Πηγές αντιπληροφόρησης και ενδιαφέροντα άρθρα για την εξέγερση της νεολαίας και όχι μόνο

http://athens.indymedia.org

ΔΕΙΤΕ
{youtube}vYJCEXdZoew{/youtube}
{youtube}BagUMmkuwJ4{/youtube}
{youtube}8ah5L0Hzbw0{/youtube}
{youtube}SwgCNVbjO_o{/youtube}
{youtube}tfxHbzoMDMQ{/youtube}
{youtube}rpw67wKdXE8{/youtube}
{youtube}vmgLIwLyit0{/youtube}
{youtube}LekDirz4Jkk{/youtube}
{youtube}cY8Wf-lECZk{/youtube}
{youtube}xXkY6mgrxQ4{/youtube}
{youtube}AocOLU5vo14{/youtube}
{youtube}bF2kuw3TPrM{/youtube}
{youtube}BagUMmkuwJ4{/youtube}

Από την Ομάδα του TVXS.gr
Αυτόπτης μάρτυρας από τον τόπο του εγκλήματος
Κουκουλοφόροι συλλαμβάνουν διαδηλωτή
Το φιλμ των εικόνων σοκ
Βίντεο ντοκουμέντο με τους πυροβολησμούς Ζητάδων στο Π. Φάληρο
Ορισμένα μεμονωμένα περιστατικά
Αστυνομικός καταδιώκει βίαια μαθητή
Οι 15 μέρες ενός μαύρου Δεκέμβρη
Κουκουλοφόροι και αστυνομικοί
Αναίτια σύλληψη ανηλίκου στην Κοραή

***************************************

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΡΘΡΑ

ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (από athens.indymedia)

Παγκόσμιο κάλεσμα για τις μανάδες και τους πατεράδες όλων των 15 χρόνων.
Στην Ελλάδα μας λένε όλους και όλες Αλέξη και Μιχάλη… Μας σκότωσαν οι μπάτσοι … Μας σκοτώνουν με σφαίρες στο ψαχνό μας σκοτώνουν στο ξύλο.

Οι μπάτσοι σκοτώνουν 15χρονα. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο. νεκρός από εξοστρακισμό.
Ζητάμε την αλληλεγγύη των γωνιών μας. Ζητάμε την αλληλεγγύη όλων σας.
Των σπουδαστών των φοιτητών των ανέργων, των εργατών, των λιμενεργατών των ναυτεργατών των αγροτών και όλων όσων έχουν παιδιά…
Των δασκάλων μας, των καθηγητών μας, των φίλων μας, των γειτόνων μας, όλων όσων παραμένουν άνθρωποι που αντιστέκονται στο άδικο και το παράλογο.

Γιατί έχουν σίγουρα και αυτοί παιδιά αν δεν κάνουμε λάθος. Και αν δεν πεθαίνουν τα παιδιά τους με σφαίρες στο ψαχνό, πεθαίνουν καθημερινά με εκρήξεις στις ναυπηγοεπισκευάσθηκες ζώνες με εργατικά ατυχήματα, η πνίγονται μαζικά στα σαπιοκάραβα…

Κλείσαμε μια εβδομάδα από τη δολοφονία του αδελφού μας φίλους μας και συντρόφου μας Αλέξη από τις σφαίρες του μπάτσου φρουρού του κράτους της εξουσίας και της ελληνικής δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας που εσείς μας επιβάλατε μην το ξεχνάτε.

Ο Αλέξης μας αποχαιρέτησε με λίγες λέξεις «φίλε με χτύπησαν»… πρόλαβε να πει, σπαρτάρισαν τα πόδια του και πέθανε.

Είμαστε οργισμένοι και καλά κάνουμε. Είμαστε οργισμένοι και σας σπάμε την βιτρίνα- κοινωνία που θέτε να μεγαλώσουμε.
Όχι Εμείς δεν είμαστε από αυτό τον κόσμο. Εμείς είμαστε 15 χρόνα και σκεπτόμαστε… διαφορετικά… Οι μπάτσοι σκοτώνουν με τον ίδιο τρόπο.
Άλλοι λέγονται ειδικοί φρουροί και Μια σφαίρα είναι αρκετή. Άλλοι πυροβολούν για πλάκα 15 φορές και λέγονται «Ζητάδες» και είναι μπάτσοι με μοτοσικλέτες.
Μη γίνεστε συνένοχοι τους.
Αυτοί που σιωπούν, αυτοί που κρίνουν την οργή μας από τα ψέματα των τηλεοπτικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και άλλων τηλεπαραθύρων , η καθοδηγούμενων της αστυνομίας και της ασφάλειας και των πολιτικών που εσείς ψηφίζεται για το μέλλον μας… είστε υπεύθυνοι και συνυπεύθυνοι. Γιατί το μέλλον του Αλέξη δολοφονήθηκε στις 6 Δεκέμβρη του 2008 στην Ελλάδα. Γιατί το μέλλον του κάθε 15 χρονου σκοτώνεται από μια σφαίρα μπάτσου σε κάθε γωνιά της γης.
Ένα βράδυ στα Εξάρχεια με μια σφαίρα στην καρδιά.
Ο τόπος αλλάζει, η καρδιάς μένει πάντα στο ίδιο σημείο.
Μας λένε όλους και όλες μας «Αλέξη» και «Μιχάλη»
Και δεν γιορτάζουμε την μέρα των γενεθλίων μας γιατί μας δολοφόνησαν στα 15 χρονια μας. Μπάτσοι.
Εμένα τον Αλέξη -Γργηγορόπουλο με σκότωσε ένας μπάτσος στις 6 -12-89 στα Εξάρχεια με ευθεία βολή στο στήθος. Έγινα επέτειο.
Εμένα τον Μιχαλη Καλτεζα με σκότωσε ένας μπάτσος το 1985. Πέθανα στην επέτειο μιας άλλης εξέγερσης του Πολυτεχνείου κατά τις χούντας με δεκάδες εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες.
Τα κοινά μας είναι ότι και τους δύο μας σκότωσαν σε καθεστώς δημοκρατίας και ότι είμαστε 15 χρονα…

Είμαστε όλοι μας με ένα κοινό σημείο. Είμαστε 15 χρόνων στην κοινωνία που εσείς έχετε φτιάξει για εμάς χωρίς εμάς. Δεν μας ρωτήσατε ποτέ ούτε μας ακούσατε. Μας φλομώνεται με τα ιδανικά του πλούτου των πολυεθνικών και της οικονομικής ανόδου και εξουσίας.
Τα ιδανικά των… σπασμένων βιτρινών, των πολυτελών αυτοκινήτων, των ακριβών ρούχων, των φο μπιζού ρολόγια,. Μας φλομώνεται με σάπια παιδία, κουλτούρα φαγητά και όλα σε γρήγορη βλακεία και μας βρίζεται για τα τζάμια ασφαλισμένων πολυκαταστημάτων πολυεθνικών που ληστεύουν τους πάντες..
Μας κατηγορείται ότι καίμε και πυρπολούμε. Ναι βάζουμε φωτιά σε ότι μας καεί τη ζωή, για να αντέξουμε τους τόνους χημικών δακρυγόνων που μας ρίχνουν αστυνομία και Στρατός. Γιατί δεν έχουμε άλλα όπλα. Τα χέρια μας μονο, Νεράντζια, πλαστικά μπουκάλια νερό πέτρες άντε και καμιά μολότοφ αλλά πρέπει να αντισταθούμε όπως μπορεί ο καθένας απέναντι στην στρατιωτική μηχανή καταστολής ένοπλων φονιάδων.
Μας πυροβολούν και μας σκοτώνουν.
Και όταν διαμαρτυρόμαστε
Μας βρίζουν.
Μας χτυπούν αλύπητα.
Μας σακατεύουν.
Μας φοράνε χειροπέδες.
Μας πνίγουν στα δακρυγόνα
Μας κατηγορούν
Μας προφυλακίζουν.

Είμαστε στους δρόμους και διεκδικούμε τη ζωή μας.
Στα 15 μας γατί ίσως αργότερα να είναι αργά. Θα μας έχουν σκοτώσει κάποιοι μπατσοι με εξοστρακισμό.
Σας το φωνάζουμε αλλά και πάλι δεν μας ακούτε.
Ο πυροβολισμός … και ο κρότος της πιστολιάς που σκότωσε τον Αλέξη αν μι τι άλλο ας αναστατώσει τα όνειρα σας.

Ελάτε μαζί μας δίπλα μας.
Έχουμε τη δύναμη μας την οργή μας.
Έχετε τι δική σας δύναμη και αποκλείεται να μην έχετε οργή όταν μας σκοτώνουν με σφαίρες όταν μας σκοτώνουν στο ξύλο… κάθε μέρα επειδή τους πετάμε νεράντζια και πλαστικά μπουκάλια νερό.
Ας τις ενώσουμε τις δυνάμεις μας και ας φουντώσουμε την εξέγερση των 15 αριδων σε κάθε γειτονιά σε κάθε σοκάκι σε κάθε πόρτα κάθε πλατείας αυτού του κόσμου.

Εμείς δεν φοβόμαστε ούτε τρομοκρατούμαστε εύκολα. Είμαστε λεύτεροι.
Εμείς λέμε στους μπάτσους… όταν μας βαράνε και μας βρίζουν χυδαία, τόσο εμάς όσο και τις μανάδες μας…όταν μας σέρνουν με χειροπέδες… «Μπάτσοι μουνιά» … «έτσι ξέρετε να δέρνεται ρε, κότες, χειρότερα μας έδερνε η μάνα μας και ο πατέρας μας…»
Σιγά μη τους φοβηθούμε κιόλας, δεν τους φοβόμαστε ούτε αυτούς ούτε τα όπλα τους.
Απαντάμε κατάμουτρα στους φονιάδες…. «Ένας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα…»
Σας το φωνάζουμε μπροστά στα κράνη « Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» «μπάτσοι μουνιά σκοτώνεται παιδιά».
Για όλα αυτά που σας κρύβουν οι βιτρίνες των τραπεζών ανοίξτε τα αυτιά σας και ακούστε μας.
Αποκλείεται να μην νιώθετε οργή…
Για αυτό ελάτε μαζί μας και αν φοβάστε , θα σας προστατεύσουμε εμείς,
Εμείς βάζουμε μπροστά τα χέρια μας και την ψυχή μας… μέχρι και την ζωή μας.
Εσείς όμως δεν είστε δίπλα μας , παρόλα ότι εσείς ακόμη μας το λέτε, ότι «μας γεννήσατε και είμαστε πάνω από τη ζωή σας…»

Και ακόμη καλύτερα ,σκεφτείτε μόνο, ότι σε ένα, δυο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, επτά, οχτώ, εννιά, δέκα, έντεκα, δώδεκα, δεκατρία, δεκατέσσερα χρόνια… μπορεί να σαν σκοτώσουν το παιδί σας.
– Το σκότωσαν οι μπάτσοι. Ήταν 15 χρόνων. Από εξοστρακισμό γιατί ήταν αλήτης αναρχικός ατίθασος απείθαρχος, τρομοκράτης χούλιγκαν.

Σκεφτείτε το πριν χάσετε την ευκαιρία να σώσετε το παιδι σας, αλλά …
σκέψου πιο καλά.
Ίσως να σώσεις εμένα, ρε μάνα, ίσως να σώσεις εμένα ρε πατέρα.
Σου ζητάω να αφοπλιστεί η αστυνομία, να αφοπλιστούν οι δολοφόνοι με στολή.

Σας ζητάω όχι να με σώσετε αλλά να μου συμπαρασταθείτε..
Γιατί μέχρι τώρα μας σώζουν αυτοί που είναι δίπλα μας… άγνωστοι άνθρωποι οργισμένοι.
Μας σώζουν από αυτούς τους ένοπλους φονιάδες που κυκλοφορούν παντού …και σας προστατεύουν…εσάς και τις πολύτιμες περιούσιες σας, σκοτώνοντας 15χρονα.

Εμείς τα ανήλικα εμείς τα τσογλάνια τα αναρχόπαιδα τα αληταρία οι πρεζάκηδες, οι κλέφτες, αυτής της χώρας οι τρομοκράτες κουκουλοφόροι, κάνουμε προς όλους και όλες τις μανάδες και τους πατεράδες προς όλους τους ανθρώπους, κάλεσμα σε όλες μας τις διαμαρτυρίες και τις συγκεντρώσεις και τους αποκλεισμούς και την απειθαρχία.
Σε καλούμε λοιπόν εσένα που διαβάζεις αυτό το κείμενο, να αλλάξουμε την ζωή μας να εξεγερθούμε στο άδικο, την αδράνεια την απάθεια το βόλεμα.

Εμείς θα είμαστε εκεί… κάθε μέρα, κάθε νύχτα, στους δρόμους και θα εξεγειρόμαστε… θα βαζουμε τα σωματα μας φραγμο στα ΜΑΤ για να μην χτυπησουν η συλλαβουν τον διπλανο μας και την διπλανη μας. Το συμμαθητή μας η τη συμμαθητριά μας.

Θα σας περιμένουμε…αλλιώς μπορεί να μας χάσετε…μπορεί να μας σκοτώσουν ειδικοί φρουροί της δημόσιας ασφάλειας, οι προστάτες της “δημοκρατίας” σας.
θα βάζουμε τα σώματα μας φραγμό στα ΜΑΤ για να μην χτυπήσουν η
συλλάβουν τον διπλανό μας και την διπλανή μας. Το συμμαθητή μας και τη συμμαθήτρια μας. Τον κάθε άνθρωπο που είναι δίπλα μας.

Και επειδή σήμερα μια εβδομάδα μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη είναι ακόμη και για τους καλούς νοικοκυραίους ο εορτασμός του αγίου ελευθερίου τους λέμε να σκεφτούν ακόμη περισσότερο.
Μη σκοτώνεται την ελευθερία μας μόλις στα 15 μας χρόνια.

Χρόνια πολλά θα είμαστε στους δρόμους ότι και να κάνετε…

Κατάληψη του κόσμου
από 15χρονα υποψήφια θύματα εξοστρακισμού από όπλα μπάτσων
**********************************************************

MADNIFESTO (Μαθητική Πρωτοβουλία)

Εμείς σαν νέοι, μαθητές, φοιτητές,
μελλοντικοί πολίτες αυτού του μπάχαλου
που ονομάζεται Ελλάδα,
ελπίζουμε να ζούμε την Πρεμιέρα.
Την Πρεμιέρα του πεσίματος αυτής της Βαβυλώνας,
αυτής της ψεύτικης Βαβυλώνας.
Θέλουμε επιτέλους να καταλάβετε ότι δεν είμαστε
τα προβατά σας. Δεν είμαστε κανενός τα πρόβατα.
Θέλουμε επιτέλους να ζήσουμε,
να ζήσουμε τη ζωή που μας κρύβετε,
τη ζωή που μας κουκουλώνετε,
τη ζωή που χάνουμε,
τη ζωή που επιθυμούμε.
Θέλουμε να μπορούμε να ζήσουμε
λεύτεροι, χωρίς φόβο εάν είμαστε
μουσουλμάνοι, χριστιανοί, ινδουϊστές,
χωρίς φόβο εάν είμαστε
λευκοί, μαύροι, κίτρινοι
χωρίς φόβο εάν είμαστε
αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι,
χωρίς φόβο εάν δεν έχουμε λεφτά
χωρίς φόβο εάν δεν έχουμε δικό μας σπίτι
χωρίς φόβο εάν δεν έχουμε το πιο ακριβό αμάξι
χωρίς φόβο εάν δεν έχουμε κάτι να δείξουμε
χωρίς φόβο για το τι θα πουν οι γύρω μας
ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ,
κάτι που έχετε ξεχάσει εσείς οι “μεγάλοι”
οι “σοφοί” και εσείς που έχετε “εμπειρίες”.
Εσείς που είσαστε η γενιά του Πολυτεχνείου
σκουριάσατε. Οι δήθεν εξεγερμένοι που
τώρα δε θέλετε να σηκωθείτε από τον καναπέ
του σπιτιού σας, από την TV σας, από αυτή
την άθλια “βολεμένη” ζωούλα σας.
Εσείς που δεν αγαπάτε πια, που δεν νοιάζεστε,
που δεν έχετε τύψεις, που δεν αντιδράτε,
που μόνο πουλάτε και αγοράζετε, που μόνο μολύνετε,
που μόνο γιορτάζετε, που μόνο δείχνετε.
Εσείς που λέτε πρέπει να υπάρξει αυτή η αλλαγή
αλλά τίποτα δεν κάνετε;

Και εσείς που λέτε ότι δεν έχουν νόημα αυτά,
και εσείς που λέτε ότι τους ίδιους αγώνες κάνατε,
και εσείς που λέτε ότι θα μας φάει το σύστημα,
ΕΜΕΙΣ απαντάμε ότι όσοι είναι να λακήσουν ας λακήσουν.
Και όσοι κρατηθούμε. Και όσοι αντέξουμε.
Και όσοι έρθουν, συνεχιστές.

Νομίζαμε ότι είσασταν δίπλα μας.
Γονείς. Νομίζαμε. Μην ανυσηχήτε όμως.
Δεν θα σας ξαναενοχλήσουμε. Θα σας αφήσουμε
μονάχους στη πίκρα σας. Στο μικρό σας φαίνεσθαι
ενώ εμείς θα παλεύουμε για το μεγάλο μας είναι.
Ένα είναι που δε βλέπει λεφτά, πλούτο, καταγωγή,
δέρμα ή πιστεύω. Ένα είναι που βλέπει στην αξιοπρέπεια
ενός ανθρώπου, στον άνθρωπο.

Όσα ΜΑΤ και να μας στέλνετε για καταστολή
των πορειών μας, όσους τρομονόμους και να ψηφίζετε,
όσα, όσους, όσο… εμείς θα αντιστεκόμαστε.
Θα αντιστεκόμαστε στο πεθαμένο μέλλον μας.
Θα αντιστεκόμαστε για πάντα.

Αυτό που έγινε δεν θα ξεχαστεί, ούτε θα περάσει
με το γιάτρεμα του χρόνου που εσείς πολύ καλά ξέρετε,
ούτε με το να το κλείσουμε για τον εαυτούλη μας.

Θα έρθει η ώρα που θα υψώσουμε τις αδυναμίες μας,
τις ανασφάλειές μας, της ήττες μας, της νίκες μας,
της στενοχώριες μας, της χαρές μας, τις πίκρες μας,
τις τύψεις μας, τη ζωή που θέλαμε να ζήσουμε,
την αντίληψη που κουβαλάμε, την αντίληψη που κουβαλάγαμε.
Και τότε ο χρόνος δε θα έχει σημασία, γιατί ο χρόνος
μας περιμένει να ξαναβγούμε στους δρόμους,
και ας γυρνάει προς τα πίσω, πιο πολύ κουράγιο βρίσκουμε,
πιο μεγάλο ζήλο, και θα ξαναβγούμε στους δρόμους,
με τρελούς, με μικρούς, με μεγάλους, με ανήμπορους και δυνατούς,
και δε θα μας χωράτε, ούτε εσείς ούτε οι δρόμοι
και δε θα μας χωράνε οι πόλεις, και θα ‘μαστε πιο δυνατοί,
πιο πολλοί ακόμα και απ’ τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Γι’ αυτό αδέρφια μη σκύβετε κεφάλι,
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ πάλι και πάλι και πάλη.

Και αν αργήσει ο χρόνος, θα περιμένουμε,
και αν αργήσει ο χρόνος δε θα κουραστούμε.
Και αν πέσουμε, δεν θα πέσουμε στα γόνατα,
και αν πέσουμε θα ξανασηκωθούμε.
Γιατί όσο παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας,
τόσο ο θάνατος έχει λιγότερη αξία.

Και θα λέμε, έφτασε ο καιρός,
Και θα λέμε, ήρθε η ώρα.

Δεν υπογράφουμε σαν Μαθητική Πρωτοβουλία,
δεν υπογράφουμε για μικρό-αναγνώριση και συμφέροντα
υπογράφουμε σαν ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ, σαν ΕΦΗΒΟΙ, σαν ΝΕΟΙ,
σαν ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, σαν ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ,
σαν ΑΝΘΡΩΠΟΙ πάνω απ’ όλα.

**********************************************************

Η κρίση είναι συστημική
Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Η εν ψυχρώ δολοφονία ενός 15ετούς μαθητή, του Αλέξ. Γρηγορόπουλου -τμήμα μιας μακράς αλυσίδας δολοφονιών και αστυνομικών βιαιοπραγιών που χαρακτήριζε όλη τη μετεμφυλιακή περίοδο, συμπεριλαμβανομένης της «μεταπολίτευσης»- λειτούργησε σαν καταλύτης για να γίνει ορατή και διά γυμνού οφθαλμού η πολυδιάστατη κρίση που καθημερινά βαθαίνει περισσότερο και στην οποία έχω αναφερθεί επανειλημμένα από τη στήλη αυτή. Η κρίση αυτή δεν είναι μόνον οικονομική, που αφορά το πελώριο και συνεχώς διογκούμενο άνοιγμα μεταξύ των ελίτ και των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων που δρέπουν τα οφέλη της καπιταλιστικής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και του υπόλοιπου πληθυσμού το οποίο εισπράττει την ανασφάλεια της εργασίας, την ανεργία -ιδιαίτερα ενδημική ανάμεσα στους νέους- και τη φτώχεια στην οποία καταδικάζεται πάνω από το 20% του πληθυσμού. Ούτε είναι μόνον πολιτική που αφορά την απαξίωση των κομμάτων εξουσίας (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) που διακρίνονται για τη διαφθορά τους και την καλλιέργεια σχέσεων εξάρτησης στους πολίτες για να εξασφαλίσουν οι επαγγελματίες πολιτικοί την επανεκλογή τους, με τα συνακόλουθα οικονομικά και κοινωνικά οφέλη. Στην πραγματικότητα, το κυριότερο ίσως χαρακτηριστικό της σημερινής κοινωνικής έκρηξης είναι το γεγονός ότι επιβεβαίωσε πως ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού έγινε πια ανεξέλεγκτο από τους κομματικούς μηχανισμούς, όχι μόνο των κομμάτων εξουσίας αλλά και των κομμάτων της παραδοσιακής Αριστεράς και Οικολογίας, που απεγνωσμένα ελίσσονται (και ανταγωνίζονται!) για να επανακτήσουν τον έλεγχό του.

Αντίθετα, είναι πια φανερό ότι η κρίση είναι οικονομική αλλά και πολιτική, οικολογική αλλά και βαθύτερα κοινωνική. Είναι μια κρίση που αφορά όχι μόνο τους οικονομικούς θεσμούς και κυρίως την καπιταλιστική οικονομία της αγοράς στη σημερινή φάση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά και αυτό που περνά για «δημοκρατία» και «πολιτική» σήμερα, δηλαδή την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» και την «πολιτική» των επαγγελματιών πολιτικών όλων των παρατάξεων. Τέλος, είναι μια κρίση που δεν αφορά μόνο θεσμούς αλλά -και κυρίως- τις ίδιες τις αξίες που στηρίζουν αυτούς τους θεσμούς, δηλαδή τις ατομιστικές αξίες του ανταγωνισμού και της «αρπαχτής», του εγωισμού και του καταναλωτισμού, συνοπτικά, τις αξίες της ετερονομίας, δηλαδή του ετεροκαθορισμού των πολιτών, είτε αυτός ο ετεροκαθορισμός θεμελιώνεται στους πολιτικούς, οικονομικούς και γενικότερα κοινωνικούς θεσμούς, είτε στον πνευματικό ετεροκαθορισμό που επιβάλλει ο θρησκευτικός ανορθολογισμός. Είναι μια κρίση, επομένως, συστημική.

