Το καλοκαίρι κύλησε με τη τρομολαγνεία του νέου ιού της Γρίπης. Η ιατρική άποψη ακούστηκε υπεύθυνα από τα χείλη του καθηγητή Τριχόπουλου, που επανειλημμένα τόνιζε ότι δεν υπάρχει λόγος πανικού, αν και θάνατοι μπορεί να συμβούν όπως σε κάθε επιδημία κοινής γρίπης, που υπογράμμιζε ότι ο ίδιος δεν σκόπευε να κάνει εμβόλιο λόγω της διασταυρούμενης ανοσίας, που φαίνεται ότι έχουν αναπτύξει τα άτομα μεγάλης ηλικίας στο συγκεκριμένο ιό, ενώ υπενθύμιζε τις γνωστές παρενέργειες, που είχαν παρουσιαστεί από την βιαστική χρήση εμβολίων ορισμένων στελεχών της γρίπης.
Μετά από τόσους μήνες και ενώ τα κρούσματα κάτω από την υπερεντατική στόχευση των ΜΜΕ ήδη αποδείχθηκαν αναρίθμητα και ελαφρά, εμφανίστηκαν οι ανεύθυνοι, που προπαγανδίζουν την κατάργηση κάθε εμβολιασμού σαν αντίδοτο στα πραγματικά οφέλη των φαρμακοβιομηχάνων. Τόσο στα ΜΜΕ όσο και στο διαδίκτυο προωθούνται σενάρια συνομωσίας και άρθρα αναξιόπιστα στα οποία ανασύρονται από τις υποσημειώσεις της Ιστορίας της Ιατρικής οι παρενέργειες των πρώτων πειραματισμών στα εμβόλια, ενώ διαγράφονται τα τεράστια οφέλη της ανθρωπότητας από την όλο και ασφαλέστερη πρακτική των εμβολιασμών.
Κάθε ιατρική πρακτική περιέχει κινδύνους. Ειδικά για τα εμβόλια οφείλουμε ευγνωμοσύνη στους πρώτους ερευνητές, που συχνά χρησιμοποίησαν τον εαυτό τους ή τα παιδιά τους σαν πειραματόζωα. Χάρη στην ενεργητική ανοσοποίηση των εμβολιασμών, νόσοι όπως η Ευλογιά, η Πολιομυελίτιδα, ο Τέτανος, η Διφθερίτιδα έχουν πρακτικά εξαφανισθεί από τον πολιτισμένο κόσμο, η θνησιμότητα στις ηλικίες 1-14 ετών μετά την εφαρμογή τους (1955-1967) έπεσε στο 80%, ενώ κάθε χρόνο πολλοί ηλικιωμένοι άνθρωποι σώζονται χάρη στον ετήσιο αντιγριπικό τους εμβολιασμό.
Κανείς υπεύθυνος γιατρός δεν θεωρεί τον εμβολιασμό πανάκεια και πάντα πρέπει να συνεκτιμώνται η ανάγκη για το άτομο και τον πληθυσμό, η αποτελεσματικότητα και ασφάλεια του κάθε εμβολίου και η προσωπική άνεση και αποδοχή του κάθε ατόμου. Η συγκεκριμένη πανδημία προφανώς δεν είναι Πανούκλα και αυτό που πανικοβάλει τα κράτη δεν είναι η θνησιμότητα, αλλά οι οικονομικές της επιπτώσεις, το ενδεχόμενο να ασθενήσει ταυτόχρονα το 50% του ενεργού πληθυσμού σε περιβάλλον μάλιστα οικονομικής κρίσης. Το φαινόμενο γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον όταν παρατηρούμε στις ΗΠΑ τις αναμενόμενες αντιδράσεις όχι τόσο των ασφαλιστικών εταιρειών, όσο των μικρομεσαίων στις προσπάθειες του Ομπάμα να δημιουργήσει το αμερικανικό ΕΣΥ. Για μας είναι παράλογος ο πανικός του μέσου αμερικανού να δώσει στο κράτος «λευκή επιταγή για την υγεία τρίτων», όσο και η εικόνα των συνωθούμενων σε ουρές ανασφάλιστων αμερικανών για δωρεάν περίθαλψη από ΜΚΟ, που ιδρύθηκαν για την περίθαλψη πολιτών του Τρίτου κόσμου.
