Τον τελευταίο καιρό υπάρχει μια ιδιαίτερη “αγωνία” για το θέματων των εμβολιασμών, αφού πλέον οι παιδίατροι συνιστούν- θα λέγαμε “διατάσσουν”- τον εμβολιασμό όλων των παιδιών με το εμβόλιο κατά της ηπατίτιδας Β, ενώ συζητιέται πολύ τελευταία και ο εμβολιασμός κατά της μηνιγγίτιδας. Εχουμε διαπιστώσει πως υπάρχει αρκετή παραπληροφόρηση και απόκρυψη πληροφοριών σχετικά με το θέμα, και αυτό θα προσπαθήσουμε να διαφωτίσουμε με τη δημοσίευση αυτού του άρθρου. Ο καρδιολόγος Γιώργος Χαριτάκης, έχει ιδιαιτέρως ασχοληθεί με τους εμβολιασμούς για πολλά χρόνια, και με την ιδιότητα του ως μέλος της επιτροπής για την υπεύθυνη άσκηση της ιατρικής, είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος σε αυτή την κατεύθυνση.
1. Η κοινή λογική εννοεί με τον εμβολιασμό την υγεία, την ευεξία, τη συνεχή κάλυψη από κίνδυνο να νοσήσει κανείς από βαριές και ανίατες αρρώστιες: Αυτή η ερμηνεία γεννιέται από ελλιπή γνώση και πληροφόρηση που δεν φθάνουν να δώσουν την πραγματική διάσταση αυτής της ιατρικής πράξης.
2. Η τοξίνωση του οργανισμού μας από φάρμακα και εμβόλια είναι ένα γεγονός δραματικής έκτασης στη σύγχρονη κοινωνία. Η μανιακή ιατρικοποίηση οποιουδήποτε ενοχλήματος και ο φόβος είναι οι κύριες αιτίες βιολογικών και ιατρικών καταστροφών που όλο με μεγαλύτερη συχνότητα, εκδηλώνο-νται με νέες και πιο βαριές νοσολογικες οντότητες.
3. Η ευεξία και η υγεία της κοινωνίας μπορούν να διασφαλιστούν μόνο από πολιτικές πραγματικής πρόληψης, που αντιμετωπίζουν τις πραγματικές αιτίες των ασθενειών (ακατάλληλη διατροφή, μολυσμένο νερό και αέρα, ψυχικά στρες, έλλειψη αγάπης και κατανόησης). Οι μοναδικές πολιτικές πρόληψης που σήμερα αντίθετα προτείνονται είναι οι καταναγκαστικοί εμβολιασμοί, οι πρώιμες διαγνώσεις που παρουσιάζονται σαν πρόληψη καθώς και αντιεπιστημονικές και κακόγουστες διατροφικές συμβουλές.
4. Στην αναπτυγμένη Δύση, τα λοιμώδη νοσήματα έχουν πολύ μικρή συχνότητα και έχουν παραγκωνιστεί από τα εκφυλιστικά νοσήματα (αυτά που οφείλονται σε πολλούς παράγοντες: αυτοάνοσα νοσήματα, καρδιοαγγειακά, αναπνευστικά, μεταβολικά, κακοήθεις όγκοι κλπ). Παρ’όλα αυτά η ιατρική προπαγάνδα συνεχίζει να καλλιεργεί αναχρονιστικούς και αβάσιμους φόβους στο γενικό πληθυσμό σε σχέση με συγκεκριμένα συμφέροντα και εμπορικές λογικές, που δεν έχουν καμία σχέση με την υγεία του πληθυσμού.
5. Ο ισχυρισμός ότι οι εμβολιασμοί συνέτριψαν τις μεγάλες επιδημίες, δεν έχει καμία επιστημονική βάση: πανώλη, χολέρα, λέπρα, φυματίωση, τύφος, και άλλες κοινωνικές καταστροφές υποχώρησαν και εξαφανίστηκαν κυρίως χάρη στις κοινωνικό- οικονομικές μεταβολές που έγιναν στις διάφορες ιστορικές περιόδους. Αυτό ισχύει βέβαια και για τις πιο κοντινές μας επιδημίες όπως η ευλογιά, η πολιομυελίτιδα, η ιλαρά κλπ.
6. Ενας ιός ή ένα βακτηρίδιο δεν είναι ικανές αιτίες για την εκδήλωση μίας αρρώστιας: είναι η γενική κατάσταση του οργανισμού που μολύνεται και επιτρέπει ή όχι την εκδήλωση μίας αρρώστιας. Κίνδυνος δε σημαίνει λοιπόν μόνο πιθανότητα να έρθει κάποιος σε επαφή με κάποιο ιό ή άλλο μικρο-οργανισμό: αντίθετα κίνδυνος είναι να βρεθεί κανείς σε ανοσοποιητική ανεπάρκεια των φυσικών μηχανισμών άμυνας (και αυτό γίνεται για διάφορες αιτίες: κακή διατροφή, γενετική προδιάθεση, ειδικές δυσλειτουργίες, επικίνδυνες θεραπείες κλπ).