Η κρίση, βέβαια, αυτή δεν είναι μόνον ελληνικό φαινόμενο. Αντίθετα, τη στιγμή αυτή ένα φάσμα πλανιέται πάνω από τον κόσμο που έχει υιοθετήσει το σύστημα αυτό. Το φάσμα των μαζικών εξεγέρσεων που οι κατά τόπους ελίτ και η υπερεθνική ελίτ τρέμουν ότι δημιουργεί η συσσώρευση οργής στα μη προνομιούχα στρώματα. Της οργής, που προκάλεσε όλα αυτά τα χρόνια η εξαπάτησή τους ότι με τη σκληρή δουλειά (και κάποτε εξοντωτική, όπως π.χ. σε χώρες «θαύματα»- Κίνα, Ινδία κ.λπ.) και τη συσσώρευση πτυχίων θα έβλεπαν μια συνεχή βελτίωση του οικονομικού (δηλαδή του καταναλωτικού τους) επιπέδου, όταν σήμερα διαπιστώνουν την έκταση των ψευδαισθήσεων, βλέποντας ότι η αγωνιώδης αυτή προσπάθεια οδήγησε μεν σε μια εξάπλωση των μεσαίων στρωμάτων, ιδιαίτερα στον Βορρά, αλλά η συντριπτική πλειονότητα του παγκόσμιου πληθυσμού ζει στην οικονομική ανασφάλεια και ένα τεράστιο τμήμα ζει στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Παράλληλα, βλέπουν τη συνεχή χειροτέρευση της ποιότητας ζωής τους, και κάποτε την ίδια τη ζωή τους, ν’ απειλείται για χάρη της οικονομικής «ανάπτυξης», η οποία δίνει τη μερίδα του λέοντος του κοινωνικού πλούτου στις ελίτ και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, καθώς και τους γόνους τους, ενώ τα ψίχουλά της μοιράζονται στους υπόλοιπους για να εξαγοράζεται η ανοχή τους.

Είναι, επομένως, βέβαιον ότι όσο η κρίση αυτή βαθαίνει, τόσο θα πολλαπλασιάζονται οι κοινωνικές εκρήξεις στον Βορρά και τον Νότο. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι οι ελίτ σε όλες τις χώρες ενισχύουν τον τρομοκρατικό μηχανισμό τους, που βαφτίζουν «αντιτρομοκρατικό», αλλά που στην πραγματικότητα στοχεύει στον έλεγχο των ίδιων των πληθυσμών τους. Και, φυσικά, τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει εάν το σύστημα αυτό φορέσει ένα πιο «ανθρώπινο» προσωπείο με την υιοθέτηση κάποιων «μεταρρυθμίσεων», όπως ζητεί η ρεφορμιστική Αριστερά, οι οποίες θ’ αφήνουν ανέγγιχτες τις θεμελιακές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές δομές που αναπαράγουν το σύστημα αυτό. Οι σημερινές κοινωνικές εκρήξεις, είτε πρόκειται για τη εξέγερση των προαστίων του Παρισιού πριν λίγα χρόνια, είτε για τη σημερινή ελληνική, δεν έχουν τα γνώριμα χαρακτηριστικά προηγούμενων «πολιτικοποιημένων» εξεγέρσεων, με αποκορύφωμα τον Μάη του ’68. Αυτό δημιουργεί και τα διαφοροποιημένα χαρακτηριστικά τους, και κυρίως την «τυφλή βία», όπως χαρακτηρίζουν τη λαϊκή αντιβία κατά της περιουσίας οι ελίτ και οι ιδεολόγοι του συστήματος, ανάμεσα στους ακαδημαϊκούς και τα ΜΜΕ. Η βία αυτή δεν στρέφεται ποτέ κατά της ζωής -σε αντίθεση με τη συστημική βία, που είναι πρόθυμη να τη θυσιάσει, παρ’ όλο που υποκριτικά την ανάγει σε «υπέρτατο αγαθό»- αλλά στρέφεται είτε κατά των συμβόλων της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας (τράπεζες, πολυεθνικές, υπουργεία, αστυνομικά τμήματα κ.λπ.), είτε κατά των συμβόλων του καταναλωτισμού. Οι στόχοι, όμως, αυτοί δεν καθορίζονται μέσα από κάποια συνειδητή δημοκρατική ή μη διαδικασία (όπως τον Μάη του ’68, από τις φοιτητικές συνελεύσεις ή τις διάφορες πολιτικές οργανώσεις) αλλά, κατ’ αρχήν, ατομικά και με βάση την υποσυνείδητη συνήθως απέχθεια για τους ίδιους τους θεσμούς και τις αξίες του συστήματος. Και, φυσικά, όπως σε κάθε εξέγερση, μετέχουν και στοιχεία που μπορεί να μην κινούνται από παρόμοια κίνητρα αλλά από κίνητρα επιβίωσης (π.χ. κάποιοι εξαθλιωμένοι μετανάστες ή εξαρτημένοι από ναρκωτικά, δηλαδή αυτοί που κυρίως εισπράττουν την κοινωνική καταπίεση)- για να μην αναφερθώ και στις τεκμηριωμένες περιπτώσεις τροφίμων των μυστικών υπηρεσιών που στοχεύουν στη δυσφήμηση της λαϊκής αντιβίας.

Ο «τυφλός» αυτός χαρακτήρας της σύγχρονης λαϊκής αντιβίας προσδίδει σε αυτήν έναν αμφίσημο χαρακτήρα. Από τη μια μεριά, έναν θετικό χαρακτήρα που εκφράζει τον λαϊκό αυθορμητισμό, που στηρίζεται σε μια υποσυνείδητη έστω αντίληψη των συστημικών αιτίων της κρίσης και στρέφει την οργή των φορέων του εναντίον των συμβόλων που την εκφράζουν. Από την άλλη μεριά, όμως, της προσδίδει έναν σαφώς αρνητικό χαρακτήρα, γιατί ο ίδιος ο αυθορμητισμός αυτός, όταν δεν κινείται με κάποιο καθολικό πολιτικό πρόταγμα (δηλαδή μια στοιχειώδη ανάλυση των αιτίων της κρίσης και έναν έστω υποτυπώδη οραματισμό για τη μορφή που πρέπει να πάρει μια εναλλακτική κοινωνία και τη στρατηγική που οδηγεί σε αυτήν) είναι αδιέξοδος και αναπόφευκτα οδηγεί σε συνεχή κατάπνιξη των εξεγέρσεων αυτών, με τη χρήση όλο και ωμότερης βίας, ενώ η πλειοψηφία θα παραμένει ελέγξιμη από τους επαγγελματίες πολιτικούς και καθηλωμένη στους καναπέδες της. Είναι, επομένως, επιτακτική πια ανάγκη η ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος με βάση ένα νέο αντισυστημικό πρόταγμα, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια εναλλακτική πραγματικά άξια του ονόματός της δημοκρατία, μία περιεκτική δημοκρατία.

http://www.inclusivedemocracy.org./fotopoulos/ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 20/12/2008

****************************************************

Η εξέγερση καρέ καρέ
Επιμέλεια: ΙΩΑΝΝΑ ΣΩΤΗΡΧΟΥ Φωτογρ.: ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

«Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ετούτες είναι οι δικές μας μέρες»

Δύο βδομάδες συμπληρώνονται από τότε που μία σφαίρα από αστυνομικό όπλο καρφώθηκε στην καρδιά του 15χρονου Αλέξη. Και στις καρδιές όλων: από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Κρήτη και από τη Ρόδο έως την Κέρκυρα. Ενα συγκλονιστικό ξέσπασμα οργής και οδύνης για τον άδικο χαμό ενός παιδιού από άνδρα των ειδικών δυνάμεων καταστολής ξεσήκωσε όχι μόνο τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη αλλά και τους νέους σε όλη την υφήλιο: από την Ευρώπη μέχρι τη Λατινική Αμερική. Κι ένα γνώριμο σύνθημα που «όλους τους ενώνει», από αυτά που θα ‘θελε κανείς να μην ξαναφωνάξει, ακούστηκε μπροστά από προξενεία και σε πλατείες, από τη Μόσχα και τη Νέα Υόρκη μέχρι το Μπουένος Αϊρες: «Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι».

Στο στόμα χθεσινών ανυποψίαστων παιδιών που αντίκρισαν κατάματα, με τον πλέον τραγικό τρόπο, την πραγματικότητα: μιας πολιτείας σε σήψη και μιας κοινωνίας σε τηλεοπτική αφασία, χαμένης σε καταναλωτικούς παραδείσους που όταν έρθει ο λογαριασμός αποδεικνύονται επικίνδυνες χίμαιρες ή στο αδυσώπητο κυνήγι του μεροκάματου με όρους που μέρα με τη μέρα χειροτερεύουν. Μια αποκρουστική πραγματικότητα και μια υποβόσκουσα λαϊκή δυσαρέσκεια έγιναν το προσάναμμα μιας πρωτόγνωρης κοινωνικής ανταρσίας. Που όμοιά της δεν έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια. Η πρώτη εξέγερση σε περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, τις προεκτάσεις της οποίας τρέμουν οι κυβερνώντες· στο εξωτερικό, γιατί εδώ δεν δείχνουν να προβληματίζονται. «Κωστάκη ξύπνα το χοιρινό κρυώνει, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» που διαλαλεί και η τηλεοπτική ελληνοφρένεια. Θα καταφέρουν άραγε τα Δεκεμβριανά της ελληνικής νεολαίας να ξυπνήσουν από τον λήθαργο την ανθρωποβόρα εξουσία; Θα αναλάβει κανείς κάποια ευθύνη επιτέλους;

Διακυβέρνηση συνώνυμη της διαπλοκής. Καταστροφή και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Πολιτική-όχημα προκλητικού πλουτισμού. Πρότυπα χλιδής. Απαξίωση της Παιδείας και των νέων. Κοινωνική αδιαφορία. Περιρρέουσα ασχήμια. Θεοποίηση του χρήματος. Αύξηση της ανισότητας. Απολύσεις. Αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων. Μια γενιά καταδικασμένη να ζήσει χειρότερα από τους γονείς της. Χωρίς μέλλον. Εως εδώ. Η γενιά του καναπέ στους δρόμους. Ευτυχώς. Για να ξεπλύνουν την ντροπή όλων. Η κυνική εξίσωση νομότυπο ίσον ηθικό δεν είναι αποδεκτή. Η αξία του ανθρώπου είναι αδιαπραγμάτευτη. Τελεία. Υπάρχει καλύτερο μάθημα από αυτό που παρέδωσαν οι μαθητές στη χώρα που οι φρουροί του νόμου δολοφονούν 15χρονα; Και «τώρα που οι μπάτσοι σκοτώνουν τα παιδιά σας, εσείς ακόμη κλεισμένοι στα κλουβιά σας;». Η σπίθα, το αίμα ενός παιδιού έριξε φως στην ανομία της εξουσίας, στην ατιμωρησία που οπλίζει το χέρι των αστυνομικών, στα αδικαίωτα μεμονωμένα περιστατικά, στους βασανιστές που κρύβονται πίσω από ζαρντινιέρες και δεν θα περάσουν ποτέ το κατώφλι της φυλακής. Το πολύ πολύ να εξαγοράσουν τις ποινές τους. Λες και η καταβαράθρωση της αξίας του ανθρώπου ξεπλένεται με ένα πρόστιμο. «Το όπλο του μπάτσου είναι μαγικό, ρίχνει στον αέρα και βρίσκει στο ψαχνό».

Ευτυχώς που τον κοινωνικό κατήφορο κάποιοι μετέτρεψαν σε φως. Κάνοντας συντρίμμια τη βιτρίνα της ευμάρειας, της συναίνεσης, της συνενοχής. «Ντροπή, ντροπή, σκοτώσατε παιδί». Νεανική οργή. Αμφισβήτηση των κούφιων αξιών. Κοινωνικά αντισώματα στη σήψη. Ελπίδα για το μέλλον. Ας ακουστεί η αγωνία. Και ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον σε τούτο: ήρθε η ώρα να πάψουν οι διαδηλώσεις για τις κρατικές δολοφονίες. Ας αφοπλιστεί επιτέλους η Αστυνομία.

1η ΗΜΕΡΑ

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου.

9 το βράδυ. Τζαβέλλα και Μεσολογγίου. Ανδρέας Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. 15 χρονώ. Νεκρός από σφαίρα αστυνομικού. Στην καρδιά. Μέχρι τα μεσάνυχτα η οδύνη και η οργή έχουν βγάλει στον δρόμο χιλιάδες νέους. Η Ελλάδα στις φλόγες από τα Εξάρχεια μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Συγκρούσεις διαδηλωτών με την Αστυνομία μέχρι το πρωί. Είναι μόνον η αρχή…

2η ΗΜΕΡΑ

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου.

Συγκέντρωση στο Πεδίον του Αρεως και πορεία στη Γενική Ασφάλεια. Αντιπροσωπείες αυτοκινήτων κατά μήκος της λεωφόρου Αλεξάνδρας στις φλόγες. Οδοφράγματα, πέτρες και μολότοφ από τη μία, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και ακατάπαυστες ρίψεις δακρυγόνων από την άλλη. «Καμία υλική ζημιά δεν μπορεί να συγκριθεί με την απώλεια της ζωής ενός νέου ανθρώπου», δηλώνει ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου Δημήτρης Αρμενάκης.

3η ΗΜΕΡΑ

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου.

Μαζικές διαδηλώσεις. «Οι μαθητές θα πούνε την τελευταία λέξη, αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη». «Επεσε το Κολωνάκι». «Αναψε το δένδρο στο Σύνταγμα». Φράσεις δημοσιογράφων από τη ζωντανή μετάδοση των γεγονότων. Το αγανακτισμένο ξέσπασμα παραμένει για τρίτη μέρα ανεξέλεγκτο. Πύρινα οδοφράγματα, καμένες τράπεζες και δημοσια κτίρια, κατεστραμμένες βιτρίνες, σπασμένα μαγαζιά, λεηλασίες και αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα. Πετροπόλεμος. Ενα σύννεφο δακρυγόνων καλύπτει την Ελλάδα. Η φλόγα της εξέγερσης, σαν ολυμπιακή δάδα, ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο.

4 η ΗΜΕΡΑ

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου.

Ακόμη και στην κηδεία του αδικοχαμένου μαθητή οι φρουροί του νόμου ρίχνουν βολές στον αέρα. Πάνω από 10. Και λάδι στη φωτιά. Οπως και η προκλητική απολογία των εκτελεστών. Που πυροβόλησαν το θύμα ακόμη μια φορά. «Ολα δυστυχώς είναι μια παρεξήγηση», λέει ο συνήγορός τους. «Ολοι στους δρόμους χωρίς παρεξήγηση», προτρέπει αφίσα της κατάληψης ΑΣΟΕΕ. Χιλιάδες στους δρόμους, στις συγκρούσεις και τα οδοφράγματα χωρίς καμία ανάγκη προτροπής. Οι κρατούμενοι σε 23 φυλακές της χώρας κάνουν αποχή συσσιτίου σε ένδειξη πένθους. Εκρηξη σε κτίριο της Αστυνομίας στο Μεξικό σε ένδειξη αλληλεγγύης.

5 η ΗΜΕΡΑ

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου.

Σε γενικό ξέσπασμα κατά της κυβέρνησης και της κρατικής καταστολής μετατρέπεται η πανεργατική συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Ολοήμερες πορείες στη Βουλή και διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. «Αυτοί δολοφονήσαν τον συμμαθητή μας – τους δρόμους πνίγει η οργή μας». Καταλήψεις, αποχές, συλλαλητήρια, διαμαρτυρίες και αποκλεισμούς δρόμων αποφασίζουν τα συντονιστικά μαθητών και φοιτητών.

6 η ΗΜΕΡΑ

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου.

Τα αστυνομικά τμήματα σε μαθητικό κλοιό. Βροχή από πέτρες, αυγά αλλά και… λουλούδια. «Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα – κλαίμε κι από μόνοι μας», γράφουν σε επιστολή τους στην «Ε» οι φίλοι του Αλέξη. Πολυτεχνείο, ΑΣΟΕΕ, Νομική συνεχίζουν την… εξεγερτική δράση. Με δεκαχίλιαρα που θυμίζουν τριχίλιαρα, η κυβέρνηση επιχειρεί να εξαγοράσει συνειδήσεις. Και βγάζει για πρώτη φορά τις ειδικές κατασταλτικές αντιτρομοκρατικές μονάδες, κοινώς τα ΕΚΑΜ, το βράδυ στα Προπύλαια. Ολα όμως συνεχίζονται.

7η ΗΜΕΡΑ

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου.

Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. «Φύγετε, φύγετε», φωνάζουν θαμώνες στα καφέ αλλά και περαστικοί από τον πεζόδρομο στην Κοραή, στα ΜΑΤ την ώρα που συλλαμβάνουν πιτσιρίκια. «Αυτό, αυτό, αυτό είναι σωστό ο Κούγιας να πεθάνει από εξοστρακισμό». Το γραφείο του πάντως δεν γλίτωσε. Μια τεράστια μαυροκόκκινη σημαία κυματίζει για λίγο μπροστά από τον Αγνωστο Στρατιώτη. Τα ΕΚΑΜ κάνουν την εμφάνισή τους για δεύτερη συνεχόμενη μέρα. Τα χημικά για έβδομη: 4,5 τόνοι υπολογίζεται ότι έχουν ριφθεί σε μια βδομάδα πανελλαδικά.

8 η ΗΜΕΡΑ

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου.

«ΖΕΙΣ». Να φεγγοβολά. Σχηματισμένο από δεκάδες κεράκια μπροστά στη Βουλή. Συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας με αναμμένα κεριά και στον Λευκό Πύργο. Στα Εξάρχεια ξεχωριστή συγκέντρωση στη συμβολή των δρόμων του πένθους και της μνήμης. Στην οδό «Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου». Εκεί όπου τελείωσε μια ζωή και ξεκίνησε η οργή. Η οργή του Μαύρου Δεκέμβρη. Συμπλοκές, δακρυγόνα, οδομαχίες. Μια οργή που δεν τελειώνει.

9 η ΗΜΕΡΑ

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου.

Το πρωί καταλαμβάνεται ο ραδιοφωνικός σταθμός 9,84. Διαδηλωτές πετάνε τις κουκούλες τους στο υπουργείο Μακεδονίας Θράκης και φοιτητές πραγματοποιούν μηχανοκίνητη πορεία στη Θεσσαλονίκη. Συναυλίες και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις. «Λεφτά για την παιδεία και όχι για τα ΜΑΤ και την Αστυνομία»: είμαστε πάνω από τον μέσο όρο της Ε.Ε. σε δυνάμεις ασφαλείας (με 681 όργανα ανά 100.000 κατοίκους έναντι 597 μ.ό.) και τελευταίοι σε δαπάνες για την παιδεία με μόλις το 4% του ΑΕΠ έναντι του 5,18% που είναι ο μέσος όρος ΟΟΣΑ.

10η ΗΜΕΡΑ

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου.

Το κύμα ανυπακοής δεν μαζεύεται. Καθιστική διαμαρτυρία μαθητών έξω από τη ΓΑΔΑ. Στην προσφορά λουλουδιών δέχονται χημικά και ξύλο. Αποκλεισμός των αστυνομικών τμημάτων σε όλη τη χώρα. «Δύο φορές τη μέρα θα κάνουμε πορεία, μπάτσοι θα πεθάνετε απ’ την ορθοστασία». Με στόχο να κάνουν τις «συγκοινωνίες δημόσιο αγαθό» νέοι και νέες καταργούν τα ακυρωτικά μηχανήματα εισιτηρίων στον σταθμό του μετρό στο Πανεπιστήμιο, προτρέποντας τους επιβάτες να επιβιβαστούν δωρεάν. Με δακρυγόνα διαλύεται μουσική διαμαρτυρία με μαθητές μουσικών λυκείων, φοιτητές μουσικολογίας, καθηγητές και ηλικιωμένους οργανοπαίχτες παραδοσιακών οργάνων στα Προπύλαια.

11 η ΗΜΕΡΑ

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου.

Μία μέρα μετά τη γιορτή του Αγίου Ελευθερίου νεαροί αποφασίζουν να δώσουν «λεφτεριά στους φυλακισμένους τηλεθεατές». Καταλαμβάνουν το στούντιο της δημόσιας τηλεοράσης την ώρα των δηλώσεων του πρωθυπουργού στο δελτίο ειδήσεων και μεταδίδουν ζωντανά το μήνυμά τους: «Σταματήστε να κοιτάτε, βγείτε όλοι στους δρόμους», «άμεση αποφυλάκιση όλων των συλληφθέντων», «Ελευθερία σε όλους μας». Εμπρηστική επίθεση στο στρατηγείο των ΜΑΤ στην Καισαριανή. Αποκλεισμός του «μοιραίου» Ε’ αστυνομικού τμήματος Εξαρχείων από κατοίκους με αίτημα να φύγει. Περίπου 5.500 ευρώ στοίχισε η εξαγορά της ελευθερίας για τους καταδικασθέντες αστυνομικούς της ζαρντινιέρας.

12 η ΗΜΕΡΑ

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου.

Η λέξη «Αντίσταση» σε πέντε γλώσσες ήταν το μήνυμα στο πανό που κρεμάστηκε από το σύμβολο του ελληνικού πολιτισμού, τον Βράχο της Ακρόπολης. Την ίδια στιγμή ομάδα «εξεγερμένων εργατών» κατέλαβε τη ΓΣΕΕ στην Πατησίων, με αίτημα την απελευθέρωση των συλληφθέντων διαδηλωτών στα επεισόδια των τελευταιών ημερών, οι οποίοι ξεπερνούν τους 200 στην Αθήνα. Διαδήλωση διαμαρτυρίας για αυτούς «που δολοφονούν δεκαπεντάχρονους» από μαθητές τη· Αθήνας, έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων. Επίθεση σε κλούβα των ΜΑΤ.

13 η ΗΜΕΡΑ

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου.

Τραυματισμός 16χρονου μαθητή Λυκείου από σφαίρα αγνώστου στο Περιστέρι. Μαζικό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο.

«Αυτή η πολιτική δολοφονεί, δεν παίρνει διορθώσεις αλλά ανατροπή». «Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθαν της κυβέρνησης οι τελευταίες μέρες». Από τα Χανιά ώς τη Θεσσαλονίκη. Στην Αθήνα την πορεία δεν διαλύει η βροχή αλλά και πάλι η απροκάλυπτη καταιγίδα των δακρυγόνων. Οι χειροβομβίδες κρότου-λάμψης επισκιάζουν τα γιορτινά λαμπιόνια στο κέντρο. «Κουμής, Κανελλοπούλου, Αλέξης, Καλτεζάς, φασίστες δολοφόνοι θα το ‘βρετε από μας». Καταλήψεις και αποχές. Κλειστά περισσότερα από 600 σχολεία και πολλές σχολές ΑΕΙ.

14 η ΗΜΕΡΑ

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου.

Συγκεντρώσεις κατά της κρατικής βίας από μαθητές σε κάθε γειτονιά της Αθήνας και του Πειραιά. «Εμπρός λαέ στο δρόμο των αγώνων, κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων». «Η αστυνομία δολοφονεί, εδώ και τώρα να αφοπλιστεί». Συναυλία διοργανώνουν τα Συντονιστικά μαθητών, φοιτητών και σπουδαστών στα Προπύλαια, με τη συμμετοχή δεκάδων καλλιτεχνών και συγκροτημάτων: «Αυτή η σφαίρα δεν έπεσε τυχαία, κάτω τα χέρια από τη νεολαία». «Με σφαίρες και βία δεν γίνεται παιδεία».

