Η επίθεση, χθές το βράδυ, με χειροβομβίδα στο «Στέκι των Μεταναστών» στα Εξάρχεια αποτελεί την πιο σημαντική πολιτική εξέλιξη των ημερών. Είναι πιο σημαντική και από την πρόσφατη απόδραση Παλαιοκώστα στον Κορυδαλλό. Η τελευταία αυτή περίπτωση ήταν απλώς μια ακόμη απόδειξη της πλήρους διάλυσης της αστυνομίας και της κρατικής μηχανής- έργο της σεμνής και ταπεινής νεοδημοκρατικής κυβέρνησης. Η χθεσινή επίθεση σηματοδοτεί την ενεργή επανεμφάνιση του παρακράτους στα πολιτικά πράγματα με σκοπό το ξεκίνημα ενός νέου κύκλου αίματος.
Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες η χειροβομβίδα κατά τύχη δεν έσκασε μέσα στο στέκι όπου συνεδρίαζαν 30 περίπου άτομα, από τις επιτροπές των Αντιρρησιών Συνείδησης στον Στρατό. Η έκρηξη ήταν πολυ ισχυρή και προκάλεσε ζημιές στα διπλανά διαμερίσματα .Η φωτογραφία της ζαρντινιέρας έξω από το στέκι είναι χαρακτηριστικη. Παρ ολίγο θα υπήρχαν θύματα και μάλιστα στα Εξάρχεια, για δεύτερη φορά μέσα σε 3 μήνες. Τα όσα υποθέτει κανείς ότι θα επακολουθούσαν αποδεικνύουν και το μέγεθος της προβοκάτσιας.
Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με κύκλους που προωθούν την στρατηγική της έντασης, ακριβώς όπως ξεκίνησε στην Ιταλία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και κορυφώθηκε την δεκαετία του 70. Χρειάζεται να θυμηθούμε ορισμένα γεγονότα από την γειτονική χώρα:
-Το 1969 ξεκινούν βομβιστικές επιθέσεις με κορυφαίο γεγονός την Σφαγή στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου που είχε ως αποτέλεσμα 18 νεκρούς και 84 τραυματίες. Η αστυνομία κατηγορεί τον αναρχικό Πιέτρο Βαλπρέντα για να αποκαλυφθεί μετά από χρόνια και μετά από πολλές προσπάθειες της αριστεράς, ότι η επίθεση ήταν έργο της νεοφασιστικής οργάνωσης «Νέα Τάξη».
-Παρόμοιες τρομοκρατικές ενέργειες συνεχίζονται και τα επόμενα χρόνια .Τον Απρίλιο του 1972 ύστερα από μια βομβιστική επίθεση στο Πετεάνο, δολοφονούνται τρεις καραμπινιέροι. Οι αρχές κατηγορουν ξανά την αριστερά, για να αποδειχθεί το 1990 ότι δράστες –και της βοβμιστικής επίθεσης και των δολοφονιών των καραμπινιέρων- ήταν στελέχη ακροδεξιών τρομοκρατικών οργανώσεων, με επικεφαλής τον νεοφασίστα τρομοκράτη Βίνσεντ Βινσινγκουέρρα. Στην δική του ο Βινσινγκουέρρα ομολόγησε αφοπλιστικά: «kάθε βομβιστική επίθεση από το 1969 και μετά συνδεόταν με μια ομάδα. Οι διαταγές δίνονταν από ένα μηχανισμό που ανήκε στο κράτος και ειδικότερα από μια παράλληλη μυστική δομή του υπουργείου Εσωτερικών».