Στην εποχή της χρηματιστηριακής παγκοσμιοποίησης η Ιατρική έχει απομακρυνθεί από τις αρχές του Ιπποκράτη και αφού πέρασε από την Ιατρική της Ασθένειας (όπου ο ασθενής ταυτιζόταν με το σύμπτωμα) στην Ιατρική της Υγείας (όπου ενοχοποιείται, αν δεν προλάβει την εμφάνιση της νόσου) έχει σήμερα μεταλλαγεί στη Διαχείριση της Περίθαλψης, όπου υπέρτατη αρχή αναγορεύεται, όχι το τι επιτάσσει η επιστήμη για τη εξατομικευμένη ανάγκη του ασθενούς, αλλά η περιβόητη cost efficiency. Σε αυτό το καθεστώς εμπορίου όλα επιτρέπονται, αφού για πρώτη φορά κέντρο λήψης ιατρικών αποφάσεων για τον ασθενή δεν είναι ο γιατρός, αλλά ο manager και το Χρηματιστήριο. Αυτό ξεκίνησε από τις ΗΠΑ που διαθέτουν το πιο υποτυπώδες σύστημα δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης, (Medicare– Medicaid) να καλύπτει μη 40 εκατομμύρια Αμερικανούς, μη παρέχοντας ούτε δωρεάν φαρμακευτική περίθαλψη σε αυτούς τους εξαθλιωμένους, που αν και είδαμε στις τηλεοπτικές μας εικόνες, φαίνεται ότι παραμένουν αόρατοι στη συνείδηση των μέσων συμπατριωτών τους. Αυτό το σύστημα ιδιωτικοποίησης της Υγείας ήδη εφαρμόζεται σήμερα και στη χώρα μας με τα ήδη ορατά αποτελέσματα, τόσο στη νοσοκομειακή, όσο και την πρωτοβάθμια περίθαλψη.
Σε αυτό το περιβάλλον είναι ανήθικο το να εγκαλείται η όποια κυβέρνηση επειδή έσπευσε να εξασφαλίσει δωρεάν εμβόλιο για όποιον πολίτη επιλέξει να προστατευθεί από την υπαρκτή πανδημία, αφού και όποτε το εμβόλιο παραχθεί και είναι ασφαλές. Οι αφορισμοί και η κινδυνολογία θυμίζουν τις πρακτικές φανατικών, που προτιμούν να πεθάνει το παιδί τους από αιμορραγία μετά τροχαίο παρά να του κάνουν μετάγγιση. Αν και κανείς δε μπορεί με σιγουριά να προβλέψει το μέγεθος του κινδύνου, (υπάρχει πάντα κίνδυνος μετάλλαξης οιουδήποτε ιού σε τοξικότερο στέλεχος) καλό είναι να τηρούμε όλοι το μέτρο, λογαριάζοντας πάντα και τις κρυφές παραμέτρους κάθε θέματος. Επιδημίες υπήρχαν και θα υπάρχουν σε αυτό τον ζωντανό πλανήτη, γιατί η ζωή δεν είναι τίποτε λιγότερο από την πάλη όλων των εμβίων όντων για επιβίωση. Ο άνθρωπος επιβίωσε σαν είδος πολλών πανδημιών και σήμερα γνωρίζει περισσότερα για ν’ αντιμετωπίσει την πραγματική απειλή από τους μεταλλασσόμενους ιούς, που η ίδια η τεχνολογική πρόοδος προκαλεί. Γιαυτό και όσο περισσότερα αντιβιοτικά και αντιικά καταναλώνουμε (συχνότατα χωρίς συνταγή γιατρού) τόσο περισσότερα και ανθεκτικότερα στελέχη δημιουργούμε.
Ο δυτικός άνθρωπος έχει την τάση να θεωρεί ότι έχει προνόμιο σε δυνητική αθανασία και ενοχλείται μόνο όταν ο κίνδυνος χτυπήσει τη δική του πόρτα. Το ζήσαμε και με το SARS, το ΑΙDS και τις «τρελές αγελάδες» και σίγουρα θα επαναληφθεί, παρά τα σύνορα και τις απαγορεύσεις, όσο υπάρχουν άνθρωποι. Μπορούμε ν’ ακολουθούμε τους βασικούς κανόνες υγιεινής που ισχύουν από τον καιρό του Ιπποκράτη, χωρίς πανικό, με σύνεση, τηρώντας πάντα το μέτρο. Στο κάτω κάτω στατιστικά είναι πιθανότερο να πάμε από την πανδημία των καρδιαγγειακών ή των τροχαίων παρά από τη Νέα Γρίπη.
Μαρίας Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Γιατρός βιοπαθολόγος- συγγραφέας
Δείτε επίσης
Από την απάτη της γρίπης των πτηνών, στην απάτη της γρίπης των χοίρων
a
Η γρίπη του ψεύδους και ο χορός των δισεκατομμυρίων…