Εκδηλώσεις διαμαρτυρίας παντού στην Ελλάδα και τον κόσμο. Χωρίς σταματημό. «Να τα πούμε; Ναι. Να τα πούμε; Ναι. Τρίγωνα κάλαντα μπροστά από τη Βουλή, Χριστούγεννα θα κάνετε φορώντας τη στολή».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 20/12/2008

************************************************************************

Ο ΙΟΣ του Σαββάτου
Η κυριότητα της αλήθειας

Δεκαεννιάμισι ώρες μετά το φόνο του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από το πιστόλι του ειδικού φρουρού στα Εξάρχεια (6/12/2008, ώρα 21.00), ένας άλλος «μεμονωμένος» αστυνομικός έστρεψε και αυτός το δικό του υπηρεσιακό όπλο εναντίον άλλων πολιτών, χωρίς ευτυχώς θύματα.

Το περιστατικό που δημοσιοποιήθηκε λίγα 24ωρα μετά, κυρίως στο Ιντερνετ- είναι λίγο πολύ γνωστό. Την Κυριακή 7/12/2008 στις 16.36, κατά τη διάρκεια της οργισμένης μεγάλης διαδήλωσης προς τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, ένας αστυνομικός των ΜΑΤ συνελήφθη από το φωτογραφικό φακό του ρεπόρτερ Κώστα Τσιρώνη, στη γωνία της Κυρίλλου Λουκάρεως με τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας να «πουλάει» -κι αυτός- «τσαμπουκά».

Είναι προφανές ότι η φωτογραφία αυτή, σ’ εκείνες τις κρίσιμες ώρες, είχε τεράστια πολιτική σημασία. Ηταν ένα δημοσιογραφικό ντοκουμέντο που ασφαλώς, εφόσον προβαλλόταν, θα έθετε σε σκληρή δοκιμασία την κυβερνητική προπαγάνδα περί «μεμονωμένων», «συμπτωματικών» περιστατικών και «αμυντικής» στάσης των χιλιάδων πάνοπλων αστυνομικών που είχαν καταλάβει την Αθήνα, δέρνοντας και σκορπώντας επικίνδυνα χημικά αδιακρίτως κατά του οποιουδήποτε πολίτη κυκλοφορούσε στις «εμπόλεμες ζώνες».

Μ’ αυτές τις σκέψεις, ο νεαρός φωτορεπόρτερ Κ. Τσιρώνης που εργαζόταν (ώς εκείνη τη μέρα) επί σχεδόν δύο χρόνια στον «Ελεύθερο Τύπο» (ΕΤ), και με την προτροπή των εμπειρότερων συναδέλφων του, για να προστατεύσει το υλικό του (αλλά και τη σωματική του ακεραιότητα), έφυγε από το χώρο των γεγονότων κι έτρεξε αμέσως στα γραφεία της εφημερίδας του, όπου παρέδωσε -περίπου μισή ώρα αργότερα- στα χέρια του διευθυντή του, Σεραφείμ Κοτρώτσου, τυπωμένες τις συγκλονιστικές φωτογραφίες.

Η αντίδραση ήταν απροσδόκητη: «Είναι το όπλο αυθεντικό;» διερωτήθηκε ο διευθυντής. «Να καλέσουμε έναν ειδικό», απεφάνθη, «και θα δούμε». Λες κι αν ήταν ιμιτασιόν το όπλο δεν αποτελούσε πρόκληση, ικανή να ρίξει κι άλλο λάδι στη φωτιά που είχε ήδη ξεσπάσει σ’ όλη τη χώρα. Επειτα κλείστηκε στο γραφείο του με τους επιτελείς του και, αφού εγκωμίασε την επαγγελματική ευσυνειδησία του ρεπόρτερ, του ζήτησε να αναμένει. Ο κ. Κοτρώτσος δεν παρέλαβε καν το σχετικό ψηφιακό υλικό (το «φιλμ» θα λέγαμε παλιά), αποκαλύπτοντας εμμέσως ότι δεν είχε καμιά πρόθεση να αξιοποιήσει την είδηση, είτε στην ηλεκτρονική, είτε την επομένη μέρα στην έντυπη έκδοση του «ΕΤ».

Τη Δευτέρα, 8/12, η εφημερίδα κυκλοφορεί (χωρίς τη φωτογραφία) με πρωτοσέλιδο: «Εγκλημα, τρόμος και βία» – «Νεκρός για το τίποτα», ενώ οι συσκέψεις των επιτελών και των οπλουργών για τη «γνησιότητα» του όπλου του «τσαμπουκά» ΜΑΤατζή της Λ. Αλεξάνδρας παίρνουν εξόφθαλμα παρελκυστικές διαστάσεις. Παρ’ όλα αυτά, ο διευθυντής ζητά από τους γραφίστες να ετοιμαστεί το πρωτοσέλιδο της Τετάρτης με την επίμαχη φωτογραφία, οπότε από το μεσημέρι όλη η παραγωγική δομή της εφημερίδας έχει πρόσβαση στις φωτογραφίες. Το βράδυ, όμως, γύρω στις 22.30, ο κ. Τσιρώνης ενημερώνεται από τους προϊσταμένους του ότι η φωτογραφία «κόβεται» από το πρωτοσέλιδο. Λίγο μετά ο Σεραφείμ Κοτρώτσος εμφανίζεται στην εκπομπή «Ανατροπή» του Γιάννη Πρετεντέρη στο MEGA υποστηρίζοντας με πάθος ότι η δολοφονία του μαθητή «δεν είναι κρούσμα κρατικής βίας» κι ότι «η κυβέρνηση δεν ευθύνεται γι’ αυτό»!

Τελικά η φωτογραφία δημοσιεύεται στο φύλλο της Τρίτης, αλλά όχι στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας, το οποίο βρίσκεται στην εντελώς ανάποδη κατεύθυνση («Στο έλεος της αναρχίας»), χωρίς καμιά αναφορά στην αστυνομική βία. Το απόγευμα της ίδιας μέρας ο φωτορεπόρτερ ενημερώνεται ότι απολύεται, με τη δικαιολογία ότι οι φωτογραφίες είχαν διαρρεύσει σε διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία και στο Διαδίκτυο λίγες ώρες πριν κυκλοφορήσει η εφημερίδα.

Δικαιολογώντας την απόλυση, ο κ. Κοτρώτσος ενημερώνει γραπτά τους συντάκτες της εφημερίδας: «Οι φωτογραφίες αποτελούσαν δημοσιογραφικό προϊόν αποκλειστικής κυριότητας του ΕΤ – με βάση το συμβόλαιο που είχε υπογράψει με την εφημερίδα ο φωτορεπόρτερ. Η διακοπή της σύμβασης του Κ. Τσιρώνη οφείλεται στο γεγονός ότι, κατά παράβαση του συμβολαίου του και των κανόνων δεοντολογίας, διοχέτευσε τις φωτογραφίες σε άλλα μέσα και φωτοειδησεογραφικά πρακτορεία, λίγες ώρες πριν κυκλοφορήσει ο ΕΤ. Ολα τα άλλα περί “λογοκρισίας” αποτελούν αστειότητες και κακόβουλα σχόλια που διαψεύδονται παταγωδώς από το γεγονός ότι ο ΕΤ δημοσίευσε τις φωτογραφίες».

Αλλά βέβαια η κατόπιν εορτής (και χωρίς πρωτοσέλιδη αναφορά) δημοσίευση δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο διευθυντής της εφημερίδας είχε στα χέρια του από την Κυριακή το απόγευμα το σοβαρότερο φωτογραφικό ντοκουμέντο των ημερών και δεν το δημοσίευσε, με αποτέλεσμα να μην το πληροφορηθεί εγκαίρως το αναγνωστικό κοινό. Οι φωτογραφίες αυτές -λέει ο κ. Κοτρώτσος- είναι «προϊόν αποκλειστικής κυριότητας» της επιχείρησης που διευθύνει. Μ’ άλλα λόγια, εξαρτάται από τον ίδιο αν και πότε θα δημοσιοποιηθεί αυτό το «προϊόν». Ανεξάρτητα από τις συνέπειες που έχει μια τέτοια λογική στο προϊόν της εργασίας δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ, πρόκειται για μια εξαιρετικά επικίνδυνη άποψη για τη μετάδοση των ειδήσεων -όλων των σημαντικών ειδήσεων- που υποτίθεται ότι αποτελεί την αποστολή του Τύπου.

Υπάρχει και ένα τελευταίο επιχείρημα, το οποίο επικαλούνται όσοι θέλουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Ο λόγος, λένε, που δεν δημοσιεύτηκε το αποκαλυπτικό φωτογραφικό ντοκουμέντο τη Δευτέρα ήταν ότι χρειαζόταν ο απαραίτητος χρόνος να διασταυρωθεί (με ποιον τρόπο άραγε;) το ζήτημα και να εξακριβωθεί ο τύπος του πιστολιού.

Πρόκειται ασφαλώς για αστειότητες. Το ντοκουμέντο είναι σαφέστατο και η προκλητική στάση του κουμπουροφόρου ΜΑΤατζή συμπληρώνεται από τη χειρονομία του συναδέλφου του. Οσο για τη «διασταύρωση» που τάχα ευθύνεται για την καθυστερημένη δημοσίευση, ας μας επιτρέψει ο διευθυντής του «ΕΤ» να αμφιβάλλουμε.

Την αμέσως επόμενη μέρα (Τετάρτη, 10/12), η ίδια εφημερίδα δημοσίευσε πρωτοσέλιδα με ξύλινα τεράστια γράμματα και μαύρο φόντο μια φράση που απέδιδε στον Ισοκράτη: «Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία». Το πρωτοσέλιδο ήταν πρωτότυπο και προκάλεσε εντύπωση. Μόνο που πρόκειται για τσιτάτο-μαϊμού, όπως εξηγεί στην ιστοσελίδα του ο Νίκος Σαραντάκος (http://www.sa-rantakos.com/isocrat.htm). Ο Ισοκράτης πουθενά δεν μιλά για τη «δημοκρατία που αυτοκαταστρέφεται» και επίσης δεν είναι δικιά του η φράση «κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας».

Πού τα βρήκε αυτά η εφημερίδα; Εδώ και χρόνια κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο αυτή η φράση που αποδίδεται στον Ισοκράτη και αποτελεί παραποίηση της παραγράφου 20 του Αρεοπαγιτικού Λόγου του. Δεν γνωρίζουμε την ταυτότητα εκείνου που «διόρθωσε» πρώτος τον Ισοκράτη, αλλά είναι σίγουρο ότι τον μιμήθηκαν εκατοντάδες άλλοι. Τα ψαχτήρια του Διαδικτύου βγάζουν πάνω από 90.000 αναφορές της φράσης. Δεν υπάρχει ιστολόγιο, αλλά και εφημερίδα που να μην την έχει φιλοξενήσει (συνήθως σε επιστολές αναγνωστών). Την ίδια φράση-μαϊμού επικαλούνται πρώην υφυπουργοί Παιδείας (Γ. Ανθόπουλος), πρυτάνεις (Ι. Γρυσπολάκης), πολιτικά κόμματα (Ν.Δ. Ροδόπης) Ομοσπονδίες Ελληνοαμερικανών κ.ά. Ο πρώτος πρόεδρος του Οργανισμού «Αθήνα 2004» Στρατής Στρατήγης φέρεται μάλιστα να την αποδίδει στον …Σωκράτη («Sunday Times», 14/12). Σπασμένο τηλέφωνο ημιμάθειας. Δείγμα προχειρότητας και πνευματικής φυγοπονίας.

Αν λοιπόν η εφημερίδα προέβαινε σε μια στοιχειώδη «διασταύρωση» δεν θα χρειαζόταν 24 ώρες, αλλά λίγα λεπτά της ώρας για να συγκρίνει με το πρωτότυπο κείμενο του Ισοκράτη τη φράση αυτή. Και βέβαια δεν το έκανε. Για ποιο λόγο; Γιατί αυτή η φράση-μαϊμού του Ισοκράτη εξυπηρετούσε την πολιτική σκοπιμότητα της στιγμής. Για τον ίδιο λόγο απαιτήθηκε η πολύωρη «διασταύρωση» της φωτογραφίας: επειδή δεν ταίριαζε στη θεωρία του μεμονωμένου περιστατικού και της αμέτοχης κυβέρνησης.

Ακούστηκε -ως ύστατο επιχείρημα- ότι τελικά η ουσία βρίσκεται στην ίδια τη φράση και ότι είναι δευτερεύον που αποδόθηκε στον Ισοκράτη. Αλλά πώς θα έμοιαζε το ίδιο πρωτοσέλιδο με την υπογραφή στο τέλος «Σεραφείμ Κοτρώτσος»; *

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 20/12/2008
************************************************
ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΜΙΑΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά

Απαντώντας στις 29 Ιουλίου σε ερώτηση του Περικλή Κοροβέση με το εξαιρετικά επίκαιρο θέμα «αστυνομική βία, πειθαρχικός έλεγχος αστυνομικών, εκπαίδευση αστυνομικού προσωπικού», ο αρμόδιος υφυπουργός Παναγιώτης Χηνοφώτης δήλωνε στη Βουλή, μεταξύ άλλων, ότι το υπουργείο Δημόσιας Τάξης καθιερώνει τη 10η Δεκεμβρίου, επέτειο της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, «ως ημέρα πραγματοποίησης εκδηλώσεων για την ευαισθητοποίηση του αστυνομικού προσωπικού σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Η δήλωση αυτή ηχεί σήμερα σαν ανέκδοτο στ’ αφτιά μας. Και, βέβαια την περασμένη Τετάρτη που είχαμε 10 Δεκεμβρίου κανείς δεν διανοήθηκε να ενεργοποιήσει τη σχετική εγκύκλιο της ΕΛ.ΑΣ. Στη θέση αυτών των «εκδηλώσεων», το αστυνομικό προσωπικό κλήθηκε από την πολιτική του ηγεσία να αντιμετωπίσει το πιο οργισμένο αλλά και αυθόρμητο ξέσπασμα τμημάτων της ελληνικής νεολαίας σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας.

1.Τα μέσα ενημέρωσης και η είδηση

Πώς μάθαμε τη δολοφονία; Μπορεί επί μία βδομάδα να ασχολούνται σχεδόν σε εικοσιτετράωρη βάση τα μεγάλα κανάλια με την υπόθεση αυτή, αλλά η είδηση μεταδόθηκε πρώτα από το Indymedia της Αθήνας, τον γνωστό ιστοχώρο που έχει τόσο πολύ συκοφαντηθεί, αλλά αποτελεί πολύτιμη πηγή ενημέρωσης. Χάρη στην παρουσία πολλών αυτοπτών μαρτύρων και έπειτα από μια σειρά πρώτων μηνυμάτων διασταύρωσης, τελικά η είδηση μεταδόθηκε με απόλυτη ακρίβεια.

Αντίθετα, τα κανάλια άργησαν πολύ να καταλάβουν τη σημασία της και να τη μεταδώσουν, αλλά ακόμα και τα ειδησεογραφικά πόρταλ ή τα λεγόμενα «δημοσιογραφικά» μπλογκ έδειξαν χαρακτηριστική αδράνεια. Και, βέβαια, όταν πήραν χαμπάρι την είδηση, μετέφεραν αμάσητη την αρχική πληροφορία που διοχέτευε η αστυνομία ότι το περιπολικό δέχτηκε επίθεση με ξύλα και μολότοφ και ο αστυνομικός πυροβόλησε για να σώσει τη ζωή του.

2.Τι ήταν, τελικά, ο δράστης;

Πολύ γρήγορα αποκαλύφθηκε η ανακρίβεια των πρώτων πληροφοριών της ΕΛ.ΑΣ. που διέρρεαν στους αστυνομικούς ρεπόρτερ. Σ’ αυτό συνέβαλε η αποκάλυψη της ταυτότητας του θύματος, που δεν συνέπιπτε με το προφίλ του ταραξία ή, πολύ περισσότερο, του επιτιθέμενου. Εμεινε, λοιπόν, η δεύτερη γραμμή άμυνας των απολογητών της αστυνομίας, ότι δηλαδή επρόκειτο για την ανοησία ενός παλικαρά-νταή, ο οποίος έδρασε κόντρα σε όλες τις διαταγές, κατά συνέπεια δεν φέρει κανείς ευθύνη παρά μόνον αυτός.

Ακόμα και ο εκπρόσωπος του σωματείου του δράστη, ο αντιπρόεδρος των Ειδικών Φρουρών Σταύρος Μαυροειδάκος, δεν δίστασε να του ρίξει όλη την ενοχή, με τη δήλωση ότι «υπάρχει ένας ειδικός φρουρός εγκληματίας», για να μας πείσει ότι «δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί ακροδεξιοί και Χρυσαυγίτες, είναι δημοκράτες».

Χαρακτηριστική ήταν η επιμονή του Γιάννη Πρετεντέρη (Mega, 8/12) να επαναλαμβάνει ότι «στην περίπτωση αυτή δεν έχουμε φαινόμενο αστυνομικής βίας» και ότι αυτό «είναι φαινόμενο εγκληματικής βίας». Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε στην ίδια εκπομπή κι ο διευθυντής του «Ελεύθερου Τύπου», Σεραφείμ Κοτρώτσος: «Δεν είναι κρούσμα κρατικής βίας. Είναι μια εν ψυχρώ δολοφονία. Η κυβέρνηση δεν ευθύνεται γι’ αυτό».

Μάλιστα, για να τονίσει την άποψη αυτή, ο κ. Πρετεντέρης παρομοίασε την υπόθεση με τις γνωστές υποθέσεις χρήσης του υπηρεσιακού όπλου από αστυνομικούς εις βάρος της οικογένειάς τους: «Αν ένας αστυνομικός βγάλει το όπλο του και σκοτώσει τη γυναίκα του, έχει ευθύνη η κυβέρνηση;»

Ο δημοσιογράφος πρότεινε και σχετικό ορισμό: «Κρατική βία είναι η βία που ασκείται από κατασταλτικό μηχανισμό για λόγους εναντίωσης του άλλου στο κράτος. Εδώ δεν είχαμε εναντίωση κανενός στο κράτος. Γιατί θέλετε να είναι κρούσμα κρατικής βίας;»

Σύμφωνα με τον ορισμό του κ. Πρετεντέρη, η κρατική βία είναι σε τελική ανάλυση πάντα δικαιολογημένη, εφόσον προϋποθέτει «εξ ορισμού» την εναντίωση του θύματος στο κράτος.

Ολοι, βέβαια, γνωρίζουν ότι πολύ συχνά η κρατική βία ασκείται επί δικαίων και αδίκων, ενώ στη συγκεκριμένη περίπτωση ο αστυνομικός σημάδεψε και σκότωσε αυτόν που θεωρούσε αντίπαλο του κράτους, για «να τιμωρήσει -όπως λέει ο ποιητής- εν τω προσώπω του την αναρχία». Δεν επρόκειτο δηλαδή για έναν ακατανόητο προσωπικό τσαμπουκά, αλλά για ένα ακόμα επεισόδιο σ’ αυτό που ο έμπειρος αστυνομικός είχε μάθει να θεωρεί πόλεμο με τον εσωτερικό εχθρό.

3.Οι πρωινοί μαθητές και οι βραδινοί άγνωστοι

Το επόμενο επιχείρημα που ακούγεται με κάθε ευκαιρία στα κανάλια είναι ο διαχωρισμός εκείνων που ξεσηκώνονται και διαδηλώνουν το πρωί (είναι οι μαθητές, οι καλοί, οι ειρηνικοί) από τους άλλους, τους βραδινούς, που σπάνε, κλέβουν και λεηλατούν (είναι οι γνωστοί άγνωστοι, οι ποινικοί εγκληματίες, οι μετανάστες).

«Αλλο η πρωινή, γνήσια, ειλικρινής διαδήλωση των μαθητών, με τις υπερβολές της», θα πει ο Μανώλης Καψής.

Δεν θα διστάσει, μάλιστα, να τους συγχωρήσει ακόμα και τον πετροπόλεμο: «Φυσικά, 16 χρονών παιδιά, θα κάνουν διαδήλωση μετά από ένα τέτοιο τραγικό γεγονός και δεν θα πετάξουν μια πέτρα; Αναμενόμενο και απόλυτα φυσιολογικό». Εξίσου ανεκτικός ο κ. Πρετεντέρης, ο οποίος συνήθως δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του: «Θα σπάσουν και κανένα τζάμι. Ελεος».

Για να καταλήξει ο κ. Καψής: «Αλλο το αίσχος το βραδινό. Τελείως διαφορετικά πράγματα. Μην τα συγχέουμε».

Φυσικά, υπάρχει διαφορά. Ομως εκείνο που διστάζουν να παραδεχτούν τα κανάλια είναι το γεγονός ότι οι πρωινές αυτές διαμαρτυρίες των μαθητών είχαν κατά κανόνα στόχο τα αστυνομικά τμήματα, με επιθετικά συνθήματα και ρίψη κάθε λογής αντικειμένων (πέτρες, νεράντζια, αβγά).

Οι πανταχού παρούσες κάμερες απέφυγαν με προσοχή να δείξουν αυτές τις (πρωινές) εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Γιατί αν το έκαναν, θα έδειχναν και την πραγματική εικόνα μιας νεολαιίστικης έκρηξης χωρίς προηγούμενο.

4.Εξάρχεια και στα Τρίκαλα;

Αμέσως μετά τα πρώτα επεισόδια, ακούσαμε και πάλι τα γνωστά επιχειρήματα για το «άβατο των Εξαρχείων» κ.λπ., ενώ οι ραδιοφωνικοί σταθμοί μετέδιδαν κατά κόρον μηνύματα κάποιων γονιών (;) που αναρωτιόντουσαν τι τάχα ήθελε ο Αλέξανδρος στα Εξάρχεια βραδιάτικα.

Η χαρακτηριστικότερη διατύπωση αυτής της «γραμμής» έγινε το βράδυ της Κυριακής (7/12) στο δελτίο του Σκάι, από τον Αλέξη Παπαχελά:

«Καλώς ή κακώς -εξαιρετικά κακώς βεβαίως- οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα αποφάσισαν από το 1979-80 περίπου ότι τα Εξάρχεια θα είναι το καινούριο Αγιο Ορος. Θα είναι το άβατον, το αυτοδιοίκητο. Δεν μπορεί να μπει περιπολικό στα Εξάρχεια, δεν μπορεί να μπει μηχανή της Αστυνομίας, διότι έχει παραδοθεί σε κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι είτε κάνουν κάποιες δραστηριότητες εν ονόματι κάποιας ιδεολογίας είτε βεβαίως κάνουν και κάποιες ποινικές δραστηριότητες, για να μαστε έτσι πολύ σαφείς».

Εχουμε παλιότερα ασχοληθεί με τις ανακρίβειες (ή τα συνειδητά ψέματα) που εμπεριέχει η άκριτη αναπαραγωγή από δημοσιογραφικά χείλια αυτού του στερεοτύπου περί «αυτόνομου κράτους των Εξαρχείων» το οποίο αποτελεί δήθεν «άβατο» για την ΕΛ.ΑΣ. – ενώ στην πραγματικότητα είναι μια από τις ασφαλέστερες συνοικίες της Αθήνας, όταν δεν αποτελεί πεδίο «τυφλών» στρατιωτικών ασκήσεων των κάθε λογής αστυνομικών σωμάτων (βλ. «Η ιστορία ενός “ψευδοκράτους”», Ιός, 13/5/07). Σύντομα, όμως, ακόμη κι αυτό το στερεότυπο έγινε θρύψαλα από τα γεγονότα.