Οπως μου είχε εξηγήσει σε μια συνέντευξη ο ιδρυτής των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι, σύστησαν μαζί με τον Ρενάτο Κούρτσιο την κυριότερη-αριστερή- τρομοκρατική οργάνωση της Ιταλίας ακριβώς για να αντιδράσουν σε παρόμοια περιστατικά και την τρομοκρατία της ακροδεξιάς. Η διαφορά της σημερινής Ελλάδας είναι βρισκόμαστε ήδη στην εποχή της «διάχυτης τρομοκρατίας»: υπάρχουν ομάδες όπως ο «Επαναστατικός Αγώνας» και η «Σέχτα Επαναστατών» που διεκδικούν αυτόν τον ρόλο. Αν χθες είχε χυθεί αίμα, η «απάντηση» των προηγούμενων οργανώσεων θα δικαιολογείτο όπως ακριβώς και η επίθεση εναντίον της αστυνομικής περιπόλου στα Εξάρχεια μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Σε αυτόν τον νέο κύκλο του αίματος που από τύχη δεν ξεκίνησε χθες, οι κυβερνητικές ευθύνες είναι τεράστιες. Οι αποδείξεις από την δράση του παρακράτους στην διάρκεια των συγκρούσεων του Δεκέμβρη κατατέθηκαν ακόμη και στην Βουλή, χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός υπουργού. Αλλά από την κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί κανείς να περιμένει τίποτα. Οσοι ενδιαφέρονται να μην αντικατασταθεί η δημοκρατία και η μαζική δράση από την κριτική των όπλων θα πρέπει να αντιδράσουν ενεργά σε οποιαδήποτε παρόμοια ενέργεια. Και θα πρέπει να αντιδράσουν ΤΩΡΑ.-
Στέλιος Κούλογλου
www.tvxs.gr
Το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα έβγαλε αργά χθες την παρακάτω ανακοίνωση.
Δολοφονική επίθεση με χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών
Χτες το βράδυ 24/2/09 στις 10:05 «άγνωστοι» πέταξαν χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών που βρίσκεται στην οδό Τσαμαδού στα Εξάρχεια (στον ίδιο χώρο στεγάζονται και τα γραφεία του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα). Εκείνη την ώρα το Στέκι ήταν γεμάτο κόσμο μιας και είχε ανοιχτή εκδήλωση ο Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης και συνεδρίαζε το συντονιστικό της οργάνωσης μας. Η επίθεση δεν είχε θύματα από καθαρή τύχη δεδομένου ότι η χειροβομβίδα δεν μπόρεσε να σπάσει το διπλό τζάμι του παραθύρου, έκανε γκελ, και τελικά έσκασε στη ζαρντινιέρα που βρίσκεται μπροστά στο κτίριο.
Η χτεσινή φασιστική παρακρατική δολοφονική επίθεση εντάσσεται στη γενική προσπάθεια καθεστωτικής αντεπίθεσης μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη. Όλο το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε την όξυνση της κρατικής και παρακρατικής βίας καθώς και μια εκστρατεία μαύρης προπαγάνδας ενάντια στους χώρους αντίστασης («η άκρα Αριστερά είναι υπεύθυνη για τη βία»). Οι «άγνωστοι» που πέταξαν τη χειροβομβίδα δεν στρέφονται μόνο εναντίον μας, αλλά ενάντια συνολικά στο ανταγωνιστικό κίνημα, σε όσους και όσες εξεγέρθηκαν το Δεκέμβρη, σε όσες και όσους αρνούνται έμπρακτα τη δικτατορία των αγορών και τη «δημοκρατία» του ροπάλου.
Είναι μάλλον περιττό να πούμε ότι δεν πρόκειται να κάνουμε βήμα πίσω, είναι μάλλον περιττό να δηλώσουμε ότι το παρακράτος θα πάρει την απάντηση που του αξίζει.
Αθήνα 25 Φεβρουαρίου 2009
Συνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης
Δελτίου Τύπου για την επίθεση με χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών
Χθες το βράδυ, γύρω στις 10 και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη ανοιχτή εκδήλωση του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης με θέμα τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα στο Στέκι Μεταναστών (Τσαμαδού 13Α, Εξάρχεια), άγνωστος πέταξε μια χειροβομβίδα και κατόπιν εξαφανίστηκε. Όσοι βρισκόμασταν στο εσωτερικό της αίθουσας, ακούσαμε ένα χτύπημα στο παράθυρο και αμέσως μετά μια ισχυρή έκρηξη. Ο δράστης προσπάθησε να πετάξει τη χειροβομβίδα μέσα στην αίθουσα όπου πραγματοποιούνταν η εκδήλωση σπάζοντας το τζάμι. Ευτυχώς, το τζάμι δεν έσπασε με αποτέλεσμα η χειροβομβίδα να πέσει στο παρτέρι που βρισκόταν κάτω από το παράθυρο και να εκραγεί προκαλώντας μόνο υλικές ζημιές, σε αντίθεση με την προφανή πρόθεση του δράστη.
