές ανεξάρτητες επιτροπές που θα ελέγχουν τα προϊόντα σε σχέση με τις αρχές της αλληλέγγυας οικονομίας. Οι επιχειρήσεις αυτές θα πρέπει να ξεκινήσει προσπάθεια σε όλα τα επίπεδα να προωθηθούν σε σχέση με άλλες μη αλληλέγγυες.
3) Οι κυβερνήσεις και οι μετοχικές συνελεύσεις θα πρέπει να έχουν δικαίωμα βέτο στους στόχους των μεγάλων επιχειρήσεων για άπειρη ανάπτυξη. Οι στόχοι του επόμενου χρόνου και των επόμενων χρόνων θα πρέπει, για τις μεγάλες επιχειρήσεις, να τίθενται, με βάση τις παραπάνω αρχές και να έχουν δικαίωμα βέτο όλοι οι εμπλεκόμενοι. Αν για παράδειγμα η Shell ανακοινώσει το στόχο της για αύξηση των κερδών κατά 18% τον επόμενο χρόνο θα πρέπει να πει με ποιους τρόπους σκοπεύει να το πετύχει αυτό και τι επιπτώσεις θα έχει στο περιβάλλον και τις κοινωνίες.
4) Για να επιτευχθεί το παραπάνω πρέπει οι επιχειρήσεις να υπόκεινται σε μεγαλύτερο έλεγχο σε επίπεδο εταιρικής διακυβέρνησης. Εφόσον η διακυβέρνηση εξαρτάται στις σύγχρονες χρηματιστηριακές οικονομίες από τις δυνάμεις της αγοράς αυτές θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν. Δηλαδή, (κάτι που έχει αρχίσει να γίνεται) να δημιουργηθούν χρηματιστηριακοί δείκτες αλληλέγγυων επιχειρήσεων και συνολικής ΕΚΕ με τα ασφαλιστικά ταμεία (δηλαδή τα χρήματα του συνόλου) να επενδύουν αναγκαστικά σε αυτούς. Με αυτό τον τρόπο θα έχει άμεσο λόγο η κοινωνία στα διοικητικά συμβούλια και τις επιχειρηματικές αποφάσεις των πολυεθνικών εταιρειών και θα μπορούν να ελέγχουν ή να επηρεάζουν δραστικά τις αποφάσεις τους. Ιδίως αν υπάρχει και ένα άλλο διεθνές πλαίσιο σε σχέση με τις αρχές των οικονομικών της οικολογίας.
5) Πρέπει να γίνει εθνική ανακατεύθυνση της φτώχειας σε ένα πλαίσιο συμμετοχικής οικονομίας. Δηλαδή να μην αποκλείεται ως τελευταία λύση αυτό που περιέγραψα ότι γινόταν στην Αργεντινή με την αυτοδιαχείριση πολλών χρεοκοπημένων επιχειρήσεων και την ανασύνταξή τους από τους εργαζομένους υπό την ιδιοκτησία των ίδιων με τις αρχές της συμμετοχικής οικονομίας (PARECON).
6) Επίσης, η δημιουργία αλληλέγγυων τραπεζών στο μοντέλο που είναι γνωστό και εφαρμόστηκε στην Ινδία είναι μια σωστή κατεύθυνση.
7) Παράλληλα, η αυτοαπασχόληση σε ένα δίκτυο αλληλέγγυων επιχειρηματικών δικτύων είναι προτιμότερη από την εξαρτημένη εργασία σε μεγάλες επιχειρήσεις. Αυτό προϋποθέτει αλλαγή καταναλωτικών προτύπων και επιχειρηματικής αντίληψης των πολιτών.
8) Σε αυτό το σημείο δεν θα μπορούσαμε να αποκλείσουμε ιδιωτικά νομίσματα και πιστωτικές μονάδες στο πλαίσιο αμοιβαίων ανταλλαγών προϊόντων και υπηρεσιών από αλληλέγγυες επιχειρήσεις στο πρότυπο της Λ. Αμερικής των τελευταίων ετών. Με αυτό τον τρόπο θα επιδιωχθούν οι δίκαιες τιμές των προϊόντων που θα εξομαλύνουν κερδοσκοπικές πιέσεις μεγάλων επιχειρήσεων.
9) Σε ορισμένες περιπτώσεις ο έλεγχος των τιμών με το πρότυπο της ανατροφοδότησης που περιγράφει η συμμετοχική οικονομία (PARECON) μπορεί να βοηθήσει.
Γ. Σε ατομικό επίπεδο
1) Όλες οι παραπάνω παρεμβάσεις θα αλλάξουν τον τρόπο ζωής των ανθρώπων προς λιγότερο καταναλωτικά πρότυπα και συνήθειες .
2) Οι ίδιοι οι άνθρωποι θα πρέπει να συμμετέχουν σε λιγότερες καταναλωτικές συνήθειες. Τόσο λόγω αναγκαστικού περιορισμού όσο και λόγω αυτοπεριορισμού τους συνειδητοποιώντας ότι η ξέφρενη κατανάλωση οδηγεί σε μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που φαινομενικά λύνει.
3) Η αποδοχή της πραγματικότητας και η δράση στη βάση του γεγονότος ότι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι ούτε έχουν ίσες ευκαιρίες. Τις περισσότερες φορές δεν φταίει η ανικανότητα των ανθρώπων αλλά η μεγάλη ανισότητα. Η ανισότητα αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο στο μέτρο που υπάρχει συνολικός περιορισμός της πολυτέλειας και της περιττής κατανάλωσης που αναλογεί στο 90% της υπάρχουσας κατανάλωσης. Άλλωστε σε μια αλληλέγγυα οικονομία αυτό αποτελεί βασική αρχή και επιδίωξη.
4) Η δραστηριοποίηση των πολιτών σε επιτροπές, συμβούλια, κινήματα, δράσεις που σκοπό θα έχουν την εφαρμογή όλων αυτών. Δεν μπορεί αυτή τη στιγμή η πολιτική εξουσία να αλλάξει κατεύθυνση υπο την πίεση των επιχειρηματικών συμφερόντων αν δεν απειληθεί από τη βάση. Το επιχειρηματικό συμφέρον υπολογίζει τις επιπτώσεις μόνο όταν απειληθεί η ύπαρξή του,
συνεπώς η απειλή αυτή και ο έλεγχος της πολιτικής από τους πολίτες μπορεί να αλλάξει αυτή τη συνιστώσα.
5) Η εκπαίδευση των πολιτών δεν πρέπει να βασίζεται σε τόσο μεγάλο βαθμό στην κατάκτηση του κόσμου και την εθνική ανωτερότητα. Η απληστία και η υπεροψία, ως κύριο χαρακτηριστικό του σημερινού κόσμου, θα πρέπει να μειωθεί δραστικά.
Οι παραπάνω παρατηρήσεις βασίζονται σε ένα μείγμα διαφορετικών αντιλήψεων που στόχο έχει την βελτίωση των όρων ζωής στον πλανήτη και την αμοιβαία συμφωνία ιδεολογικών χώρων, αξιοποιώντας προτάσεις από όλες τις πλευρές. Όλα αυτά αποτελούν απαραίτητες πρακτικές αναγκαιότητες επιβίωσης και όχι επιδίωξη ενός θεωρητικού κόσμου που βασίζεται σε έναν καλύτερο άνθρωπο.
Από: Greek Rider