Εκείνο που χάλασε τη θεωρία ότι και πάλι υπεύθυνοι για την έκρηξη των επεισοδίων είναι μόνο οι 200 «γνωστοί άγνωστοι» που δρουν στην Αθήνα ήταν η αναπάντεχη εξάπλωση των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας: Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λάρισα, Πειραιά, Ηράκλειο, Γιάννενα, Βόλο, Καβάλα, Κοζάνη, Τρίκαλα, Βέροια, Κομοτηνή, Ξάνθη, Σέρρες, Καστοριά, Μυτιλήνη, Χανιά, Φλώρινα, Κέρκυρα, Ρόδο. Το σίγουρο είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια εντελώς αυθόρμητη έκρηξη του μαθητικού κινήματος με κοινά χαρακτηριστικά και κοινούς στόχους.

Παρ’ όλη την εξάπλωση της διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα, οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης συνέχιζαν να μιλούν για τα Εξάρχεια: «Πληρώνουμε την ανοχή απέναντι σε ένα γκέτο το οποίο ονομάσαμε Εξάρχεια, το χαϊδεύουμε, το αφήνουμε να υπάρχει», δηλώνει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ. Κ. Μαρκόπουλος (Alter, 8/12).

Στο ίδιο μήκος κύματος, το ρεπορτάζ του ΑΝΤ1 από την κηδεία του Αλέξη Γρηγορόπουλου (9/12) θα μας πληροφορήσει -κι αυτό- πως ο δολοφονημένος μαθητής έπεσε «θύμα ενός γκέτο που το ίδιο το κράτος συντηρεί».

5.Στόχος, ο ΣΥΡΙΖΑ

Η κυβέρνηση με κάποια καθυστέρηση υιοθέτησε ως επίσημη δικαιολογία της πολιτικής της απραξίας τις θεωρίες δύο στελεχών της που δεν βρίσκονται πια στο κυβερνητικό σχήμα: τη θεωρία των ασύμμετρων απειλών και τη θεωρία της πολιτικής υποκίνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για τις ερμηνείες που εμπνεύστηκαν ο Βύρων Πολύδωρας και ο Θοδωρής Ρουσόπουλος για να ερμηνεύσουν δυο μεγάλες αποτυχίες της κυβέρνησης, δηλαδή την αδυναμία της απέναντι στις πυρκαγιές του καλοκαιριού και απέναντι στο κίνημα γύρω από το άρθρο 16.

Τώρα επανέρχονται οι θεωρίες, μόνο που αυτή τη φορά ανέλαβε το ΚΚΕ να υποδείξει ως υπεύθυνο τον ΣΥΡΙΖΑ, επιστρατεύοντας την ίδια τη γενική γραμματέα του, αλλά και στελέχη του επικοινωνιακού του επιτελείου, όπως η Λιάνα Κανέλλη. Φυσικό επακόλουθο ήταν να ταυτιστεί απολύτως μ’ αυτή την «ανάλυση» ο κ. Καρατζαφέρης, παραπέμποντας στη δήλωση της κυρίας Παπαρήγα.

Προκειμένου να πείσουν για τη θεωρία της υποκίνησης, βουλευτές, όπως ο Αργύρης Ντινόπουλος, δεν δίσταζαν να ισχυριστούν δημόσια ότι η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ τη Δευτέρα ουδέποτε πραγματοποιήθηκε, πράγμα βεβαίως απολύτως ψευδές.

Βουλευτές και δημοσιογραφικά στελέχη της Ν.Δ. δεν τσιγκουνεύτηκαν τους ύμνους για την υποτιθέμενη «αποτελεσματική περιφρούρηση» του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια των επεισοδίων. Ως αυτόπτες μάρτυρες το χαώδες βράδυ της Δευτέρας (8/12), δεν διαπιστώσαμε ωστόσο την παραμικρή παρέμβαση που να δικαιολογεί όλην αυτή την υμνωδία. Στην πραγματικότητα, η «άγρια νεολαία» κινούνταν δίπλα στην πορεία του ΚΚΕ (όπως και σ’ αυτή του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου) σπάζοντας και πυρπολώντας τους στόχους της, χωρίς να συμπλέκεται με τους διαδηλωτές.

Οι μοναδικές προσπάθειες παρεμπόδισης κάποιων αλόγιστων καταστροφών που διαπιστώσαμε προήλθαν είτε από τα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ είτε από εκείνα του ΕΝΑΝΤΙΑ και της «Αντιεξουσιαστικής Κίνησης». Η περιφρούρηση του ΚΚΕ, αντίθετα, απλώς προστάτευε τους «δικούς της» διαδηλωτές, παρακολουθώντας αμέτοχη τα καψίματα και παρεμποδίζοντας ακόμη και απλούς πολίτες (κάθε άλλο παρά «γνωστούς αγνώστους») να περάσουν για να πάνε σπίτι τους.

Από κοντά, θυμήθηκαν οι τηλεπαρουσιαστές το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ στις φοιτητικές κινητοποιήσεις, υπαινισσόμενοι ότι η βία ξεκινά από τα αμφιθέατρα: «Θυμάστε αν κατέθεσε καμιά ερώτηση ο ΣΥΡΙΖΑ για τους φοιτητές που μπήκαν και δείραν έναν καθηγητή;» ήταν το ρητορικό ερώτημα του κ. Πρετεντέρη προς την καθηγήτρια του ΕΜΠ Ελένη Πορτάλιου. Ηταν σαν να τον ρώταγε εκείνη για τη σκηνή με το μπουκάλι που πέταγε εκείνος στο γήπεδο και να το συνέδεε με το ξέσπασμα της σημερινής βίας.

6.Το φούσκωμα των καταστροφών

Η υπερβολή είναι σύμφυτη με τη σύγχρονη δημοσιογραφία και η προβολή της καταστροφής σύμφυτη με τη σύγχρονη τηλεόραση. Αλλά αυτή τη φορά ορισμένοι τηλεοπτικοί ρεπόρτερ ήταν ασυγκράτητοι: «Μέχρι στιγμής δεν έχουμε θύματα», ακούμε τον Πάνο Σόμπολο να ενημερώνει από το Mega το βράδυ της Δευτέρας. Για να συμπληρώσει αμέσως μετά: «Τώρα, αν ξυπνήσουμε αύριο το πρωί και βρούμε κανέναν καμένο, δεν ξέρω». Ο ίδιος ο πατριάρχης του αστυνομικού ρεπορτάζ μετέδιδε με βεβαιότητα την πληροφορία ότι «στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης θα μπει η αστυνομία».

Οποιος έκανε, βέβαια, μια απλή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας μετά τα επεισόδια, θα διαπίστωνε ότι, παρά την αδιαμφισβήτητη έκταση των καταστροφών, απέχουμε πολύ από την εικόνα ενός «ελληνικού Σαράγεβο» που μετέδιδαν τα δελτία. Ούτε η Εθνική Βιβλιοθήκη, ούτε το «ροζ» κτίριο, Παλαμά της Νομικής ούτε «οι τρεις πρώτοι όροφοι» του κτιρίου του ΔΣΑ (που όπως μας διαβεβαίωναν εξ αποστάσεως οι τρομολάγνοι ρεπόρτερ) έχουν, π.χ., υποστεί το παραμικρό.

Μεγάλο μέρος από τις εκατοντάδες μαγαζιά που το ΕΒΕΑ του (διώκτη κάθε διαδήλωσης) κ. Μίχαλου αναφέρει ως «πληγέντα» έχουν απλώς κάποιες βιτρίνες σπασμένες (είτε εσκεμμένα είτε ως «παράπλευρες απώλειες» του πετροπόλεμου με τα ΜΑΤ) και τίποτα παραπάνω. Οι περισσότερες επιθέσεις φαίνεται πως υπήρξαν λίγο-πολύ στοχευμένες (τράπεζες, επώνυμες αλυσίδες καταστημάτων), μολονότι υπήρξαν φυσικά και εξαιρέσεις.

7.Η ποσόστωση της αστυνομικής βίας

Οι πρώτες επίσημες τοποθετήσεις της κυβέρνησης μιλούσαν για αυτοσυγκράτηση της αστυνομίας: «Είναι εντολή από την ηγεσία για να μη χυθεί άλλο αίμα» εξηγούσε ο κ. Σόμπολος.

Και ο κ. Παυλόπουλος, στις πρώτες του δηλώσεις, μιλούσε για αμυντική στάση της αστυνομίας και έριχνε το βάρος στο τραγικό συμβάν. Ομως η ίδια η εικόνα των αστυνομικών να πετροβολούν διαδηλωτές σε ένα διαρκές κρυφτούλι διαψεύδουν την ωραιοποίηση αυτή της στάσης των ΜΑΤ. Αλλωστε, είναι ακόμα νωπές οι δηλώσεις Πολύδωρα για τα «ακούνητα» στρατιωτάκια του. Και βέβαια οι επιδεικτικοί πυροβολισμοί του Ζητά την Τρίτη το απόγευμα δείχνουν το πραγματικό κλίμα στα αστυνομικά όργανα.

Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα ήταν το παμπάλαιο κόλπο των μηχανισμών καταστολής στις χώρες δυτικού τύπου. Η αρχική οδηγία ύστερα από συμβάντα όπως η δολοφονία του Αλέξη είναι να αδρανήσει σχετικά η αστυνομία, έτσι ώστε να μπορεί να επανέλθει δριμύτερη, έπειτα από τη λαϊκή απαίτηση, εξασφαλίζοντας έτσι την απαραίτητη πολιτική και ηθική νομιμοποίηση. Πρόκειται, βέβαια, για εξαιρετικά επικίνδυνη τακτική, γιατί αυτή η «επάνοδος» έχει συνήθως μεγαλύτερο κόστος σε ανθρώπινα θύματα. Αλλά ποιος νοιάζεται για τίποτα άλλο πέρα από τις εντυπώσεις;

Η κυβέρνηση φρόντισε να διαρρεύσει αυτή η πρόθεση σκλήρυνσης μέσα από τους δυο πιο κατάλληλους αγωγούς: τον κ. Καρατζαφέρη (ο οποίος μετά χαράς ανακοίνωσε τη συζήτησή του με τον πρωθυπουργό για να γίνει χρήση του άρθρου 11 του Συντάγματος και να απαγορευτούν οι διαδηλώσεις) και το «Βήμα» (το οποίο την ημέρα των πανεργατικών εκδηλώσεων πρόβαλε τον κυβερνητικό εκβιασμό «εκτόνωση ή ακραία αστυνομικά μέτρα», προβλέποντας αποστολή ειδικών ομάδων καταστολής από τη Γαλλία και τη Βρετανία). Βέβαια, αυτό το τελευταίο μέτρο θα ισοδυναμούσε με κανονική εισαγωγή στρατού κατοχής και πρακτικά είναι εντελώς ανεφάρμοστο.

8.Πώς έγινε η προβοκάτσια

Το κερασάκι στην τούρτα είναι η προβολή συνωμοτικών θεωριών. Πρώτος πρώτος ο μέντορας όλων των Λιακόπουλων και Βελόπουλων της trash-TV, ο κ. Καρατζαφέρης, ο οποίος συνέδεσε τις κινητοποιήσεις με το πραξικόπημα Ιωαννίδη (!) και υπαινίχθηκε ότι κάποιοι μυστήριοι ξένοι δάχτυλοι κρύβονται από πίσω:

«Το Σάββατο το βράδυ απεδείχθη και στον πιο αφελή Ελληνα πόσο οργανωμένο είναι το σύστημα. Μέσα σε μία ώρα από τη στιγμή που έπεσε ο πυροβολισμός εναντίον αυτού του παιδιού, σε όλη την Ελλάδα ξεσηκώθηκαν με ίδια συνθήματα, με την ίδια βία, με την ίδια επιθετικότητα. Κάποιοι λοιπόν σ’ αυτό τον τόπο είναι καλά οργανωμένοι, σε αντίθεση με την πολιτεία, που δείχνει δυστυχώς ότι είναι αποδιοργανωμένη. Είναι σίγουρο ότι η κυβέρνηση και οι μυστικές υπηρεσίες δεν είναι καθόλου σίγουρες για αφίξεις του τελευταίου εικοσιτετραώρου, δεν είναι σίγουρες καθόλου για το ποιος μπορεί να μεθοδεύει τι, κι έχω την αίσθηση ότι είναι ανυποψίαστη η πολιτεία για τα πραγματικά μεγέθη που επιφυλάσσουν κάποιοι για τον τόπο».

Από την ανάποδη πλευρά, προς την ίδια κατεύθυνση λειτουργεί η παρουσίαση των κινητοποιήσεων σαν να ήταν προάγγελος τρομοκρατικής δράσης. Το διέπραξε -ποιος άλλος;- ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος. Αφού πρώτα συνέδεσε (εσφαλμένα) την επανεμφάνιση της 17Ν, μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981, με τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά το 1985 (ενώ στην πραγματικότητα η οργάνωση ήταν ξανά ενεργή ήδη, απ’ το Νοέμβριο του 1983), τελικά επέλεξε τον Χριστόδουλο Ξηρό ως ειδικό αναλυτή της νεολαιίστικης εξέγερσης.

9.Η ώρα των «αγανακτισμένων πολιτών»

Στην Πάτρα, την πόλη που έχει σημαδέψει η δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα, ξαναζήσαμε την Τρίτη το βράδυ σκηνές αγανακτισμένων πολιτών που έχουν πάρει το νόμο στα χέρια τους. Πίσω από τις δυνάμεις των ΜΑΤ (που είχαν μεταφερθεί και από άλλες πόλεις) συγκεντρώθηκαν πολλά άτομα με πολιτικά, έτοιμα να λιντσάρουν τους αντιεξουσιαστές που είχαν συγκεντρωθεί έξω από το παράρτημα του Πανεπιστήμιου ύστερα από διαδήλωση 5.000 ατόμων μέσα στην πόλη.

Ειπώθηκε ότι ήταν ομάδες «καταστηματαρχών», αλλά οι επιθέσεις των διαδηλωτών στην πόλη είχαν στραφεί κυρίως ενάντια σε τράπεζες, ενώ δεν είχαν σημειωθεί κρούσματα λεηλασιών όπως σε άλλες μεγάλες πόλεις.

Το διέψευσε, άλλωστε, ο ίδιος ο δήμαρχος της πόλης Ανδρέας Φούρας. Πρόκειται για το ακροδεξιό παρακράτος της πόλης που με την προστασία της ΕΛ.ΑΣ. εξακολουθούσε να κυνηγάει με λοστούς και αλυσίδες όσους διαδηλωτές θεωρούσε «ύποπτους» όλο το βράδυ, ψάχνοντας σε στέκια αντιεξουσιαστών, ακόμα και σπίτια.

Τα θύματα αυτού του κυνηγητού μιλούν για πραγματική «Νύχτα Κρυστάλλων» που έζησε ο αντιεξουσιαστικός χώρος στην πόλη. Φυσικά, οι εν λόγω πράξεις εγκληματικής αυτοδικίας (ποινικό αδίκημα αυτές καθ’ εαυτές) έγιναν με τις ευλογίες της πολιτικής ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ.

Αυτή είναι η απάντηση της κυβέρνησης στην έκρηξη της νεολαίας. Ο αρχικός στόχος της δεν μπορεί να κρυφτεί. Μέσα από την προβολή του «εσωτερικού εχθρού» ελπίζει να αποσπάσει την προσοχή από την πολιτική της λιτότητας και των σκανδάλων. Μόνο που δεν κατάλαβε ότι οι νέοι εξεγείρονται (και) γι’ αυτή την πολιτική, υποδεικνύοντας τον «εσωτερικό εχθρό» στα ψηλά κλιμάκια της κοινωνικής και πολιτικής ιεραρχίας.

Οι Χρυσαυγίτες της ΕΛ.ΑΣ.

Μιλώντας το βράδυ της περασμένης Δευτέρας στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου στο Alter, ο Δημήτρης Στρατούλης, μέλος του Π.Γ. του ΣΥΝ, ανέφερε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει πολλά στοιχεία για «αθρόες προσλήψεις ακροδεξιών, μελών της Χρυσής Αυγής και φασιστών μέσα στην ΕΛ.ΑΣ.».

Αμέσως εξανέστη ο παριστάμενος αντιπρόεδρος των Ειδικών Φρουρών της ΕΛ.ΑΣ. Σταύρος Μαυροειδάκος, καλώντας τον κ. Στρατούλη να αποκαλύψει τα στοιχεία του, ενώ ταυτόχρονα επιχειρούσε να του αποδώσει τη φράση (που δεν είχε βέβαια πει) ότι όλοι οι Ειδικοί Φρουροί είναι Χρυσαυγίτες. Εξίσου έκπληκτοι έδειχναν και οι άλλοι παριστάμενοι (πολιτικοί και δημοσιογράφοι), λες και δεν είχαν ξανακούσει το ζήτημα αυτό.

Ομως, μέσα στο χρόνο που διανύουμε έχουν αποκαλυφθεί οι διασυνδέσεις αυτές και μάλιστα με δύο διαφορετικούς τρόπους.

**Ο πρώτος, ήταν η έμπρακτη συνεργασία ΕΛ.ΑΣ. και Χρυσής Αυγής που εκδηλώθηκε στις 2 Φεβρουαρίου, στο κέντρο της Αθήνας. Από τα τηλεοπτικά πλάνα και τις φωτογραφίες διαπιστώθηκε αυτό που από χρόνια ήταν κοινό μυστικό: ότι δηλαδή υπάρχει μια επιχειρησιακή συνεργασία της ΕΛ.ΑΣ. με τη ναζιστική συμμορία, ειδικά όταν πρόκειται να αντιμετωπιστεί ο κοινός (εσωτερικός) εχθρός. Στα πλάνα αυτά φαίνεται καθαρά ότι μέλη της ναζιστικής οργάνωσης, με καδρόνια στα χέρια, καταδιώκουν μαζί με τα ΜΑΤ αντιφασίστες διαδηλωτές. Κάποια στιγμή, οι νεοναζί εγκαταλείπουν ένα από τα θύματά τους χτυπημένο στο οδόστρωμα και σπεύδουν να καλυφθούν πίσω από τις ασπίδες των ανδρών της ΕΛ.ΑΣ.

Η σύμπραξη αστυνομίας-ναζιστών επιβεβαιώνεται κι από τις φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν στον τύπο. Σε μια απ’ αυτές, ένας κρανοφόρος Χρυσαυγίτης στέκεται δίπλα στα ΜΑΤ με το στιλέτο ανά χείρας («Ιός», 10/2/08).

**Η δεύτερη αποκάλυψη αφορούσε την ύπαρξη στο εσωτερικό της ΕΛ.ΑΣ. στελεχών που υπερηφανεύονται για τη σχέση τους με τη Χρυσή Αυγή και την επιδεικνύουν, ενώ και τα καθήκοντα που τους ανατίθενται είναι απολύτως συμβατά με την ακροδεξιά ιδεολογία τους: παρακολούθηση «στόχων», δηλαδή ατόμων και κοινωνικών πρωτοβουλιών, που δρουν σε απόλυτη νομιμότητα, αλλά θεωρούνται από την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. ως «ύποπτοι», επειδή έχουν «ύποπτες απόψεις», ανήκουν δηλαδή στον «αντιεξουσιαστικό» ή «αναρχικό» ή «εξωκοινοβουλευτικό» ή απλά «οικολογικό» (!) χώρο («Ιός», 23/3/08).

Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει η συνέχεια της υπόθεσης. Κατ’ αρχάς το θέμα έφτασε στη Βουλή με ξεχωριστές ερωτήσεις που κατέθεσαν οι βουλευτές Ντίνος Βρεττός του ΠΑΣΟΚ και Περικλής Κοροβέσης του ΣΥΡΙΖΑ.

Στις 17 Απριλίου απάντησε ο αρμόδιος υφυπουργός Παναγιώτης Χηνοφώτης, ο οποίος ουσιαστικά επιβεβαίωσε την καταγγελία: «Με αφορμή όσα αναφέρονται στις ερωτήσεις των κ.κ. βουλευτών, αλλά και σε σχετικό δημοσίευμα του Τύπου της 23/3/08 (σ.σ.: δηλ. το κείμενο του “Ιού”), από την υπηρεσία διατάχθηκε η διενέργεια προκαταρκτικής έρευνας, σύμφωνα με το άρθρο 22 του π.δ. 22/1996, για τη διερεύνηση των καταγγελιών που διατυπώνονται σχετικά με διασυνδέσεις αστυνομικών με μέλη ακραίων ομάδων και οργανώσεων, στοχοποίηση πολιτών με βάση την ιδεολογία τους κ.λπ. Η έρευνα αυτή ανατέθηκε σε ανώτατο αξιωματικό, με την εντολή, εφόσον κατά την πορεία της έρευνας προκύψουν στοιχεία τέτοιας βαρύτητας που να δικαιολογούν τη μετατροπή της σε Ενορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ), να αναφέρει σχετικά. Ηδη, μετά από αναφορά του εν λόγω αξιωματικού, η προκαταρκτική έρευνα, με διαταγή της υπηρεσίας, μετετράπη σε ΕΔΕ και βρίσκεται σε εξέλιξη. Σε περίπτωση δε που προκύψουν πειθαρχικές ευθύνες εις βάρος οποιουδήποτε εμπλεκόμενου αστυνομικού, αυτές θα καταλογισθούν και θα επιβληθούν οι προβλεπόμενες πειθαρχικές ποινές».

**Η απάντηση αυτή τα λέει όλα. Λέει, δηλαδή, καταρχήν ότι το δημοσίευμα του «Ιού» ήταν τεκμηριωμένο και βάσιμο. Αλλιώς δεν θα είχε προχωρήσει η υπόθεση από το στάδιο της προκαταρκτικής εξέτασης στην ΕΔΕ. Εκανε, λοιπόν, ο αρμόδιος «ανώτατος αξιωματικός» μια έρευνα και κατέληξε ότι πρέπει να προχωρήσει σε ΕΔΕ. Από εκείνη τη στιγμή κανείς βέβαια δεν έμαθε τι απέγινε.

Το μόνο λογικό συμπέρασμα είναι ότι τελικά η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. έκρινε ως συμβατή με την ιδιότητα του αστυνομικού τη δραστηριότητα του Χρυσαυγίτη, καθώς και την παρακολούθηση στόχων «αντιφρονούντων» πολιτών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Loic Wacquant

«Parias urbains. Ghetto, banlieues, Etat» (La Decouverte, Paris 2007)

Επίκαιρη κοινωνιολογική ανάλυση των εξεγέρσεων στα γκέτο των μεγαλουπόλεων στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη. Εντυπωσιακές ομοιότητες με την πρόσφατη έκρηξη της νεολαίας στις ελληνικές πόλεις.

Ιός

«Οι μελανοχίτωνες της ΕΛ.ΑΣ.» («Κ.Ε.», 10/2/08)

Συνεργασία Χρυσαυγιτών και διμοιριών ΜΑΤ, μέσα από αδιάσειστα φωτογραφικά ντοκουμέντα, κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας.