Στο Στέκι Μεταναστών, εκτός από το Σύνδεσμο Αντιρρησιών φιλοξενούνται μια σειρά από συλλογικότητες της Αριστεράς, του φεμινιστικού κινήματος, του κινήματος των ομοφυλοφίλων κ.ά., καθώς και δραστηριότητες μεταναστευτικών ομάδων. Λίγη ώρα πριν την επίθεση είχαν ολοκληρωθεί μάλιστα τα μαθήματα ελληνικής γλώσσας που παρακολουθούν καθημερινά δεκάδες μετανάστες.
Η αναβίωση της ακροδεξιάς ή παρακρατικής τρομοκρατίας, μπροστά στην οποία όπως φαίνεται βρισκόμαστε, δε μπορεί να φοβίσει παρά μόνον όποιον/α είναι ήδη φοβισμένος/νη· και δεν είμαστε εμείς αυτοί/ες. Όπως είναι προφανές και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ο Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης θα συνεχίσει και θα εντείνει τη δράση του, ιδιαιτέρως τώρα που αντιλαμβανόμαστε πόσο η δράση αυτή ενοχλεί. Δε χρειαζόταν να σκάσει μια χειροβομβίδα έξω από την πόρτα μας για να μάθουμε πόσο δολοφονικός είναι ο εθνικισμός και ο μιλιταρισμός και πόσο αντίθετοι είμαστε σ’ αυτόν. Η μιλιταριστική νοοτροπία, δείγμα της οποίας βιώσαμε χθες, είναι ξένη προς το απελευθερωτικό κίνημα του οποίου ο αντιμιλιταρισμός αποτελεί βασική συνιστώσα. Όποιος επενδύει στον τρόμο (στην στημένη στρατηγική της έντασης στο Αιγαίο που δικαιολογεί το πανηγύρι των εξοπλισμών, στην τρομοκρατία, στο ρατσισμό και την ξενοφοβία, στον εθνικισμό και το μιλιταρισμό) θα μας βρει απέναντί του.
Σήμερα, που μετά τα γεγονότα του Δεκέμβρη, διεξάγεται ένας χαμηλής έντασης πόλεμος ενάντια σε όποιον αντιτίθεται στις στρεβλώσεις τις σημερινής κοινωνίας, ενάντια σε όποιον αγωνίζεται (βλ. τη χαρακτηριστική περίπτωση της Κωνσταντίνας Κούνεβα), είναι καιρός να πάρουμε θέση. Σήμερα, πριν την όξυνση της επερχόμενης οικονομικής κρίσης, πριν την όξυνση των κοινωνικών εντάσεων που θα επιφέρει, πριν μια νέα Νύχτα των Κρυστάλλων και μια νέα Όρντινε Νουόβο, που στιγμάτισαν αντίστοιχες ιστορικές περιόδους του παρελθόντος.
Αθήνα 25 Φεβρουαρίου 2009
Η Ελλάδα στα χρόνια του μολυβιού
Με καθυστέρηση 30 χρόνων από την Ιταλία, η Ελλάδα μπήκε πλέον πανηγυρικά στα χρόνια του μολυβιού: ένοπλες επιθέσεις του «Επαναστατικού Αγώνα» και της «Σέχτας Επαναστατών», εναντίον αστυνομικών, τμημάτων και τηλεοπτικού σταθμού, μπαράζ εμπρησμών από την «Συνομωσία Πυρήνων Φωτιάς», τοποθέτηση βόμβας έξω από τα γραφεία της Citibank.