7. Τμήματα της κλασσικής ιατρικής (ανοσολογία, γενετική, μικροβιολογία, επιδημιολογία, φυσιολογία, κλπ) αναφέρουν περιοδικά αμφιβολίες, άγνοια και αβεβαιότητα στις πιο σημαντικές βιοχημικές αντιδράσεις που ρυθμίζουν τη λειτουργία του οργανισμού μας. Στη διαφήμιση των φαρμακευτικών προϊόντων και στην κλασσική ιατρική μόρφωση δεν υπάρχει ίχνος από αυτά: όλα εμφανίζονται απόλυτα σίγουρα, αποδεδειγμένα, χωρίς ουσιαστικές παρενέργειες, χωρίς αξιοσημείωτους κινδύνους.
8. Χιλιάδες φαρμακευτικά προϊόντα (φάρμακα και εμβόλια) εμφανίζονται κάθε χρόνο και συνοδεύονται από υπερθετικές βεβαιώσεις για τη θαυματουργή τους δράση. Αλλες χιλιάδες φαρμακευτικών προϊόντων αποσύρονται σιωπηρά, μετά από τις βλάβες που προκάλεσαν. Στη βάση όλων αυτών είναι η διεστραμμένη και αντιεπιστημονική έρευνα με πειράματα στα ζώα, που όλο και συχνότερα καταδικάζεται από επιστήμονες και ιδρύματα σε όλο τον κόσμο.
9. Υπάρχει πια μία εκτεταμένη επιστημονική βιβλιογραφία που αναφέρεται στους κινδύνους που κρύβονται στις πρακτικές της τεχνητής ανοσοποίησης: μπροστά σε αυτό δε δικαιολογείται η δογματική απόρριψη των υγειονομικών αρχών οποιασδήποτε αμφιβολίας που εκφράζεται από πολίτες που αρνούνται την παθητική αποδοχή διαφόρων κλισέ και άκαμπτων επιβολών.
10. Η έλλειψη πληροφόρησης αποτελεί την πιο βαριά υποθήκη στην πιθανότητα ελεύθερων συνειδητών αποφάσεων, με μοναδικό πλεονέκτημα διαφόρων στρατηγικών που με εύκολες συγκαταθέσεις, θεμελιώνουν τις προβλέψεις μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.
11. Τα εμβόλια μπορεί να είναι αιτίες διαφόρων ενοχλημάτων: νευρολογικών, αλλαγής συμπεριφοράς, αλλεργικών παθήσεων, πιο συχνές εκδηλώσεις κρυολογημάτων ωτίτιδων, διαφόρων παθολογιών της ίδιας φύσης εκείνων που πίστευαν ότι θα προλάβουν με τον εμβολιασμό, εκφυλιστικά νοσήματα (σκλήρυνση κατά πλάκας, ρευματοειδής αρθρίτις, διάφοροι όγκοι, χρωμοσωμικές ανωμαλίες κλπ).
12. Μπροστά στην κινδυνολογία που ο ειδικός τύπος και τα ρεπορτάζ μας γεμίζουν, η Ελλάδα μαζί με την Ιταλία και τη Γαλλία επιβάλλουν με νόμο τους εμβολιασμούς αδιακρίτως.
13. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός εκτός ότι θέτει εκατομμύρια άτομα σε κινδύνους σχετικούς με αυτή την πράξη, εμποδίζει τη συνειδητοποίηση των πολιτών για τις επιλογές του τρόπου ζωής για μία πραγματική και αποτελεσματική προφύλαξη της υγείας τους.
14. Στο φως των συνταγματικών αξιών, που βάζουν το άτομο όλο και περισσότερο στο κέντρο της κοινωνικής οργάνωσης, διεκδικείται το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής των πολιτών για τον τρόπο πρόληψης και θεραπείας.
15. Η επιστήμη δεν μπορεί να είναι μια θρησκεία που βρίσκουν θέση δογματικά επαγγέλματα. Η επιστημονική αλήθεια είναι πάντα μία υπόθεση, που γεννιέται από την αμφιβολία και τη συνεχή ανα ζήτηση. Το να βάζει κανείς μπροστά απόλυτες θέσεις, έρχεται σε αντίφαση με τις πιο βαθιές φιλοδοξίες της επιστημονικής σκέψης: την αντικειμενικότητα… και συνεπώς είναι πιο εύκολο να πλησιάσει κανείς στην αλήθεια με την αμφισβήτηση παρά με απατηλές βεβαιότητες.
ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΙΤΑΚΗ: Καρδιολόγου
Από το περιοδικό “Ομοιοπαθητική Ιατρική”, τεύχος 11
ΠΗΓΗ: www.homeopathy.gr