Ιός

«Ο “εσωτερικός εχθρός” της ΕΛ.ΑΣ.» («Κ.Ε.», 23/3/08)

Χρυσαυγίτης αστυνομικός προβάλλει τις επιδόσεις του, ενώ οι ανώτεροί του φακελώνουν και παρακολουθούν όσους πολίτες θεωρούν ύποπτους, με μόνο κριτήριο την ιδεολογία και τη δημόσια νόμιμη δράση τους.
Ο ΙΟΣ της Κυριακής
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ – 14/12/2008
*********************************************************

Η είδηση ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Ανάλυση του Στέλιου Κούλογλου

Ηταν ζήτημα χρόνου να συμβεί. Ηδη δυό χρόνια πριν, οι γιατροί που περιέθαλπταν τους τραυματίες στις φοιτητικές διαδηλώσεις προειδοποιούσαν ότι κατά τύχη δεν είχαμε θρηνήσει θύματα. Τα γκλομπ που κρατούσαν τα «ακούνητα στρατιωτάκια» του κ.Πολύδωρα είχαν προσγειωθεί στα κεφάλια των φοιτητών μερικά εκατοστά πιο πέρα από το σημείο που θα προκαλούσε το θανάσιμο πλήγμα.

Από τότε η κατάσταση χειροτέρευσε. Οι θύτες, από τους βασανιστές του αστυνομικού τμήματος στην Ομόνοια μέχρι τους τραμπούκους αξιωματικούς της ζαρντινιέρας στην Θεσσαλονίκη, αθωώνονται ή πέφτουν στα μαλακά. Τα θύματα, όπως ο Κύπριος φοιτητής στην υπόθεση της ζαρντινιέρας, παραπέμπονται σε δίκες από μια Δικαιοσύνη που όχι μόνο τυφλή δεν είναι αλλά αλλοιθωρίζει μονίμως προς την εξουσία.

Χθές άκόμη, μερικές μόνο ώρες πριν από το θανάσιμο πυροβολισμό του 16χρονου Αλέξη στα Εξάρχεια ένας μετανάστης – από τους εκατοντάδες που συνωστίζονται καθημερινά στη Πέτρου Ράλλη για να εξασφαλίσουν άδεια παραμονής – είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο τραυματισμένος από αστυνομικούς. Μερικές εβδμάδες πριν, ένας ακόμη είχε χάσει τη ζωή του. Απλώς χθες το βράδυ είχε έρθει και η σειρά ενός Ελληνα.

Θα χυθεί πολλή μελάνη για τα αίτια και τις συνθήκες του χθεσινού προαναγγελθέντος θανάτου. Η αστυνομία ήδη υποστηρίζει ότι οι άνδρες της είχαν δεχθεί επίθεση. Αυτόπτες μάρτυρες επμένουν ότι πρόκειται για εν ψυχρώ δολοφονία. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν σκοτώνεις ποτέ ένα 16χρονο αγόρι.

Σήμερα στο αστυνομικό σώμα υπάρχουν και νέοι άνθρωποι που θα ήθελαν να λειτουργούν σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο. Αντίθετα όμως με ότι συμβαίνει στις άλλες ευρωπαικές χώρες, δεν έχουν εκπαιδευθεί για να χειρίζονται δύσκολες καταστάσεις που απαιτούν ψυχραιμία και γνώσεις ψυχολογίας. Σιγά να μην τους εκπαίδευε η σημερινή κυβέρνηση που σε λιγότερα από 5 χρόνια έχει διαλύσει και όσα κουτσά στραβά λειτουργούσαν στη χώρα, συμπεριλαμβανομένης της αστυνομίας.

Ως συνήθως, η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να χειρισθεί το θέμα επικοινωνιακά. Αυτό εξυπηρετούν και οι παραιτήσεις των Παυλόπουλου – Χηνοφώτη που δεν έγιναν δεκτές από τον πρωθυπουργό. Οπως και στη περίπτωση των φοιτητικών διαδηλώσεων δύο χρόνια πριν, θα προσπαθήσει να συσπειρώσει τη σιωπηρή πελιοψηφία, προβάλλοντας τους απαράδεκτους βανδαλισμούς στην Ερμού και στις άλλες περιοχές της Αθήνας.

Το θέμα είναι ότι σε δύο χρόνια πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Οι αντιδράσεις για την χθεσινή δολοφονία που επεκτάθηκαν αμέσως σε όλη την Ελλάδα, υποδηλώνουν μια βαθύτατη κοινωνική δυσφορία και αγανάκτηση που σιγοβράζουν. Το γεγονός ότι υπάρχει ένας νεκρός δυναμιτίζει την ήδη υποτυπώδη λειτουργία της Μέσης και Ανώτατης Εκπαίδευσης. Θα πάρει καιρό για τη κυβέρνηση να μαζέψει τα πράγματα. Εκτός και αν το χθεσινό τραγικό περιστατικό δεν αποτελεί παρά την προαναγγελία του δικού της αναμενόμενου θανάτου.

*************************************

Η εξέγερση των νέων
Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Χρειάζεται σοβαρός βαθμός πολιτικής μυωπίας για να παραβλέπει κανείς τη νεανική εξέγερση των ημερών μας ή να την αντισταθμίζει με τους βανδαλισμούς, που οπωσδήποτε ασκούνται σε εκτεταμένη κλίμακα. Οταν τα όρια μεταξύ των δύο φαινομένων αποβαίνουν δυσδιάκριτα, τότε αυτό υπογραμμίζει κυρίως την καταλυτική απόγνωση των νέων. Οι ακραίες συμπεριφορές δεν ακυρώνουν το νεανικό κίνημα, αλλά μαρτυρούν το μέγεθος της καταστροφής, στο οποίο έχουν περιέλθει οι εξεγειρόμενοι. Η δυσφορία των μαθητικών και φοιτητικών πληθυσμών στο πλαίσιο της σημερινής κοινωνίας λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις και, όπως δείχνουν τα πράγματα, σε αυτό το «τρομακτικό παιχνίδι», στο οποίο «η ζωή παλεύει με τον θάνατο», εάν σήμερα συμβαίνει η χώρα μας να προηγείται, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες δεν μένουν αμέτοχες αλλά, με κομμένη ανάσα, ανησυχούν επίσης, συμπάσχουν, ευθυγραμμίζονται.

Η νεανική απόγνωση λαμβάνει σήμερα μορφές νέας αντίστασης και παράτολμου κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Αξιώνουν να πέσει η κυβέρνηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θ’ αξιώσουν το ίδιο και για την επόμενη. Αξιώνουν μια νέα κοινωνία, ανοικτή στους νέους και όχι ερμητικά κλειστή, όπως η σημερινή. Οταν το μέλλον είναι μαύρο και το παρόν ανύπαρκτο, όταν η περιθωριοποίηση και η προσωρινότητα είναι τα μόνα που η κοινωνία επαγγέλλεται στα παιδιά της, αυτό συνεπάγεται σοβαρό ρήγμα μεταξύ των γενεών. Οταν τα διπλώματα δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, όταν η κοινωνική κινητικότητα, αντί να ενσωματώνει, απορρίπτει μαζικά στα περιθώρια, οι νέοι αποξενώνονται, μετατρέπονται σε απόκληρους, σε αντιπαράθεση με ολόκληρη την κοινωνία. Η τελευταία τούς αντιμετωπίζει με ολιγωρία και φόβο, προσφεύγοντας στην άγονη μέθοδο της καταστολής.

Στην Ευρώπη, πολλαπλές κοινωνιολογικές έρευνες διαπιστώνουν ότι είναι η πρώτη φορά κατά τη μεταπολεμική περίοδο που οι νέοι έχουν τη βεβαιότητα ότι θα ζήσουν χειρότερη και περισσότερο υποβαθμισμένη ζωή απ’ ό,τι οι γονείς τους. Επίσης, οι γονείς βλέπουν καθημερινά το βιοτικό επίπεδο και την κοινωνική κατάστασή τους να υποβαθμίζονται χωρίς τέλος. Η συνοχή των κοινωνικών ιστών αποσαθρώνεται, οι κοινωνίες ρηγματοποιούνται, μεταβάλλονται σε εύφλεκτες «πυριτιδαποθήκες». Οι νεανικοί πληθυσμοί, με επικεφαλής τους μαθητικούς και φοιτητικούς, ανάβουν θρυαλλίδα, που μπορεί να πυροδοτήσει γενικότερη κοινωνική ανάφλεξη. Αυτό διατυπώνεται σήμερα από τη Γαλλίδα κοινωνιολόγο Ιζαμπέλ Σομμιέ στο πρόσφατο βιβλίο της για τις χώρες του «λατινικού τόξου» -Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, με βάση το «ελληνικό υπόδειγμα»1. Ο τύπος της νεανικής εξέγερσης είναι κοινωνικός: αυθόρμητος, πέρα και σε αντίθεση με πολιτικά κόμματα και οργανώσεις, πέρα από προκατασκευασμένα εξεγερσιακά σχήματα. Το διάχυτο συναίσθημα εξέγερσης αντιπαρατίθεται σήμερα όχι μόνον σε μια πλευρά του πολιτικού κόσμου, αλλά σε ολόκληρο το επαγγελματοποιημένο πολιτικό σύστημα, που προσλαμβάνεται ότι λειτουργεί προς αποκλειστικό όφελος μιας ιδιότυπης εκσυγχρονιστικής, αριστεροδεξιάς, αντινεανικής και αντικοινωνικής ολιγαρχίας.

Για την εικόνα της σημερινής νεανικής καταστροφής δεν ευθύνονται οι ακραίες πολιτικές ιδεολογίες που εμφιλοχωρούν στη νέα γενιά: το ίδιο το σύστημα έχει προ πολλού αυτοπαγιδευτεί σε ακόμη πιο ακραίες οικονομικές και κοινωνικές επιλογές, των οποίων οι συνέπειες συσσωρεύονται και έρχονται σήμερα στο φως με την ευκαιρία της οικονομικής κρίσης και των επαναλαμβανόμενων σκανδάλων διαφθοράς και σήψης του πολιτικού προσωπικού. Η παγκοσμιοποίηση, ο νεοφιλελευθερισμός, η ασυδοσία του χρήματος και των αγορών κατέλυσαν κάθε έννοια κοινωνικής αλληλεγγύης, με πρώτα θύματα τους νέους. Για τη νέα γενιά -μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους και άνεργους- η εξέγερση δεν είναι «ρομαντισμός» αλλά ζήτημα απλής επιβίωσης μέσα σε αποπνικτικό αντινεανικό περιβάλλον, σε κατεστραμμένο κοινωνικό τοπίο. Με τις ευαισθησίες και την αφύπνισή τους διαψεύδουν όσους προεξοφλούσαν τον ατομικισμό, την ιδιώτευση, την παθητικότητά τους, προκειμένου να συγκαλύπτουν με αυτό τον τρόπο τον δικό τους συμβιβασμό. Σήμερα, το νεανικό μήνυμα είναι ότι η κοινωνία μπορεί ν’ αλλάξει και πρώτη δύναμη αλλαγής μπορούν να είναι οι νέοι, δηλαδή αυτοί ακριβώς που εθεωρούντο από τους «ρεαλιστές» και συμβιβασμένους ενήλικους ως ήδη «αλωμένοι».

Οσον αφορά τους βανδαλισμούς και τις βιαιοπραγίες, δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που η συντηρητική πλευρά αποτιμά ένα κοινωνικό κίνημα με βάση το κόστος των υλικών καταστροφών που προξενεί. Ετσι ακριβώς συνέβη στο παρελθόν, στη διάρκεια όλων ανεξαιρέτως των κοινωνικών διεκδικήσεων, έτσι συμβαίνει και σήμερα. Στη Γαλλία, από τον Μάιο του 1968, απέναντι σε κάθε νεανική κινητοποίηση, η πλευρά της τάξης αγνοεί συστηματικά το περιεχόμενο των διεκδικήσεων, προτάσσοντας το ζήτημα των υλικών καταστροφών, των οποίων την ευθύνη αποδίδει σε αυτούς που σπάζουν ό,τι συναντούν στον δρόμο τους (casseurs). Φυσικά, το υλικό κόστος αποτελεί σοβαρό ζήτημα, όμως και το κοινωνικό κίνημα αποτελεί επίσης σοβαρό ζήτημα. Και πάντως, η μια πλευρά δεν συγκαλύπτει την άλλη. Οταν προ τριετίας οι προαστιακοί πληθυσμοί του Παρισιού προέβαιναν επί δίμηνο σε εμπρησμούς ιδιωτικών αυτοκινήτων, η κοινή γνώμη διέγνωσε έλλειμμα κοινωνικής αφομοίωσης, ενώ η κυβέρνηση και ο σημερινός πρόεδρος ποινικοποίησαν το κοινωνικό πρόβλημα, υποκαθιστώντας σε αυτό τις φθορές ατομικής ιδιοκτησίας και περιουσίας. Ομως, η αλήθεια της μιας πλευράς δεν μπόρεσε να συσκοτίσει την αλήθεια της άλλης.

Σήμερα στη χώρα μας, ο θάνατος του 15χρονου Αλέξη αποβαίνει δικαιολογημένα εμβληματικός, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, παρ’ όλο που η πλευρά της τάξης τον αποδίδει σε τυχαία περιστατικά, στα οποία υπαινίσσεται ότι μπορεί να ενέχεται και το θύμα. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι έτσι έχουν τα πράγματα, ο αντινεανικός παροξυσμός της κατά τις μέρες που έχουν ακολουθήσει δείχνει απόφαση να επιβάλει την εκδοχή της με μεθόδους καταστολής. Δεν προσφεύγει σε δημοκρατικό διάλογο με τους νέους, αλλά σε μεθόδους σκοτεινών εποχών. Αυτό δεν μειώνει την κοινωνική ανυποληψία της αλλά την αυξάνει ακόμη περισσότερο.

1. Βλ. Isabelle SOMMIER, Nous sommes sur une poudriere, Liberation, 12 Δεκεμβρίου 2008. – La violence revolutionnaire, Εκδόσεις Sciences-Ρο, Παρίσι 2008. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 19/12/2008
***************************************

Οποιος φοβάται να ζήσει φοβάται μήπως πεθάνει

Είναι λίγες μέρες τώρα, από τη Δευτέρα για την ακρίβεια, που η ελληνική κοινωνία ζει κάτι που μοιάζει με σχιζοφρεχνική -με την ψυχιατρική έννοια του όρου- κατάσταση. Επειδή, όμως, η ελληνική κοινωνία δεν είναι σχιζοφρενική, αλλά απλώς ευθυνόφοβη, ο πραγματικός χαρακτηρισμός για την κατάσταση που ζει είναι «υποκριτική».

Δεν είναι όλη η κοινωνία έτσι, αλλά ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της επιβάλλει αυτό τον τρόπο σκέψης και ζωής ως κυρίαρχη νοοτροπία.

Είναι λίγες μέρες τώρα, που οι πολύ νέοι, με αφορμή τον φόνο του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό στα Εξάρχεια, βρίσκονται στους δρόμους και τις πλατείες, καταλαμβάνουν τα σχολεία ή απέχουν από αυτά και επιτίθενεται στα αστυνομικά τμήματα, όχι του κέντρου της Αθήνας πια, αλλά στις γειτονιές, στις πιο μεγάλες πόλεις της χώρας.

Βρίσκονται σ’ αυτή την εξέγερση οι 16χρονοι, όχι μόνο για τον φόνο του συνομιλήκου τους, αλλά γιατί εξαιτίας αυτού έχει ξεχειλίσει ένα ποτήρι εντός τους. Ποτήρι με περιεχόμενο που υπάρχει σε άλλους και σε άλλους πυροδοτείται. Το ποτήρι αυτό περιέχει ένα μείγμα απαιτήσεων και όχι απλώς αιτημάτων, που και μόνο η εκφώνησή τους ξεπερνάει τις φαινομενικές απαιτήσεις της ηλικίας τους.

Ζητάνε ένα καλύτερο σχολείο από το σχολείο της παπαγαλίας, της αρπακόλλας, του εξοντωτικού ανταγωνισμού προχειροεξετάσεων, της παραγωγής κονσερβαρισμένης σκέψης αντί κριτικής σκέψης, της δημοσιοϋπαλληλικής -με τη χειρότερη έννοια του όρου- νοοτροπίας ενός τεράστιου αριθμού δασκάλων, της εκμετάλλευσης χρόνου, χρήματος, ηθικής και ουσίας με τη μέθοδο του φροντιστηρίου και των ιδιαίτερων μαθημάτων, για να μην επεκταθούμε στη συχνά τριτοκοσμική κατάσταση των κτηρίων και των υποδομών, καθώς και την απουσία εργαστηρίων, βιβλιοθηκών, γυμναστηρίων, ηλεκτρονικών και τέλος δεν έχει ο κατάλογος.

Για την ακρίβεια, οι 16χρονοι ζητάνε σχολεία και παιδεία και όχι σπατάλη χρόνου και κοροϊδία. Είναι στους δρόμους, όμως, μόνοι, με ελάχιστους συμπαραστάτες, την ώρα που θειάδες, πατεράδες και μανάδες χειροκροτούν αυτάρεσκα τις διαδηλώσεις, απόντες αυτοί οι ίδιοι από τους δρόμους, λες και το θέμα δεν τους αφορά. Δεν είναι αυτοί που χτίσανε αυτή ακριβώς την πολιτεία, αυτή τη νοοτροπία εδώ και χρόνια, σαν σύλλογοι γονέων, σαν δάσκαλοι, σαν οπαδοί κομμάτων, σαν ψηφοφόροι, σαν εργαζόμενοι, σαν ενεργοί πολίτες κι όχι απλώς ραγιάδες. Υπαίτιοι οι ίδιοι για το σήμερα.

Ζητάνε οι 16χρονοι τον σεβασμό αυτών που ο λαός πληρώνει ως φύλακές του και που, αν μπεις σε Τμήμα αστυνομικό, θα φρίξεις από τον τσαμπουκά, την εξουσία και την επιβολή, κυρίως στους αδυνάτους, που εμφανίζονται εκεί, από όργανα τάξης, που είναι φανερό ότι καμία παιδεία πολιτισμού και καλλιέργειας δεν πήραν από το κράτος-εκπαιδευτή τους.

Αντίθετα, βλέπεις στα Τμήματα, στους δρόμους, στους χώρους τους δημόσιους τα όργανα της τάξης να διαπληκτίζονται και να συγκρούονται με τους πολίτες που είναι ταγμένοι να υπηρετούν, σαν να ‘ναι αλάνια πετροπόλεμου, κατίνες σε πρωινάδικα TV, σαν να ‘ναι μπράβοι κέντρων ή οπαδοί ομάδων ή και απλώς του δρόμου τσαμπουκάδες. Με ύφος εξουσίας του ατιμώρητου συχνά, κι άλλοτε με την αμηχανία μιας απουσίας εκπαίδευσης, παιδείας, καλλιέργειας.

Για την ακρίβεια, οι 16χρονοι ζητάνε σεβασμό, και νουθεσία, και κατανόηση -και όχι επιβολή της εξουσίας με βία.

Είναι στους δρόμους, όμως, μόνοι, με ελάχιστους συμπαραστάτες, την ώρα που πατεράδες, θειάδες και μανάδες χειροκροτούν αυτάρεσκα τις διαδηλώσεις από το σπίτι και τη δουλειά, απόντες οι ίδιοι από τους δρόμους, λες και δεν είναι αυτοί που χτίσανε αυτή την πολιτεία, που ανέχθηκαν αυτή τη νοοτροπία εδώ και χρόνια, σαν γειτονιά που έχει ανάγκη προστασίας, σαν άτομα που έχουν δικαίωμα ασφάλειας, σαν ενεργοί πολίτες που έχουν δικαίωμα σεβασμού κυρίως, σαν οπαδοί κομμάτων, σαν ψηφοφόροι, σαν εργαζόμενοι και όχι απλώς ωσάν ραγιάδες. Υπαίτιοι οι ίδιοι για το σήμερα.

Ζητάνε οι 16χρονοι ιδανικά πέρα απο την αρπαχτή, τα μαύρα, τη διαπλοκή, τη μικροαπατεωνιά, την πλάγια, σκυφτή, οδό ενός βολέματος, του ρουσφετιού και της αυθαιρεσίας, που ακούνε νυχθημερόν μέσα στα ίδια τους τα σπίτια. Μες στη Βουλή του μέλλοντός τους. Μες στις ειδήσεις, που παρελαύνουν ασταμάτητα για ένα κράτος διαφθοράς αξιωματούχων σε κολεγιά με ισχυρούς της τσέπης και με λαμόγια, που από το μηδέν γεμίσανε τις τσέπες τους χάρη σε γνωριμίες παρανομίας, χάρη σε νόμους ψηφισμένους για να πλουτίζουνε οι «έξυπνοι», τα πρότυπα, αυτοί που σε ευνομούμενες πολιτείες θα ονομάζονταν απλώς αληταριά.

Για την ακρίβεια, οι 16χρονοι ζητάνε καθαρότητα, ισότητα, συνύπαρξη, πολιτισμό, κι ας μην το ξέρουν όλοι.

Είναι στους δρόμους, όμως, μόνοι, με ελάχιστους συμπαραστάτες, την ώρα που μανάδες, θειάδες, πατεράδες, χειροκροτούν αυτάρεσκα τις διαδηλώσεις από το σπίτι, τον καναπέ και τη δουλειά, απόντες οι ίδιοι απ’ τους δρόμους, λες και δεν είναι αυτοί που χτίζουνε αυτή την πολιτεία, που ανέχονται χωρίς αγώνα να εκβιάζονται από ένα κράτος διεφθαρμένων λογιστών, επίορκων υπαλλήλων, φωτογραφικών νόμων και πλάγιων βολεμάτων για κάθε έναν που κοιτάζει μόνο το τομάρι του, αδιαφορώντας για τον ιστό της κοινωνίας. Χτίζουνε αυτή την πολιτεία σαν εργαζόμενοι και σαν γονείς, σαν φορολογητέοι πολίτες, σαν καταναλωτές, νοικάρηδες και ιδιοκτήτες, σαν ψηφοφόροι, σαν οπαδοί κομμάτων και όχι απλώς ωσάν ραγιάδες. Υπαίτιοι οι ίδιοι για το σήμερα.

Ζητάνε οι 16χρονοι να έχουν γονείς -και όχι καταναλωτές. Ειλικρινείς -και όχι δημοκράτες φοροφυγάδες. Αυθεντικούς- και όχι γενναίους στα εύκολα και υποταγμένους όταν πρόκειται για αγώνες. Υπεύθυνους κι όχι κρυμμένους στο «άλλος φταίει». Να νοιάζονται ν’ ακούσουν κι ας διαφωνούν, όχι να επιβάλουν τη μια φιλοδοξία πάνω στην άλλη.

Στους δρόμους και στα στέκια τους συναθροίζονται οι 16χρονοι, έξω και πάνω από κομματικούς σχηματισμούς μιας εποχής που πέθανε και βρόμισε μέσα στα ψέματά της, στη βόλεψή της, στη βαρεμάρα και στον ναρκισσισμό της.

Δεν πιάνει πια το παραμύθι μιας μεταπολίτευσης με τόσο πολλούς δηλωμένους δημοκράτες όσους δεν έχει καμία άλλη χώρα, που κατάφεραν να χτίσουν αυτή εδώ τη δημοκρατία. Τέτοιοι δημοκράτες.

Πορεύονται σχεδόν μόνοι οι 16χρονοι, χειροκροτούμενοι από αυτούς που έφτιαξαν τα λουριά τους. Αυτούς, που, παρ’ ό,τι υπεύθυνοι, παρ’ όλο μόνοι ικανοί ν’ αλλάξουν αυτή τη σαπίλα, είναι απ’ τους δρόμους απόντες.

Κι αυτό δεν είναι ούτε σχιζοφρένεια, ούτε υποκρισία. Είναι μία ακόμα σφαίρα στην καρδιά ενός 16χρονου.

ΥΓ Αξιο προσοχής είναι ότι οι γνωστές και σοβαρές αναρχικές και αντιεξουσιαστικές ομάδες των Εξαρχείων επέμειναν, ότι δεν πήραν μέρος στις καταστροφές του Σαββατοκύριακου, που διέλυσαν τα καταστήματα της Ερμού, της Σκουφά και της Πατησίων.