Δεν πρόκειται πλέον για την εποχή όπου μια «οργάνωση φάντασμα», όπως η 17 Νοέμβρη, εκτελούσε ένα θύμα που η ίδια είχε καταδικάσει σε θάνατο κι ύστερα εξαφανιζόταν για ένα δύο χρόνια. Αν στις επιθέσεις των τελευταίων εβδομάδων προσθέσει κανείς και τους συνηθισμένους πλέον εμπρησμούς τραπεζών σε όλη την επικράτεια, βρισκόμσστε μπροστά σε αυτό που στην Ιταλία της δεκαετίας του ’70 χαρακτηρίστηκε «διάχυτη τρομοκρατία»: μικρές οργανώσεις και ομάδες που χωρίς καν τη φιλοδοξία της 17ης Νοέμβρη να αποτελέσουν την «ένοπλη αντιπολίτευση» στο ισχύον καθεστώς επιτίθενται τυφλά εναντίον πολλαπλών στόχων. Από τράπεζες και αστυνομικά τμηματα μέχρι το σπίτι του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Θ. Πάγκαλου.
Γέννημα της εποχής μετά τον Μάη του ’68 και τη δικτατορία στην Ελλάδα, η «συγκροτημένη τρομοκρατία» της 17Ν ερχόταν αντιμέτωπη με ένα σχετικά σταθερό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα. Η «άτακτη τρομοκρατία» των ημερών μας είναι καθαρά ελληνικό φαινόμενο. Εκφράζει με το δικό της τρόπο την βαθύτατη κρίση του ελληνικού συστήματος, όπως εξελίχθηκε με τη μεταπολίτευση του ’74. Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το Δεκέμβριο ήταν απλώς ο καταλύτης βαθύτερων κοινωνικών αντιδράσεων που σημειώνονται τα τελευταία χρόνια.
Όπως και στην Ιταλία τη δεκαετία του ’70, η ελληνική διάχυτη τρομοκρατία είναι αποτέλεσμα δυό παραγόντων: της κρίσης του εκπαιδευτικού συστήματος, ιδίως στα Πανεπιστήμια, και της γενικότερης σήψης του πολιτικού συστήματος. Στην Ιταλία υπήρχε η διαφθορά της κυβερνώσας Χριστιανοδημοκρατίας και η αμφισβήτιση του ισχυρού αλλά «καθεστωτικού» ΚΚ. Έτσι και στη σημερινή Ελλάδα είναι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που αμφισβητείται.
Όπως έχει εξελιχθεί, η πολιτική αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα κοινωνικά προβλήματα. Τα πολιτικά κόμματα υπόσχονται όσο είναι στην αντιπολίτευση ότι θα τα λύσουν, απλώς και μόνο για να καταλάβουν την εξουσία, με αποτέλεσμα η αξιοπιστία τους να βρίσκεται στο μηδέν. Τα αιτήματα κοινωνικών ομάδων και πολιτών, άλλοτε υπερβολικά πολλές φορές, όμως δίκαια, ούτε εισακούονται ούτε διευθετούνται. Πρόσφατο παραδείγμα η κοπή των δένδρων στο παρκάκι «Λέλα Καραγιάννη» της Κυψέλης από το Δήμο της Αθήνας.
Ενώ σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης ο δήμαρχος θα έπαιρνε το μέρος των συμπολιτών του που αντέδρασαν, ο κ. Κακλαμάνης τους χαρακτήρισε «μπαχαλάκηδες» και τους αντιμετώπισε με τη βοήθεια ΜΑΤ και ομάδων παρακρατικών. Οι πολίτες αγνοούνται και ως ψηφοφόροι και ως ειρηνικά αντιδρώντες. Αυτή η αντιμετώπιση αποτελεί έμμεση πρόκληση αντίδρασης με βία μέσα.
Το πρόβλημα επιδεινώνεται επειδή ούτε οι υπόλοιπες εξουσίες παίζουν τον ρόλο τους. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, μια σειρά από σκάνδαλα έχουν συγκαλυφθεί με ευθύνη της Δικαιοσύνης, η οποία αντιμετωπίζει τους πολίτες σαν υπήκοοους μπανανίας. Πριν από λίγο καιρό μια ομάδα πολιτών προσέφυγε στη Δικαιοσύνη ζητώντας να δοθούν στη δημοσιότητα πριν από τις ευρωεκλογές τα ονόματα των πολιτικών προσώπων και κομμάτων που δωροδοκήθηκαν από τη Siemens. Το δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή, καταδικάζοντας αυτούς που προσέφυγαν και στα δικαστικά έξοδα (δες διπλανές στήλες). Οποιαδήποτε ειρηνική δράση κινημάτων πολιτών στα πλαίσια του Συντάγματος μοιάζει καταδικασμένη σε αποτυχία.