Ακόμα πιο άξιο προσοχής είναι ότι όλοι αυτοί οι μπουρλοτιέρηδες μιας συνειδητής, υποτίθεται, εξέγερσης κατά της εξουσίας και του κράτους έσπασαν τις βιτρίνες δεκάδων τραπεζών, που είναι ασφαλισμένες πλήρως, και τις βιτρίνες δεκάδων μικρών εμπόρων, που οι υπάλληλοί τους και οι πελάτες τους είναι κυρίως ανασφάλιστοι, χωρίς να μπορέσουν, βέβαια, να σπάσουν τη δομή της τράπεζας, που είναι η ουσία, ούτε και τη δομή του καπιταλιστικού εμπορίου, που είναι η άλλη ουσία.

Τόσο συνειδητοποιημένοι ήταν μάλιστα αυτοί οι αντιεξουσιαστές, που, ενώ δεν υπήρχε τίποτε να τους εμποδίσει, αφού οι φωστήρες της καταστολής είχαν ακόμα μεσάνυχτα, πέρασαν από τα προπύργια της καπιταλιστικής, φοροαρπαχτικής και ληστρικής πολιτικής χωρίς να ασχοληθούν καθόλου μ’ αυτά, χωρίς ούτε μία πέτρα να πετάξουν εναντίον τους. Μόνο τα μαγαζιά είδαν, ίσως γιατί τα υπουργεία δεν θα εξανίσταντο κατά του πολιτικού συστήματος. Ενώ οι έμποροι και οι νοικοκυραίοι…

Μετά, αφού στρώσαν τον δρόμο, τους ακολούθησαν και οι πραγματικά αυθόρμητοι, μιμητές και αφελείς από τους άδολους πιτσιρικάδες, τους επιπόλαιους μπαχαλάκηδες, τους απελπισμένους του περιθωρίου.

Και το, πλουτοκρατικό και άδικο, πελατειακό σύστημα κατέρρευσε…

Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ – 14/12/2008

*******************************************************

Η νέα γενιά και με μαλόξ στο πρόσωπο είναι «όμορφη»
(Το μοχθηρό γέλιο του διχασμού)
Του Δ.Κ. ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
Μετά τα γεγονότα της Πάτρας, αλλά και της Λάρισας, όπου «αθώοι» πολίτες «πήραν τον νόμο στα χέρια τους», γιατί οι «προστάτες» του νόμου δεν τους προστάτευσαν, ξαναμπαίνουν σιγά σιγά τα θεμέλια, για να κατανοήσουμε μια φορά ακόμα τον διπλανό μας ως την «απάνθρωπη ετερότητα», την «τερατώδη ετερότητα» από την οποία εμείς, οι «άλλοι», πρέπει να προστατευθούμε.

Ο διπλανός μας παρουσιάζεται να είναι «το (κακό) πράγμα που κρύβεται δυνητικά πίσω από κάθε οικείο ανθρώπινο πρόσωπο». Ο φόβος που με οδηγεί στην αυτοοργάνωση δείχνει πλέον ξεκάθαρα ότι ο «άλλος» μπορεί να αποτελέσει ή είναι απειλή. Η θέσμιση από δω και πέρα μιας διχαστικής κοινωνίας δεν είναι μακριά. Η κάθε ομάδα είναι εύκολο να δει τον εαυτό της ως την άσπιλη και άμεση ενσάρκωση της λαϊκής βούλησης και μιας ακαθόριστης αρχής δικαίου που ταυτίζεται με τα συμφέροντα της ομάδας.

Το μοχθηρό γέλιο του διχασμού κρύβεται πίσω από τις καταστροφές των τελευταίων ημερών και στη συνεχή προβολή τους, ώστε η «περιουσία» και η καταστροφή της να σκεπάσουν και να σκιάσουν τη νεολαιίστικη αγανάκτηση για τη δολοφονία ενός εφήβου αφ’ ενός και αφ’ ετέρου να δικαιολογήσουν και να κωδικοποιήσουν την αγανάκτηση των «ήσυχων» πολιτών.

Και τι μένει; Να διδαχθούμε ξανά το μίσος, να διδαχθούμε να αποφεύγουμε τον πλέον εγγύς, τον νέο άνθρωπο, και να φωνάζουμε αγανακτισμένοι: «Παλιόπαιδα, πού είναι οι μανάδες σας;». Ή σε πιο πειθαρχημένη «αριστερή» εκδοχή, εκείνο που είπε μέλος κόμματος σε δεκαπεντάχρονο με μαλόξ στο πρόσωπο και πέτρες στην τσέπη: «Φύγετε, αυτή η πορεία είναι δική μας».

Ομως, η νέα γενιά και με μαλόξ στο πρόσωπο είναι όμορφη, γιατί ακριβώς είναι η αμφισβήτηση σε εγρήγορση. Η αμφισβήτηση που προσπαθεί να μας βγάλει από τον ύπνο «σχετικά με την ευθύνη αυτού ακριβώς για το οποίο θεωρεί κανείς τον εαυτό του ανεύθυνο». Την ευθύνη της κοινωνίας μας απέναντι στον νέο άνθρωπο που του αποξηράναμε τις ελπίδες του. Γιατί «μπορεί να είναι κανείς ένοχος γι’ αυτό για το οποίο πιστεύει ότι είναι από τη φύση του αθώος, χρεωμένος με αυτό για το οποίο αισθάνεται πάντα εκ των προτέρων απαλλαγμένος».

Αυτό ταιριάζει περισσότερο σε μια κυβέρνηση που δεν αισθάνεται υπεύθυνη για τίποτα, αφού κανείς δεν παραιτείται τελικά. Που υποκαθίσταται από εννοιολογικά ομοιώματα «κυβέρνησης», τα οποία παίρνοντας τον νόμο στα χέρια τους, με την πλέον ανεξέλεγκτη ευκολία, οικειοποιούνται τα χαρακτηριστικά «δικαίου» και δημιουργούν ένα μικροκράτος δίπλα στο «λυμένο» ή «διαλυμένο» «επίσημο».

Η διαφορά βρίσκεται στο ότι οι ακρότητες της αμφισβήτησης θεωρούνται και είναι έκνομες ενέργειες, ενώ η οικειοποίηση των αρμοδιοτήτων του κράτους σύννομη.

Αν κανείς δεν μπορεί να παρατηρήσει σε αυτό την αρχή διχασμού και αποδόμησης οποιασδήποτε κοινωνικής συνοχής, θα πέσουν απλά τα «μπάζα» της αποδόμησης στο κεφάλι του και θα αρχίσει να βλέπει συνωμοσίες παντού. Η σκέψη αυτή θα διαλύσει ό,τι έχει απομείνει.

Με το μικρό μας οπλοστάσιο, των επιχειρημάτων γύρω από την περιουσία μας, εμείς, η παλιά γενιά, επιχειρούμε να σκεπάσουμε τα όνειρα των παιδιών μας. Είναι «απάνθρωπη τρέλα» να μη θέλουμε να ακούσουμε το μέλλον μας που έχει εξεγερθεί. Η καταστροφή των περιουσιών, που είναι άλλωστε καταδικαστέα, κατάντησε η πενιχρή παρηγοριά για τους σαθρούς θεσμούς μας, την αδιαφάνεια, την αναξιοκρατία, τον συμβιβασμό μας με τη «ρεαλιστική» απαξίωση των όποιων αξιών μας, κάτω από το πέπλο της φράσης που, ενώ θα έπρεπε να είναι «όχι», κλείνουμε το μάτι λέγοντας: «κάν’ το, αλλά διακριτικά!».

Ετσι, ψάχνουμε να βρούμε «παραβατικές» συμπεριφορές, όπως ψάχτηκε η «παραβατική» συμπεριφορά του Αλέξη, για να επινοήσουμε τα καινούργια φοβικά μας σύνδρομα και να μετατοπίσουμε το φταίξιμο στα «παραβατικά» δεκαπεντάχρονα.

Οποία γελοιότης, θα έλεγαν οι παλιότεροι. Δυστυχώς, όμως, για τους κουμπουροφόρους και τους επίδοξους μιμητές τους, στη δημοκρατία το άτομο είναι πλήρως υπεύθυνο, όχι μόνο για την εκτέλεση του καθήκοντός του αλλά και για τον προσδιορισμό του καθήκοντος αυτού, καθώς και για τον τρόπο με τον οποίο εκτελείται. Και έτσι απλά, για να θυμηθούμε, στο Π.Δ. 254/2004 (ΦΕΚ 238/Α’) Κώδικας δεοντολογίας αστυνομικού, αναφέρεται στο άρθρο 2 μεταξύ των άλλων: «β) Εφαρμόζει τον νόμο με κοινωνική ευαισθησία… γ) Εκτελεί τα καθήκοντά του με αμεροληψία, αντικειμενικότητα, διαφάνεια, σύνεση, αυτοκυριαρχία, σταθερότητα, αποφασιστικότητα και αξιοπρέπεια… δ) Δεν επιφέρει, δεν προκαλεί και δεν ανέχεται πράξεις βασανιστηρίων ή απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης ή τιμωρίας…».

Το πώς μεταφράζεται στις συγκεκριμένες καταστάσεις ο νόμος, είναι στην ουσία καθήκον της πολιτικής εξουσίας να «αναγνωρίσει». Ομως η πολιτική εξουσία σήμερα, εγκαταλείποντας τις οικουμενικές αξίες με τις οποίες εκλέχτηκε, «σεμνά και ταπεινά», βρίσκει καταφύγιο στον φόβο των «πραιτώρων της πόλης», ανακαλύπτοντας εχθρούς της δημοκρατίας.

Εάν χρησιμοποιούσαμε την ορολογία του Μπένγιαμιν, θα λέγαμε ότι: «μολονότι η δημοκρατία μπορεί, λιγότερο ή περισσότερο, να εξαλείψει τη συντεταγμένη βία, είναι παρ’ όλα αυτά υποχρεωμένη να στηριχθεί στη συντεταγμένη βία». Η ποιότητά της, όμως, είναι ευθύνη της πολιτικής διοίκησης. Και όταν η «ποιότητά» της είναι απάνθρωπη, ο πολιτικός υπεύθυνος παραιτείται μαζί με τον φυσικό της υπεύθυνο.

Αλλιώς, η πολιτική διοίκηση κρύβεται πίσω από τις στολές των ειδικών φρουρών που έγιναν αστυνομικοί, χωρίς πανελλήνιες εξετάσεις, με «διακριτικές» διατάξεις.

Σήμερα πρέπει να απομυθοποιήσουμε τα φοβικά μας σύνδρομα απέναντι στο «νέο» που έρχεται. Και αντί να κατηγορούμε τη νέα γενιά με τη συνήθη φράση «κ……α» που ακούστηκε στις διαδηλώσεις, τη νέα γενιά που παλεύει να αναγνωριστεί η κραυγή αγωνίας της, να της δώσουμε «χώρο» και ανάσες ελπίδας, μέσα σ’ αυτή την κοινωνία του αχαλίνωτου ανταγωνισμού που έχουμε επιβάλει.

Ηεξέγερση της νεολαίας, με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, αμφισβητεί στην ουσία της την τεχνοκρατική, ανθρωπιστική δήθεν διαχείριση που κάναμε σημαία μας. Το μερικό ωράριο, τις ευέλικτες σχέσεις εργασίας, τους εργαζομένους που ενοικιάζονται και τα άλλα που ακολουθούν ως προτάσεις, εβδομάδα εβδομήντα ωρών κ.λπ. «Μια εξέγερση είναι μια πράξη ελευθερίας που στιγμιαία αναιρεί το πλέγμα της ιστορικής αιτιότητας…» και εν τέλει, όταν προέρχεται από νέους, δηλαδή από μία άλλη οπτική του μέλλοντος, είναι και απροσδιόριστη. Αντί λοιπόν να καταδικάζουμε, είναι πιο συνετό να θελήσουμε να καταλάβουμε τα γεγονότα αυτά σαν ροή ενός γίγνεσθαι (deleuze) που υπάρχει δίπλα μας, αλλά δεν το βλέπουμε. Γιατί η απελπισία του μέλλοντος, που είναι η νέα γενιά, μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε καταστροφή του παρόντος.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 13/12/2008

*************************************************************

«Μεμονωμένη» βία, μόνιμη ατιμωρησία
Οργιο κρατικής βίας
Της ΚΑΤΙΑΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ
Τον πρώτο που τους φάνηκε ύποπτος για την κλοπή ενός αυτοκινήτου, τον έσπασαν στο ξύλο. Κάποιος άλλος υποδείχθηκε ως πορτοφολάς και εκτελέστηκε. Ενας τρίτος φορούσε… λάθος χρώμα παπούτσια και βρέθηκε πίσω από τα κάγκελα. Ποιος έχει δώσει το δικαίωμα στους αστυνομικούς να ξυλοφορτώνουν, να απειλούν και να σκοτώνουν τους πολίτες; Για την Ιστορία, ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τούς είχε πει κάποτε: «Το κράτος είστε εσείς». Και αυτοί, από τότε, το έδεσαν κόμπο.

Αλέξης Γρηγορόπουλος 6/12/2008

30/4/1976: Ο Σιδερής Ισιδωρόπουλος, 16 ετών, μαθητής και μέλος της αριστερής οργάνωσης «Κ.Ο. Μαχητής», κόλλαγε αφίσες στην πλατεία Κοτζιά για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, όταν κατέφθασαν τα αστυνομικά όργανα για συλλήψεις. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει, παρασύρθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο στην Πειραιώς. Η κηδεία του μετατράπηκε σε μαχητική διαδήλωση με κεντρικό σύνθημα «Κάτω η Νέα Τρομοκρατία».

25/5/1976: Ο τότε υπουργός Απασχόλησης της κυβέρνησης Καραμανλή, ο Κωνσταντίνος Λάσκαρης, με τον περίφημο «αντισυνδικαλιστικό νόμο 330», γίνεται το «κόκκινο πανί» για τους εργαζομένους, οι οποίοι προχωρούν σε κινητοποιήσεις. Στις 25 Μαΐου, κατά τη διάρκεια πανεργατικού συλλαλητηρίου, οι συγκρούσεις πολλαπλασιάστηκαν. Μια «αύρα» (θωρακισμένο αυτοκίνητο καταστολής διαδηλώσεων) της Αστυνομίας, ενώ καταδίωκε διαδηλωτές, σκότωσε μια μικροπωλήτρια, την 67χρονη Αναστασία Τσιβίκα.

11/7/1978: Ο Βασίλης Τσιρώνης, γιατρός, βρήκε τον θάνατο κατά τη διάρκεια νυχτερινής εισβολής των, νεοσύστατων τότε, Μονάδων Εθνικής Ασφάλειας στο σπίτι του. Ο Τσιρώνης είχε νωρίτερα κηρύξει το διαμέρισμά του «ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος» και κάθε ημέρα έβγαινε στο μπαλκόνι του και με μεγάφωνα ή με έναν φορητό τηλεβόα διάβαζε στο συγκεντρωμένο πλήθος τα «πολεμικά ανακοινωθέντα» του ενάντια στο «κράτος των μαύρων» (εννοώντας των φασιστών). Ο Τσιρώνης έπεσε νεκρός μέσα στο διαμέρισμά του, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.

28/10/1980: Ο Τάσος Μαγλαρίδης συμμετείχε σε συγκέντρωση αντιστασιακών στη Θεσσαλονίκη, στις 28 Οκτωβρίου 1980. Οταν οι διαδηλωτές επιχείρησαν να παρελάσουν στη Νεάπολη, δέχτηκαν επίθεση της αστυνομίας. Ο 76χρονος, χτυπημένος άσχημα, μεταφέρθηκε στο ΑΧΕΠΑ για να υποκύψει στα τραύματά του ένα μήνα μετά.

Μαρίνος Χριστόπουλος, 24/10/2001

16/11/1980: Επτά χρόνια μετά τη μεγάλη εξέγερση, στις 16 Νοεμβρίου του 1980 οι εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου κορυφώθηκαν με την καθιερωμένη πορεία. Η κυβερνητική απαγόρευση για πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία πυροδότησε τις αντιδράσεις μεγάλης ομάδας διαδηλωτών, η οποία επιχείρησε να σπάσει τον κλοιό των αστυνομικών που είχαν παραταχθεί στη Βασιλίσσης Σοφίας μπροστά στη Βουλή. Τα ΜΑΤ επιτέθηκαν και συνέλαβαν τη Σταματίνα Κανελλοπούλου, 21 χρόνων, εργάτρια, την οποία χτύπησαν -σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής- μέχρι θανάτου. Σε άλλο σημείο της Αθήνας δολοφονήθηκε με παρόμοιο τρόπο και ο 26χρονος Ιάκωβος Κουμής.

15/8/1985: Ο αστυνομικός Νίκος Σταθόπουλος πυροβολεί από περιπολικό και σκοτώνει την Αμερικανίδα Κάθριν Τζον Μπουλ, μετά την άρνηση της τελευταίας να γίνει έλεγχος στο αυτοκίνητό της. Η κοπέλα ήταν 22 ετών.

17/11/1985: Την Κυριακή 17 Νοεμβρίου 1985, ο μαθητής Μιχάλης Καλτεζάς σκοτώνεται από αστυνομικό κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας πυροβόλησε τον νεαρό στην οδό Σολωμού στα Εξάρχεια, καθώς αυτός έτρεχε μαζί με άλλους διαδηλωτές για να διαφύγουν. Προηγουμένως είχαν επιτεθεί σε κλούβα της αστυνομίας σταθευμένη στην οδό Στουρνάρη. Ο θάνατός του προκάλεσε κύματα οργής.

Ο Αθανάσιος Μελίστας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή και σε δεύτερο βαθμό αθωώθηκε στις 25/1/1990 από το Εφετείο, καθώς του αναγνωρίστηκε ως ελαφρυντικό το ότι ήταν «εν βρασμώ ψυχής».

9/2/1986: Ο 17χρονος Μανώλης Κανδονολέων, επιβάτης σε κλεμμένο αυτοκίνητο, πυροβολήθηκε στο κεφάλι από τρεις αστυνομικούς έπειτα από καταδίωξη. Τα ονόματα των δραστών δεν έγιναν ποτέ γνωστά και δεν επακολούθησε δίκη.

Παναγιώτης Κετίκης, 5/5/2007

3/9/1986: Ο Αγγελος Μαυροειδής, 60 ετών, εργάτης της ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ, πραγματοποιούσε μαζί με 650 συναδέλφους του καθιστική διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο Βιομηχανίας, ύστερα από άρνηση της τότε υφυπουργού Βάσως Παπανδρέου να τους δεχτεί για το θέμα της μη καταβολής δεδουλευμένων τους. Αστυνομικοί τούς απώθησαν βίαια, με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό του. Πέθανε από μετατραυματική επιπλοκή στο ΚΑΤ λίγες μέρες μετά.

4/1/1987: Ο αστυνομικός της Ασφάλειας Παντελής Χατζής σκότωσε, ύστερα από λογομαχία, τον 19χρονο Λουκά Γράψα.

14/6/1988: Ο αστυνομικός Θωμάς Μακρής δολοφονεί με το περίστροφό του τον Νίκο Παπαγγελάκη μέσα σε ουζερί, ύστερα από μεταξύ τους παρεξήγηση.

8/3/1990: Ο 37χρονος αστυφύλακας Γρηγόρης Σπυράκος πυροβολεί και σκοτώνει τον 15χρονο διαρρήκτη βίντεο κλαμπ, Δημήτρη Κίκερη στην Πρέβεζα. Το θύμα ήταν παγιδευμένο στην τουαλέτα του «βιντεάδικου» που λίγο πριν είχε επιχειρήσει να διαρρήξει.

10/1/1991: «ΚΑΠΑ ΜΑΡΟΥΣΗ». Χαρακτηρίστηκε ως η μαζικότερη επίθεση κατά πολιτών από τις δυνάμεις καταστολής. Την επαύριο της δολοφονίας του καθηγητή Τεμπονέρα, μικροεπεισόδια στις παρυφές διαδήλωσης στην Αθήνα κατέληξαν σε πολύωρες συγκρούσεις νέων με τα ΜΑΤ. Ενα από τα εκατοντάδες δακρυγόνα που ρίχτηκαν κατά των διαδηλωτών προκάλεσε πυρκαγιά στο βιβλιοχαρτοπωλείο Λίβα και στο κτίριο του «Κ. Μαρούση». Νεκροί από ασφυξία ανασύρθηκαν ο 32χρονος επιχειρηματίας Περικλής Ρεπάκης, ο 57χρονος δικηγόρος Μανόλης Κοντόπουλος, ο 59χρονος χρυσοχόος Ιωάννης Νεμετζίδης κι ένα -αγνώστων στοιχείων- νεαρό άτομο. Παρά την ύπαρξη πλήθους επώνυμων μαρτύρων για τα αίτια της πυρκαγιάς, η υπηρεσιακή ΕΔΕ έκλεισε την υπόθεση κάνοντας λόγο για «εμπρησμό του κτιρίου από αναρχικούς». Αργότερα, σύμφωνα με το βούλευμα του συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών (3418/1997), η πυρκαγιά χαρακτηρίστηκε βομβιστική ενέργεια και αποδόθηκε είτε σε ρίψη βόμβας μολότοφ από τους αναρχικούς είτε σε ρίψη δακρυγόνων με ειδικά τουφέκια από τους αστυνομικούς.

Αυγουστίνος Δημητρίου, 17/11/2006

10/1/1994: Ο 28χρονος Θοδωρής Γιάκας, κάνοντας τη νυχτερινή βόλτα του στην ερημιά του Μοσχάτου, βρίσκεται νεκρός από σφαίρες αστυνομικών. Ο λόγος; Αρνήθηκε να δώσει τα στοιχεία του σε αστυνομικούς και τράπηκε σε φυγή. Δέχτηκε πισώπλατα τέσσερις σφαίρες από τον αρχιφύλακα Ευάγγελο Λαγογιάννη. Μετά το φονικό, το θύμα παρουσιάστηκε ως επικίνδυνος δραπέτης ψυχιατρείου, ωστόσο ο Τύπος της εποχής χαρακτήρισε το γεγονός «εν ψυχρώ δολοφονία».

21/1/1991: Ο 25χρονος Τούρκος πρόσφυγας Σουλεϊμάν Ακιάρ συλλαμβάνεται στην Αθήνα με την κατηγορία της διακίνησης ναρκωτικών. Σακατεμένος από τα βασανιστήρια, μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ όπου ξεψύχησε στις 29 Ιανουαρίου. Τον άγριο βασανισμό του θύματος από τους αστυνομικούς της Δίωξης Ναρκωτικών επιβεβαίωσε ο ιατροδικαστής Μπεναρδής, ωστόσο η μήνυση που έγινε μπήκε στο αρχείο.

16/5/1992: Ο αστυφύλακας Σεραφείμ Σταθογιάννης πυροβόλησε και σκότωσε τον 41χρονο Νικόλαο Σιακαπέτη, ιδιοκτήτη μπαρ, ύστερα από συμπλοκή.

13/4/1993: Στον Πόρο, ο αρχιφύλακας Ηλίας Σταματόπουλος τραυματίζει βαριά τον 40χρονο σερβιτόρο Τάσο Σωτηράκη και πυροβολεί και σκοτώνει τον 26χρονο Γιάννη Τζίτζη. Το Κακουργιοδικείο Πειραιά καταδίκασε αργότερα σε ισόβια κάθειρξη και πρόσκαιρη κάθειρξη 17 χρόνων τον δράστη. Σημειώνεται ότι ο Σταματόπουλος στο παρελθόν είχε παραπεφθεί στο πειθαρχικό συμβούλιο του Σώματος για άλλα παραπτώματα.

12/9/1993: Στη Βέροια, νεαρός Αλβανός, ο οποίος σύμφωνα με καταγγελία προσπαθούσε να διαρρήξει δυο αυτοκίνητα, έπεσε νεκρός από σφαίρα του ανθυπαστυνόμου Αντώνη Δελλά. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Αστυνομίας, ο Δελλάς πυροβόλησε ενώ βρισκόταν σε άμυνα.

Ηρακλής Μαραγκάκης, 9/12/2003

22/11/1993: Ο 26χρονος Δημήτρης Ε. Γλυκογιάννης δέχτηκε μια σφαίρα στην κοιλιά από πυροβολισμό που του έριξε ο αστυφύλακας Λυκογιάννης το βράδυ της 22ης Νοεμβρίου στη Νέα Χαλκηδόνα.

Ο νεαρός -κατάδικος για φόνο σε πολυετή κάθειρξη- είχε δραπετεύσει τον Ιανουάριο του ίδιου έτους και έκτοτε η Αστυνομία τον αναζητούσε. Εκείνο το βράδυ, αστυνομικοί του τμήματος Σεπολίων προσπάθησαν να τον παγιδεύσουν. Ο Γλυκογιάννης προσπάθησε να διαφύγει με αυτοκίνητο, κάνοντας ταυτόχρονα μια «ύποπτη κίνηση». Ο αστυφύλακας Λυκογιάννης εξέλαβε την κίνηση του διωκόμενου ως προσπάθεια να τραβήξει πιστόλι και πυροβόλησε, πετυχαίνοντας τον κατάδικο στην κοιλιά. Ο Γλυκογιάννης επέζησε. Αργότερα αποδείχτηκε ότι δεν οπλοφορούσε.

20/2/1994: Στο χωριό Δαλαμανάρα Αργους, αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε Αλβανό λαθρομετανάστη στη διάρκεια συμπλοκής σε πορτοκαλεώνα. Πλήρωμα περιπολικού ερευνούσε για λαθρομετανάστες στην περιοχή, όταν είδε δύο από αυτούς να τρέχουν. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Αστυνομίας, ο ένας από τους Αλβανούς γύρισε πίσω, έβγαλε ένα μαχαίρι και όρμησε πάνω τους. Ο αστυνομικός Αντώνης Μεζίνης τράβηξε το υπηρεσιακό του πιστόλι και πυροβόλησε μία φορά στο κεφάλι τον Αλβανό, που έπεσε νεκρός.

25/2/1995: Επεισόδιο με θύμα νεαρό Αλβανό συνέβη στην αγροτική περιοχή Κρανιές της Φλώρινας. Ομάδα αστυνομικών του αποσπάσματος Ψαράδων Φλώρινας είχε στήσει ενέδρα σε Αλβανούς λαθρομετανάστες. Κατά τη διάρκεια του ελέγχου σε 18 λαθρομετανάστες, ο 18χρονος Αλμπερτ Κούκα έβγαλε -σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας- μαχαίρι. Τότε ο Σωκράτης Παπαδόπουλος, μέλος του αποσπάσματος, προσπάθησε να τον αφοπλίσει. Το περίστροφο του αστυνομικού, όπως αναφέρουν οι καταθέσεις των συναδέλφων του, εκπυρσοκρότησε με αποτέλεσμα ο 18χρονος να τραυματιστεί θανάσιμα στο πρόσωπο.

20/1/1996: Κατά τη διάρκεια επιχείρησης-«σκούπα» στη Σκάλα Ωρωπού, ο αστυνόμος Διονύσης Καρακαϊδός σκοτώνει Αλβανό μετανάστη. Το όπλο του αστυνομικού «εκπυρσοκροτεί» κατά τη διάρκεια της καταδίωξης του υπόπτου.

Μιχάλης Καλτεζάς, 17/11/85

6/4/1996: Ο 25χρονος Αποστόλης Κεραμιδάς δολοφονείται από αστυνομικούς στη Νίκαια. Το θύμα, μαζί με τον συνομήλικο φίλο του, Κώστα Κάλφα, το βράδυ της συμπλοκής ετοιμάζονταν να ληστέψουν μεγάλο σουπερμάρκετ της Νίκαιας. Περιπολικό της Αμεσης Δράσης έσπευσε στην περιοχή και καταδίωξε τους επίδοξους ληστές, με αποτέλεσμα τον θάνατο του Αποστόλη Κεραμιδά.

14/6/1996: Για δύο… καρπούζια, ο αγροφύλακας Αθανάσιος Μάτος δολοφόνησε τον 20χρονο Φαντίλ Ναμπούζι στο χωριό Αργυροπούλι της Λάρισας. Ο 58χρονος Αθανάσιος Μάτος πυροβόλησε με 32άρι περίστροφο τον 20χρονο στο στήθος. Ο αγροφύλακας μετέφερε τον νεαρό στο Κέντρο Υγείας Τυρνάβου, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

5/6/1996: Ο 26χρονος αστυφύλακας Ηρακλής Νικολόπουλος δολοφόνησε τον Γιώργο Φραγκογιάννη, 37 χρόνων, και τραυμάτισε τον Θεμιστοκλή Καλαποθαράκο, 33 χρόνων, σε νυχτερινό κέντρο του Π. Φαλήρου. «Το ‘χα πάρει απόφαση εδώ και ένα χρόνο να τους πιστολίσω», είπε στους συναδέλφους του όταν συνελήφθη.

Τον Φεβρουάριο του 1996 είχε λάβει αναρρωτική άδεια αορίστου διαρκείας, επειδή παρουσίασε «ψυχολογικά προβλήματα και συνεχόμενη συναισθηματική διαταραχή». Στις αρχές Νοεμβρίου οδηγήθηκε στο δικαστήριο, όπου δήλωσε πως «είχε αποστολή να καθαρίσω την κοινωνία». Η ομολογία του δεν έπεισε τους δικαστές, που τον καταδίκασαν σε ισόβια.

23/6/1996: Ο αναρχικός Χριστόφορος Μαρίνος, 29 ετών, «συνήθης ύποπτος» στις λίστες της Αστυνομίας, βρίσκεται νεκρός κάτω από «περίεργες» συνθήκες στην καμπίνα 53 του πλοίου «Πήγασος».

Ιάκωβος Κουμής, 16/11/1980

22/11/1996: Σε «επιχείρηση» της Αστυνομίας έξω από τη Λιβαδειά, ο 32χρονος αστυφύλακας Δημήτρης Τρίμης σκοτώνει με αυτόματο Μ5 τον 45χρονο Τσιγγάνο Τάσο Μουράτη -ο οποίος βρισκόταν ακινητοποιημένος στο έδαφος. Ο Τρίμης, μολονότι του αποδίδεται κατηγορία για ανθρωποκτονία από πρόθεση, αφήνεται ελεύθερος.

8/2/1997: Ο 19χρονος Αλβανός Εριόν έχασε τη ζωή του όταν «εξοστρακίστηκε» η σφαίρα από το όπλο του αστυνομικού Μιλτιάδη Ανδρεόπουλου. Ο θάνατος του νεαρού είχε ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών και με ανακοινώσεις τους το ΚΚΕ και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ έκαναν λόγο για εν ψυχρώ δολοφονία. «Ηταν ατύχημα…», θα ισχυριστεί απολογούμενος ο αστυφύλακας. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, τη μέρα εκείνη ο Ανδρεόπουλος μαζί με συναδέλφους του εντόπισαν «ύποπτο» αυτοκίνητο με πέντε Αλβανούς λαθρομετανάστες. Ο οδηγός, αντί να σταματήσει στο σήμα των αστυνομικών, κινήθηκε εναντίον τους. Ο Ανδρεόπουλος σημάδεψε τα πίσω λάστιχα και πυροβόλησε, η σφαίρα εξοστρακίστηκε και βρήκε τον άτυχο Αλβανό στο κεφάλι.

Ο θύτης κρίθηκε αθώος τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους από το μικτό ορκωτό δικαστήριο Κοζάνης.

25/5/1997: Ο 28χρονος Φίλιππος Παπαδόπουλος, πρώην υπαξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, «γαζώνεται» από τις σφαίρες των λιμενοφυλάκων που τον καταδίωξαν γιατί πήρε για βόλτα (ή έκλεψε) από τη μαρίνα της Ζέας τη θαλαμηγό «Ναυσικά» Κύπριου επιχειρηματία. Δύο από τις δεκάδες σφαίρες των περιπολικών του Λιμενικού καρφώθηκαν στο στήθος του και έπεσε νεκρός επάνω στα χειριστήρια του σκάφους.

3/8/1997: Ο 26χρονος Ηλίας Μέξης δολοφονείται από τον αστυνόμο Τσαγκράκο, γιατί οδηγούσε ανάποδα σε μονόδρομο στη Νίκαια. Το φόνο του, ο αστυνομικός τον «πλήρωσε» με φυλακή 4,5 χρόνων.

Σταματίνα Κανελλοπούλου, 16/11/1980

2/4/1998: Νεκρός από σφαίρες αστυνομικού, κατά τη διάρκεια συμπλοκής, βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη ο 29χρονος Τσιγγάνος Αγγελος Τζελάλ. Οταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Γιαννιτσών διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Για διαφαινόμενη συγκάλυψη φόνου και βιοπραγιών κατά Τσιγγάνων από αστυνομικούς έκαναν λόγο το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι και η Ελληνική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων.

27/5/1998: Νεκρός έπεσε 30χρονος ληστής από την Καβάλα, ύστερα από συμπλοκή με αστυνομικούς στην Ξάνθη. Λίγο πριν είχε κάνει ληστεία σε βενζινάδικο. Ο δράστης, με το περίστροφο στο χέρι, βγήκε από το βενζινάδικο, αλλά έγινε αντιληπτός από αστυνομικούς που περιπολούσαν στην περιοχή. Οι αστυνομικοί κάλεσαν τον Κυρέλη να σταματήσει. Αυτός όμως, όπως οι ίδιοι ανέφεραν, πυροβόλησε εναντίον τους, εκείνοι ανταπέδωσαν τα πυρά και ο ληστής τραυματίστηκε σοβαρά στην κοιλιακή χώρα.

23/10/1998: Ο 17χρονος Σέρβος μαθητής Μάρκο Μπουλάτοβιτς πυροβολείται στην καρδιά από τον αστυνόμο Κυριάκο Βαντούλη γιατί θεωρήθηκε «ύποπτος για κλοπή». «Ανθρωποκτονία εκ προθέσεως», είπε η εισαγγελέας για το φονικό. Η δεδηλωμένη θέση της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. στη Θεσσαλονίκη ήταν ότι «επρόκειτο για ατύχημα». Ο Σέρβος πρόξενος συμφώνησε εν τέλει με αυτή την εκδοχή. Ο Μπουλάτοβιτς είχε υποδειχθεί ως ύποπτος κλοπής από μια ηλικιωμένη γυναίκα, της οποίας το πορτοφόλι είχαν αρπάξει νωρίτερα άγνωστοι. Η Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης έδωσε στη δημοσιότητα δήλωση στην οποία υποστήριζε ότι ο Μάρκο Μπουλάτοβιτς και οι συμμαθητές του είχαν «ασκήσει πίεση» στον αστυνομικό, με αποτέλεσμα να εκπυρσοκροτήσει τυχαία το πιστόλι του. Το θύμα βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη σε εκδρομή με το σχολείο του. Ηταν άοπλος και, όπως διαπιστώθηκε στη συνέχεια, δεν είχε διαπράξει την κλοπή.

25/3/2000: ο 17χρονος Νίκος Λεωνίδης, πρόσφυγας από την Τσάλκα της Γεωργίας, πέφτει νεκρός από σφαίρα του αστυνομικού Ατματζίδη στη Θεσσαλονίκη.

24/10/2001: Ο αστυνομικός Γιώργος Τυλιανάκης δολοφονεί στο Ζεφύρι τον 21χρονο τσιγγάνο Μαρίνο Χριστόπουλο. Ο νεαρός δεν πειθάρχησε σε σήμα ανδρών της Αμεσης Δράσης να σταματατήσει το αυτοκίνητό του για έλεγχο. «Αντιδρώντας ενστικτωδώς, ο αστυφύλακας πυροβόλησε μία φορά με το υπηρεσιακό του όπλο με αποτέλεσμα να τραυματίσει θανάσιμα τον οδηγό», σύμφωνα με την ανακοίνωση της Αστυνομίας. Η σφαίρα κατέληξε στην πίσω πλευρά του κεφαλιού του άτυχου νεαρού.

9/12/2003: Νεκρός από σφαίρες ειδικών φρουρών έπεσε στο Ηράκλειο ο 22χρονος Ηρακλής Μαραγκάκης. Οι δύο ειδικοί φρουροί και ο επικεφαλής αρχιφύλακας που μετείχαν στο μπλόκο έξω από το χωριό Γωνιές ομολόγησαν ότι πυροβόλησαν και οι τρεις εναντίον του αγροτικού αυτοκινήτου, επειδή ο οδηγός δεν σταμάτησε στο σήμα που του έκαναν.

13/1/2004: Ο 42χρονος Μοχάμετ Χαμούτ πεθαίνει από «παθολογικά αίτια» ενώ κρατούνταν από την Αστυνομία Ρεθύμνου, με εμφανή τα σημάδια κακοποίησης και ξυλοδαρμού -σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση.

21/12/2004: Σε βασανιστήρια (ξεγύμνωμα, φάλαγγα, εικονικές εκτελέσεις, απειλές με όπλα και άγριο ξύλο) υπέβαλε τουλάχιστον 40 Αφγανούς μετανάστες ομάδα αστυνομικών και ειδικών φρουρών του Αστυνομικού Τμήματος του Αγίου Παντελεήμονα.

17/11/2006: Ο Κύπριος φοιτητής Αυγουστίνος Δημητρίου ξυλοκοπείται ανηλεώς από 8 αστυνομικούς με πολιτικά. Η αστυνομία αναφέρει ότι «έπεσε και χτύπησε σε ζαρντινιέρα». Τηλεοπτικές και ερασιτεχνικές κάμερες έχουν καταγράψει όλο το περιστατικό.

Η ανακοίνωση της ετυμηγορίας του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης -όπου δικάζονται οι αστυνομικοί- έχει αναβληθεί. Ο εισαγγελέας της έδρας δέχτηκε ότι οι τέσσερις από τους οκτώ κατηγορούμενους αστυνομικούς χτύπησαν τον Αυγουστίνο, οι τρεις παρείχαν ψυχική συνδρομή και ότι ο αστυνομικός διευθυντής προσπάθησε να τους σταματήσει. Πρότεινε την ενοχή των επτά για τα αδικήματα της «επικίνδυνης σωματικής βλάβης» και της «απλής συνεργείας» στην παραπάνω πράξη, καθώς επίσης και την απαλλαγή του τέως διευθυντή της Κρατικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης.

5/5/2007: 19χρονος φοιτητής κατηγορείται για επεισόδια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο με βασική επιβαρυντική ένδειξη τα… πράσινα παπούτσια που φορούσε, ομοιόχρωμα με εκείνα του δράστη ενός εμπρησμού αυτοκινήτου. Σύμφωνα με το ένταλμα προσωρινής κράτησης (γιατί ο νεαρός οδηγήθηκε στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα), τα ξημερώματα του Σαββάτου 5 Μαΐου «κρατώντας καδρόνι έσπασε το πίσω παρμπρίζ αυτοκινήτου Μερσεντές» και στη συνέχεια «έριξε βόμβα μολότοφ μέσα στο όχημα, με αποτέλεσμα να αναφλεγεί και να καταστραφεί ολοσχερώς». Ο ίδιος και οι συμφοιτητές του υποστηρίζουν ότι ήταν σε πάρτι της Πολυτεχνικής την ώρα των επεισοδίων.

6/12/2008: Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, 15 ετών, πέφτει νεκρός από σφαίρα αστυνομικού στα Εξάρχεια. Ο θάνατός του υπήρξε η αφορμή για μια σειρά πρωτοφανών πολλαπλών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας εναντίον της αστυνομικής βίας σε πόλεις όλης της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 13/12/2008

*******************************************************

Καθεστώς η ατιμωρησία αστυνομικών

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ
Πόσο μεμονωμένο είναι ένα γεγονός όταν αυτό επαναλαμβάνεται αδιάκοπα για πολλά χρόνια;

Η αστυνομική βία και η αυθαιρεσία κατά πολιτών ουδέποτε αντιμετωπίστηκαν με συνέπεια και σοβαρότητα από τις κυβερνήσεις. Το αντίθετο, μάλιστα. Ολοι οι πολιτικοί και φυσικοί προϊστάμενοι της ΕΛ.ΑΣ. ακολούθησε διαχρονικά απέναντι στους προκλητικά αυθαιρετούντες αστυνομικούς την ίδια χαλαρή τακτική της ανοχής, της συγκάλυψης ευθυνών και της γενικευμένης ατιμωρησίας. Η στάση αυτή των ηγεσιών έλυσε, όπως ήταν φυσικό, τα χέρια των «οργάνων της τάξης».

Ο ειδικός φρουρός πριν πατήσει τη σκανδάλη ήξερε ότι οι συνάδελφοί του πρωταγωνιστές της «ζαρντινιέρας» τιμωρήθηκαν με «ποινές – χάδι». Οτι οι αστυνομικοί που πυροβολούν αλλοδαπούς, κακοποιούν πρόσφυγες και βασανίζουν μετανάστες πέφτουν πάντα στα «μαλακά». Οτι τα δικαστήρια τούς αντιμετωπίζουν ευνοϊκά, κάθε φορά που οι σφαίρες τους «εξοστρακίζονται» (με μεγάλη ευκολία, είναι αλήθεια) στα σώματα αθώων πολιτών. Οτι η σημερινή κυβέρνηση τους έχει ανακηρύξει σε «πραίτορες» της τάξης.

Εκθέσεις οργανώσεων και φορέων που ασχολούνται με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν καταγγείλει επανειλημμένα παράνομες συμπεριφορές Ελλήνων αστυνομικών αλλά και λιμενικών. Οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου του Στρασβούργου είναι καταπέλτης για τις παρανομίες της ΕΛ.ΑΣ. και καταδεικνύουν πλήρως τη συνενοχή των κυβερνήσεων. Ωστόσο, ποτέ καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έλαβε αυτές τις καταδίκες σοβαρά υπόψη της, με αποτέλεσμα τα φαινόμενα απρόκλητης αστυνομικής βίας να γιγαντώνονται.

Κοινή είναι η διαπίστωση όλων των εκθέσεων και καταδικών:

Η αστυνομία αποτελεί εδώ και χρόνια ένα ιδιότυπο και ανεξέλεγκτο καθεστώς κρατικής ανομίας. Οι διωκτικοί μηχανισμοί στην Ελλάδα λειτουργούν σαν «άβατο» νομιμότητας, όπου ανθούν φαινόμενα σήψης και διαφθοράς και απουσιάζουν παντελώς το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο αστυνομικός, ελλείψει κανόνων και τιμωρίας, μετατρέπεται σε αυτόκλητο και επικίνδυνο «ένστολο τιμωρό».

Εκθεση του ΟΗΕ για την περίοδο 2003-2007 επισημαίνει ότι αποτάχθηκε μόνον ένας από τους 238 αστυνομικούς που καταγγέλθηκαν για κακομεταχείριση και δεν καταδικάστηκε αμετάκλητα κανένας. Την ίδια στιγμή, από τους 99 αστυνομικούς που χρησιμοποίησαν όπλο και παραπέμφθηκαν για το θάνατο συνολικά 12 άτομων και τον τραυματισμό άλλων 27, αποτάχθηκε και καταδικάστηκε από το Εφετείο μόνον ένας!

Ο Συνήγορος του Πολίτη έχει επανειλημμένα θίξει το ζήτημα του πειθαρχικού ελέγχου των αστυνομικών. Στις εκθέσεις του και προς τον σημερινό υπουργό Εσωτερικών Πρ. Παυλόπουλο, θεωρεί τις ελλιπέστατες ΕΔΕ μηχανισμό ξεπλύματος και συγκάλυψης των ευθυνών των αστυνομικών και μιλά για πλήρη ατιμωρησία των παραβατών.

Στη πλέον πρόσφατη ετήσια έκθεσή του, τον περασμένο Αύγουστο, διαπιστώνει συνεχή ροή καταγγελιών πολιτών κατά αστυνομικών για ανάρμοστη και απαράδεκτη συμπεριφορά, ενώ σημειώνει ότι έχουν αυξηθεί οι αναιτιολόγητες προσαγωγές και συλλήψεις ατόμων. Διαπιστώνει επίσης ότι δεν έχει βελτιωθεί η κατάσταση όσον αφορά τον πειθαρχικό έλεγχο των αστυνομικών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην επταετία 1999-2006 τιμωρήθηκαν συνολικά μόλις 32 αστυνομικοί είτε με απλή επίπληξη(!) είτε με εξοντωτικό πρόστιμο από 15-60 ευρώ! Για περιστατικά παράνομης βίας κατά πολιτών τη διετία 2004-2006 διενεργήθηκαν 63 ΕΔΕ και επιβλήθηκαν πειθαρχικές ποινές σε 11 αστυνομικούς. Εξι από αυτούς τιμωρήθηκαν με… πρόστιμο.

Ομως και εδώ ουδείς δίνει προσοχή. Το νέο πειθαρχικό δίκαιο της ΕΛ.ΑΣ., που θεσπίσθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο, δεν άλλαξε κάτι επί της ουσίας. Δεν έγινε καμία σημαντική αλλαγή στις διαδικασίες πειθαρχικού ελέγχου των αστυνομικών, αφού και πάλι οι ΕΔΕ στην πλειονότητά τους θα διενεργούνται από αξιωματικούς που υπηρετούν στην ίδια υπηρεσία με τον ελεγχόμενο αστυνομικό!

Ετσι, δεν είναι καθόλου παράξενο που τα περιστατικά της αστυνομικής βίας είναι πλέον σχεδόν καθημερινά:

* Την ημέρα που έπεφτε νεκρός από σφαίρα αστυνομικού ο 15χρονος μαθητής στα Εξάρχεια, τραυματιζόταν σοβαρά, από επέμβαση των αστυνομικών, ο πρόσφυγας Μαζίρ Γκουλ. Ειχε την ατυχία να περιμένει, μαζί με χιλιάδες άλλους μετανάστες, στην Π. Ράλλη για να υποβάλει αίτηση χορήγησης ασύλου!

* Λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 26 Οκτωβρίου, ένας άλλος Πακιστανός πρόσφυγας, ο Μοχάμεντ Ασράφ, έπεφτε νεκρός, στο ίδιο ακριβώς σημείο.

* Κρατούμενοι και αλλοδαποί ξυλοκοπούνται μέσα σε αστυνομικά τμήματα αμέσως μετά τη σύλληψή τους, μεταφέρονται «μαυρισμένοι» στις δικαστικές αρχές, αλλά ουδείς ενδιαφέρεται. Μόνο αν υπάρξει κάποιο κρυφό βίντεο κινείται η διαδικασία της έρευνας!