Η πενταετής διακυβέρνηση της χώρας από τη ΝΔ αποδεικνυεται και απ’ αυτή την άποψη καταστροφική. Στην αρχή ήταν η διάψευση των ελπίδων και των υποσχέσεων που είχε δώσει για την αντιμετώπιση της διαφθοράς. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία εμφανίζεται έτσι πλήρως αναξιόπιστη. Ακολούθησε η καθυπόταξη της Δικαιοσύνης, η αδιαφορία για τις διευρυνόμενες κοινωνικές ανισότητες και η πλήρης υποταγή στα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα.
Την ώρα που οι πολίτες είχαν ανάγκη προστασίας από την απληστεία του τραπεζικού συστήματος, η κυβέρνηση δρούσε όλα τα προηγούμενα χρόνια σαν κυβέρνηση των Τραπεζών. Δείγμα της κοινωνικής οργής, σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση της Vprc για λογαριασμό του Tvxs και της “Αυγής”, το 14% του πληθυσμού (περίπου ενάμιση εκ. άνθρωποι) ενέκρινε τη καταστροφή τραπεζών!!
Για τα ΜΜΕ, που επίσης θα μπορούσαν να παίξουν ρόλο ανάδειξης των πολιτικών και κοινωνικών προβλημάτων και εκτόνωσης των έντασεων καλύτερα να μην γίνεται λόγος: η όποια αξιοποίηση -συνήθως απόκρυψη- θεμάτων είναι αποτέλεσμα κυνικών διαπλεκόμενων υπολογισμών με την πολιτική και την οικονομική εξουσία.
Στις ελάχιστες περιπτώσεις κάποιων θεσμών που συνεχίζουν να λειτουργούν, απάντηση των κρατούντων είναι οι απειλές, όπως συμβαίνει συχνά με το Συμβούλιο της Επικρατείας, ή και η αγνόησή τους. Πριν από 15 μέρες το Συμβούλιο Χωροταξίας απέρριψε το καταστροφικό για το περιβάλλον νέο χωροταξικό σχέδιο του κ. Σουφλιά. Παρόλα αυτά, ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ δήλωσε ότι θα προχωρήσει στην εφαρμογή του.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα ακόμη και ο πιο μικρός σύλλογος διακόπτει την κυκλοφορία στο κέντρο της Αθήνας για να διαμαρτυρηθεί. Όλοι έχουν πεισθεί ότι μόνο με δυναμικά μέσα μπορουν να προωθήσουν τα αιτήματά τους, γιατί διαφορετικά κανείς αρμόδιος δεν προκειται να δώσει την παραμικρή προσοχή. Το ότι ορισμένοι νέοι θα κατέφευγαν στην τρομοκρατία ήταν απλώς θέμα χρόνου, με δεδομένη και την παράλληλη βαθύτατη κρίση του εκπαιδευτικού συστήματος
Οπως και στην Ιταλία το ’70 , η διάχυτη τρομοκρατία δεν έλυσε κανένα απολύτως πρόβλημα. Οι περισσότεροι από τους υπεύθυνους των τρομοκρατικών πράξεων βρέθηκαν στη φυλακή και πολλοί αθώοι έχασαν την ζωή τους. Ανοιξε τον δρόμο στο συντηρητισμό που οδήγησε τον Μπερλουσκόνι στην εξουσία και έδωσε το πρόσχημα για τον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών. Γιατί η ουσιαστική αντιμετώπιση του φαινομένου δεν περνάει από τα χέρια της αστυνομίας. Τα χρόνια του μολυβιού θα αποτελέσουν παρελθόν, όταν αντιμετωπιστούν τα βαθύτερα αίτια που τα δημιούργησαν.