* Πρόσφυγες πέφτουν διαρκώς θύματα κακομεταχείρισης και βασανισμού, στα χερσαία και θάλασσια σύνορα της χώρας. Εκθέσεις διεθνών οργανισμών, όπως της οργάνωσης PRO ASYL, που δημοσιοποιήθηκε πριν από έναν χρόνο, μας ξεμπροστιάζουν σε Ελλάδα και Ε.Ε. Πρόσφυγες καταγγέλλουν βασανιστήρια από λιμενικούς, όμως οι δικοί μας υπουργοί «αγρόν αγοράζουν». Διατάζουν μια τυπική ΕΔΕ και παραπέμπουν την υπόθεση στις ελληνικές καλένδες…

Η Επιτροπή κατά των Βασανιστηρίων του Συμβουλίου της Ευρώπης(CPT), στις τελευταίες εκθέσεις της καταγράφει περιστατικά ξυλοδαρμού κρατουμένων σε αστυνομικά τμήματα και καλεί τις δικαστικές αρχές να ερευνούν αμέσως κάθε καταγγελία.

Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γ. Σανιδάς, μόλις τον περασμένο Ιούνιο έδωσε εντολή στους εισαγγελείς να ερευνούν κατά προτεραιότητα τις καταγγελίες πολιτών για κακοποίησή τους από αστυνομικούς. Η ίδια επιτροπή είχε θίξει και το καθεστώς ανομίας στο αστυνομικό τμήμα Ομόνοιας, εκεί όπου αποκαλύφθηκε το βίντεο της ντροπής, με αστυνομικούς να βασανίζουν ανήλικους…

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει καταδικάσει πολλές φορές την Ελλάδα για παρόμοια περιστατικά αυθαίρετης αστυνομικής βίας. Το τελευταίο αφορούσε τον τραυματισμό του πρόσφυγα Δ. Ζελίλοφ στη Θεσσαλονίκη. Εκεί το Δημόσιο είχε υποστηρίξει τους αστυνομικούς, οι οποίοι εν τω μεταξύ είχαν απαλλαγεί από κάθε πειθαρχική ή ποινική ευθύνη στην Ελλάδα!

Το ίδιο δικαστήριο είχε επιδικάσει το Ιούνιο του 2007 αποζημίωση 120.000 ευρώ στην οικογένεια του 17χρονου Ι. Καραγιαννόπουλου από τις Σέρρες. Ο νεαρός πυροβολήθηκε εξ επαφής στο κεφάλι, αλλά η ΕΛ.ΑΣ. και η κυβέρνηση υιοθέτησαν τη βολική εκδοχή του ατυχήματος! ΕΔΕ και ποινικά δικαστήρια είχαν αθωώσει και πάλι τους αστυνομικούς.

Αλλά και η περίπτωση του Χρ. Μακαρατζή είναι χαρακτηριστική. Ο 28χρονος δέχτηκε πυροβολισμό και έμεινε ανάπηρος κατά 70%, επειδή έκανε το λάθος να μη σταματήσει σε μπλόκο της Τροχαίας. Το Ευρωδικαστήριο μας καταδίκασε για παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή, όμως η ποινική δικαιοσύνη στην Ελλάδα δεν βρήκε και πάλι ενόχους…

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 13/12/2008

*****************************************************
Όσοι έβλεπαν την κρίση να έρχεται
Λουκάς Τσούκαλης

Οσοι ένιωθαν την αγωνία της νέας γενιάς αντιμέτωπης με μια στρεβλή αγορά εργασίας που λειτουργεί εις βάρος των νεοεισερχόμενων, για εκείνους τουλάχιστον που δεν διαθέτουν τα μέσα και τις προσβάσεις των ολίγων, με υποθηκευμένο το μέλλον και τις προοπτικές να χειροτερεύουν λόγω της επερχόμενης οικονομικής κρίσης…
Οσοι είχαν τη στοιχειώδη ευαισθησία να διακρίνουν την ταχύτατη απαξίωση πολιτικής και πολιτικών σε ένα κομματοκρατούμενο και διεφθαρμένο σύστημα, στο οποίο η αναίδεια και η υποκρισία συναντιούνται πολύ συχνά με την αμάθεια και την ανικανότητα…
Οσοι διέκριναν τις επιπτώσεις μιας διάχυτης κρίσης αξιών σε μια κοινωνία νεόπλουτων με ολοένα και περισσότερους νεόπτωχους, μια κοινωνία συντηρητική όπου πολλοί προσποιούνται τους προοδευτικούς, μερικοί βολεύονται, άλλοι υιοθετούν τον κανόνα της ήσσονος προσπάθειας που έχουν αναγάγει σε ιδεολογία συντεχνίες και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ενώ οι περισσότεροι απλώς ιδιωτεύουν, διαβάζοντας αθλητικές εφημερίδες που χυδαιολογούν και περιοδικά life style που αποκοιμίζουν…
Οσοι ένιωθαν καθημερινά στο πετσί τους τη διογκούμενη ανομία, με ολοένα και περισσότερες εκδηλώσεις βίας, στους δρόμους ως πεζοί ή εποχούμενοι, στα γήπεδα όπου η συντεταγμένη πολιτεία δεν τολμά να έρθει σε αντιπαράθεση με νονούς και χούλιγκαν, αλλά και στα πανεπιστήμια και τα σχολεία όπου τα παιδιά μας από μικρά διδάσκονται στην πράξη μαθήματα πολιτικής αγωγής που διόλου αρμόζουν σε ώριμη δημοκρατία…

Οσοι μπορούσαν να ξεφύγουν από την τηλεοπτική αποχαύνωση που καλλιεργούν τα περισσότερα κανάλια και να συνειδητοποιήσουν έτσι τις επιπτώσεις του έντονου λαϊκισμού που αυτά εκπέμπουν, ενός λαϊκισμού πασπαλεισμένου με μπόλικη υστερία και μεγάλες δόσεις τρομολαγνείας, που με τη σειρά τους αναπαράγονται και καθορίζουν το λεγόμενο δημόσιο διάλογο… Και όσοι τέλος είχαν την ικανότητα και το κουράγιο να συνταιριάξουν τα πολλά κομμάτια του σύνθετου παζλ της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, σίγουρα έβλεπαν μπροστά τους τα σημάδια της κρίσης που πύκνωναν, αν και μπορεί να μην ήθελαν οι ίδιοι να πιστέψουν την εικόνα που διαγραφόταν, ακόμη λιγότερο να την περιγράψουν δημόσια. Γιατί οι περισσότεροι, λόγω ηλικίας, είχαν μνήμες από την εποχή πριν τη μεταπολίτευση, που θέλαν να ξορκίσουν μιλώντας σήμερα για την ποιότητα της δημοκρατίας, την ευρωστία των θεσμών και την εξαφάνιση του παρακράτους, ή ακόμη για τον «εξευρωπαϊσμό» της χώρας. Αλλωστε, ανθρώπινη είναι και η αδυναμία να μπερδεύουμε τις επιθυμίες μας με την πραγματικότητα, ακόμη περισσότερο σε μια χώρα όπου από μικρά παιδιά προσπαθούμε με δυσκολία (και κάποιες εμφανείς τάσεις σχιζοφρένειας) να συμβιβάσουμε το ένδοξο παρελθόν και την αγιογραφία των προγόνων που διδασκόμαστε με μια ενίοτε πολύ μίζερη σύγχρονη πραγματικότητα.

Μεμονωμένες παρέμειναν, ως επί το πλείστον, οι φωνές αυτών που είχαν κάτι το ουσιαστικό να πουν και να προτείνουν, με αντίστοιχο μικρό αντίκτυπο στα δημόσια πράγματα της χώας – στην καλύτερη των περιπτώσεων, κάποια υποδόρια επιρροή στη διαμόρφωση μέρους της κοινής γνώμης. Γιατί τα οργανωμένα κόμματα, ομάδες και συμφέροντα, μαζί με την πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με άλλα συνήθως ασχολούνταν, πρωτίστως με το μοίρασμα της πίτας. Οι λίγες ατομικές εξαιρέσεις δεν αλλάζουν τον κανόνα. Και έτσι οι πιο πολλοί δεν είδαν ούτε άκουσαν την κρίση να έρχεται, και σήμερα ακόμη δυσκολεύονται να αποδεχθούν ότι η κρίση αυτή δεν έχει απλά συγκυριακό χαρακτήρα αλλά ότι οι ρίζες της προχωράνε βαθιά στον τρόπο λειτουργίας θεσμών και πολιτικού συστήματος, καθώς και της κοινωνίας γενικότερα. Αυτοί που πιστεύουν ότι η λύση στην κρίση που βιώνουμε θα προέλθει απλά και μόνον από την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, είναι, φοβάμαι, βαθιά νυχτωμένοι – ή, το πιο πιθανό, μιλάνε από συμφέρον.

Πηγή: Καθημερινή 15.12.2008
***************************************

Οι απόβλητοι

ΖΙΓΚΜΟΥΝΤ ΜΠΑΟΥΜΑΝ

Όλοι ξέρουμε τη θεωρία για το “πέταγμα της πεταλούδας”. Σε ένα ναρκοπέδιο, ένα λάθος βήμα μπορεί να προκαλέσει έκρηξη γιγαντιαίων διαστάσεων. Ένα υψηλότερο ποσοστό ανεργίας και μια μεγαλύτερη συμπύκνωση της απογοήτευσης των νέων και της απελπισίας έκαναν την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη το επίκεντρο του ελληνικού σεισμού», σημειώνει ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν, από τις σημαντικότερες φωνές της κοινωνιολογικής σκέψης, επίτιμος καθηγητής στα Πανεπιστήμια του Λιντς (Αγλλία) και της Βαρσοβίας, βραβευμένος με τα ευρωπαϊκά βραβεία Αmalfi (1990) και Αdorno (1998).

Για τον Μπάουμαν, είμαστε όλοι άνθρωποι που έχουν χάσει την πίστη τους στο μέλλον, «ρευστοί ήρωες», όπως λέει ο ίδιος, καθώς η νεωτερικότητα έχει και άλλη όψη: των ανθρώπων που μένουν πίσω στερούμενοι τα απαραίτητα μέσα επιβίωσης, γίνονται υπεράριθμοι, περιττοί, αναλώσιμοι και στο τέλος απόβλητοι, υποστηρίζει. Διευκρινίζει ότι χρησιμοποιεί πρώτο πληθυντικό όταν λέει ότι «περπατάμε σε ναρκοπέδιο», σκοπίμως: «Η παραγωγή εκρηκτικού υλικού είναι οικουμενικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης ζωής, καθώς παράγονται αναγκαστικά “ακατάλληλοι” άνθρωποι, “απόβλητοι”, που δεν μπορούν να προσαρμοστούν στη “νέα και βελτιωμένη” κοινωνική τάξη. Ο αριθμός αυτών των ανθρώπων αυξάνεται και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, καθώς “ελαττωματικοί” καταναλωτές δεν έχουν τα μέσα να πληρώσουν για να ενταχθούν στην “ευπρεπή κοινωνία”, ενώ άλλοι αποβάλλονται εντελώς από το καταναλωτικό παιχνίδι, όπου φτιάχνονται και καταστρέφονται οι ανθρώπινες τύχες».
Όπως σημειώνει, «οι ρίζες του προβλήματος βρίσκονται στον τρόπο ζωής μας και τα αίτια της δυστυχίας δεν μπορούν να απαλειφθούν αναδιαρθρώνοντας τις κεφαλαιακές δομές των τραπεζών, όπως προτείνουν οι πολιτικές ελίτ. Οι πολιτικοί παίρνουν μέτρα αποζημίωσης των πλουσίων επειδή χάνουν τα υπέρογκα εισοδήματά τους κι αυτό με χρήματα που ελπίζουν να βγάλουν από τη φορολόγηση των πολιτών».
Σύμφωνα με τον νομπελίστα Αμάρτια Σεν, οι κυβερνήσεις πρέπει να αξιολογούνται με βάση τις δυνατότητες που προσφέρουν στους πολίτες τους. Ο Μπάουμαν, όμως, δεν συμφωνεί. Αντιτείνει πως «δεν μετράς τη δύναμη μιας γέφυρας με τον μέσο όρο δύναμης των πυλώνων της. Αν το κάνεις, τότε θα σε βρει ένα πικρό ξύπνημα, όπως συνέβη στην ελληνική κυβέρνηση». «Οι κυβερνήσεις και γενικότερα η ανθεκτικότητα της κοινωνίας πρέπει να μετράται με βάση την ποιότητα ζωής των ασθενέστερων, των πιο δυστυχισμένων. Η ποιότητα μιας κοινωνίας δεν κρίνεται από το ΑΕΠ και τις στατιστικές, αλλά από την αξιοπρέπεια ή μάλλον την αναξιοπρέπεια της ζωής των πιο στερημένων τμημάτων της».

Υπάρχει επιστροφή
Πάντως, δεν είναι απαισιόδοξος για το μέλλον. «Ακόμη δεν έχουμε σκεφτεί σοβαρά στη βιωσιμότητα της κοινωνίας μας που βασίζεται στην κατανάλωση την πίστωση. Η “επιστροφή στην ομαλότητα” προμηνύει επιστροφή σε κακούς και εν δυνάμει επικίνδυνους δρόμους. Σημαίνει ότι ουδείς, ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι οικονομικοί παράγοντες, έχει αντιληφθεί την αιτία του προβλήματος. Δεν έχουμε φτάσει ακόμη στο σημείο όπου δεν υπάρχει επιστροφή, υπάρχει ακόμη χρόνος να αλλάξουμε πορεία. Μπορούμε να μετατρέψουμε αυτό το σοκ και το τραύμα σε πλεονέκτημα για τα παιδιά μας». Η ρίζα του προβλήματος είναι αλλού, προσθέτει. Χωρίς κοινωνικά δικαιώματα για όλους, «ένας μεγάλος και αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων θα θεωρούσε τα πολιτικά του δικαιώματα άχρηστα. Αν τα πολιτικά δικαιώματα είναι απαραίτητα για να τεθούν σε ισχύ τα κοινωνικά, και τα κοινωνικά δικαιώματα είναι απαραίτητα για να μπορούν να λειτουργήσουν τα πολιτικά».

Η… επιτυχία των τραπεζών έφερε το κραχ
Η πιστωτική κρίση που βιώνουμε σήμερα δεν είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας των τραπεζών, υποστηρίζει ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν. Αντιθέτως, ήταν αναμενόμενη και σε μεγάλο βαθμό προϊόν της εξαιρετικής επιτυχίας τους! «Επιτυχίας τους να μετατρέψουν μια πλειοψηφία ανδρών και γυναικών, νέων και γέρων, σε οφειλέτες: οφειλέτες για πάντα, από τη στιγμή που η συνθήκη του να είσαι χρεωμένος αυτοδιαιωνίζεται, ενώ προσφέρονται όλο και περισσότερα χρέη ως η μόνη ρεαλιστική σωτηρία από τα ήδη υπάρχοντα. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες το να λάβεις πίστωση έγινε ευκολότερο από ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία, ενώ το να ξεφύγεις από αυτή την κατάσταση δεν ήταν ποτέ δυσκολότερο! Όλοι αποπλανήθηκαν και μπήκαν σε αυτό το παιχνίδι. Όπως το να αποκτήσουν παπούτσια όλοι οι ξυπόλητοι θα δημιουργούσε πρόβλημα στη βιομηχανία παπουτσιών, έτσι και το ότι μπήκαν στα χρέη σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που δεν είχαν χρέη δημιούργησε πρόβλημα στη βιομηχανία δανεισμού. Έτσι, η διάσημη πρόβλεψη της Ρόζας Λούξεμπουργκ επαληθεύθηκε για ακόμη μια φορά: όπως το φίδι που καταβροχθίζει την ίδια του την ουρά, ο καπιταλισμός έρχεται για ακόμη μια φορά επικίνδυνα κοντά σε μια ακούσια αυτοκτονία, καταφέρνοντας να εξαντλήσει την προμήθεια νέων παρθένων εδαφών προς εκμετάλλευση», σημειώνει.

Για του λόγου το αληθές παραθέτει τους αριθμούς: στις ΗΠΑ το συνολικό ποσό των απλήρωτων δανείων πιστωτικών καρτών αυξήθηκε κατά 15%, «και πάνω απ΄ όλα, τα συνολικά χρέη των φοιτητών κολεγίων, οι οποίοι θα αποτελέσουν τη μελλοντική ελίτ της χώρας, διπλασιάστηκαν. Η εκπαίδευση στην τέχνη του να ζεις με χρέη μέχρι να πεθάνεις ενσωματώθηκε στη διδακτέα ύλη, τόσο στην Αμερική όσο και στην Αγγλία. Οι ευρωπαϊκές χώρες δεν πάνε πίσω. Ο πλανήτης των τραπεζών ξεμένει από παρθένα εδάφη, αφού ήδη εκμεταλλεύθηκε ριψοκίνδυνα ακόμη και άγονη γη».

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ 13.12.2008 (Συνέντευξη στην Αριστοτελία Πελώνη)

*************************************************

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Σε αυτή τη στιγμή της πολιτικής και κοινωνικής κατάθλιψης που μας σκεπάζει όλους, εκφράζουμε τη δική μας φωνή απόγνωσης, αλλά και ελπίδας. Απόγνωση, γιατί με τον αδιανόητο για μια «δημοκρατική» πολιτεία φόνο του, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έγινε άθελά του το παιδί όλων μας. Η απαράδεκτη και πασιφανώς αδικαιολόγητη βία εκείνων που θα έπρεπε να περιφρουρούν την ασφάλεια όλων των πολιτών, έβαλε αυτό το άτυχο παιδί στα σπίτια όλων μας. Ο ξαφνικός θάνατός του μας γέμισε με προσωπική θλίψη για το παρόν και το μέλλον όλων των σημερινών παιδιών, και μας θύμισε πόσο εύθραυστη είναι στη σημερινή πραγματικότητα όχι μόνο η μελλοντική τους ευτυχία αλλά και η ίδια τους η επιβίωση. Γιατί τριάντα τέσσερα χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, η Ελληνική Αστυνομία συνεχίζει να δρα σαν ημιαυτόνομος «τρομερός» κατασταλτικός μηχανισμός και πολλοί ανάμεσά μας συνεχίζουν να υπεραμύνονται αυτού του χαρακτήρα της.

Απόγνωση, γιατί την επόμενη μέρα του φόνου και εν μέσω της βίας που σκοτείνιασε την Αθήνα, όλες ανεξαιρέτως οι πολιτικές παρατάξεις που διεκδικούν μερίδιο στις δημοσκοπήσεις, εντός και εκτός Βουλής, επέλεξαν να περιχαρακωθούν πίσω από τον βαρετό και στερεότυπο λόγο που εξασφαλίζει την ηγεμονία στο «δικό τους κοινό». Αντί να απολογηθούν με συντριβή για το δικό τους μερίδιο ευθύνης, να δουν με ειλικρίνεια τις ρίζες του κακού και να προσπαθήσουν έστω να ψελλίσουν μία κουβέντα ειλικρίνειας, επέλεξαν να επενδύσουν στην ανανέωση της σχέσης τους με το ίδιο κοινό στο οποίο πάντα απευθύνονταν. Δεν είναι άραγε χαρακτηριστικό ότι μέχρι και σήμερα ούτε ένας από τους «υπεύθυνους» της σημερινής κατάστασης δεν έχει «πάει σπίτι του», ενώ η κυβέρνηση της χώρας θεωρεί ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος για παραιτήσεις υπουργών;

Απόγνωση, γιατί αγαπάμε την Αθήνα που κάηκε και δεν αντιμετωπίζουμε τις πόλεις και τα ιστορικά τους κτίρια σαν αναλώσιμη καύσιμη μάζα για την εκτόνωση αγνώστων που κρύβονται πίσω από κουκούλες. Και μας είναι αδιανόητη η οποιαδήποτε δικαιολόγηση της κατατρομοκράτησης και χημικής δηλητηρίασης της ζωής στην πόλη από όσους έχουν λόγο να δρουν στο σκοτάδι. Τέτοιες εκρήξεις ακατανόητης βίας εναντίον της ιδιωτικής ή δημόσιας περιουσίας πολιτών που θα έπρεπε να θεωρούνται σύμμαχοι σε κάθε κοινωνικό αγώνα, τελικά ωφελούν μόνο όσους ευαγγελίζονται τη βασιλεία της βίαιης καταστολής και όσους λίγους ταυτίζουν την κοινωνική πρόοδο με την εξίσου βίαιη ανατροπή του συστήματος, ακόμα και ενάντια στη θέληση των πολλών.

Ελπίδα, γιατί η κατά κύριο λόγο μη-βίαιη και μονοιασμένη εξέγερση των μαθητών από τα σχολεία ολόκληρης της χώρας έχει καθαρό στόχο και λόγο. Γιατί με καθιστικές διαμαρτυρίες, πορείες, λουλούδια, ακόμα και πέτρες, οι μαθητές ζητούν να χτίσουν τοίχο απέναντι στην τυφλή βία, να βάλουν τα δικά τους θεμέλια για μία κοινωνική αλλαγή και να αναγκάσουν όλους εμάς να ακούσουμε το αίτημά τους για ένα μέλλον αντάξιό τους. Ένα μέλλον που δυστυχώς δεν προκύπτει, ούτε στο πλαίσιο των ιδεολογικά «κολλημένων» κομματικών νεολαιών, ούτε από το στείρο σύστημα πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, αλλά ούτε και από τη σκανδαλώδη και βαθιά διεφθαρμένη πολιτική, κοινωνική και οικονομική ελληνική πραγματικότητα.

Όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο, ο καθένας προσωπικά και όλοι μαζί, αισθανόμαστε πως οφείλουμε να απολογηθούμε για το δικό μας μερίδιο ευθύνης στο αδιέξοδο που με τόσο καταιγιστικό και οδυνηρό τρόπο αποκαλύπτεται καθημερινά, μετά το φονικό βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου. Αυτό το αδιέξοδο που εμείς δημιουργήσαμε βυθίζει στο σκοτάδι το μέλλον των σημερινών παιδιών. Μέσα από ένα στείρο και αδιάφορο εκπαιδευτικό σύστημα, ασφυκτικές περιβαλλοντικές συνθήκες, απουσία της φωνής τους από τα ΜΜΕ, κοινωνική αδιαφορία και νωθρότητα, πολιτική φαυλότητα που διαπερνά όλους τους τομείς της δημόσιας πραγματικότητας και μέσα από τη διάχυτη βία που κυλάει στους δρόμους, στα πανεπιστήμια και στην πολιτική και οικονομική ζωή, η δική μας γενιά των ενηλίκων έχει αφαιρέσει από τα δικά της παιδιά τις βάσεις για ένα φωτεινό αύριο.

Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουμε για την ελληνική δημοκρατία. Αυτή τη δημοκρατία με τα πριονισμένα δεκανίκια, που όμως πρέπει να στηρίξουμε και να δυναμώσουμε, γιατί αγκαλιάζει όλες τις ελπίδες μας για μια ζωντανή και δίκαιη κοινωνία. Αυτός ο αγώνας για ουσιαστική δημοκρατία αφορά εμάς τους πολίτες, προσωπικά και συλλογικά, και δεν μπορεί να εξαντλείται σε προτάσεις εντυπωσιασμού από τα κόμματα που ήδη την εξευτελίζουν. Η δημοκρατία που στη χώρα μας αντιμετωπίζεται σχεδόν αποκλειστικά ως τυπικό δικαίωμα που ασκείται στις εκλογές, αφορά την καθημερινή σχέση του πολίτη με το κράτος που οφείλει να είναι κράτος δικαίου και αλληλεγγύης. Η δημοκρατία που χρειαζόμαστε τώρα περισσότερο από ποτέ αφορά το κράτος μη-βίας, διαφάνειας, κοινωνικής αλληλεγγύης και δικαίου που δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα, την ευρεία κοινωνική συμμετοχή στη διαμόρφωση και εφαρμογή των πολιτικών, τη διεκδίκηση του καθαρού και ειλικρινούς δημόσιου λόγου και τον έλεγχο των μηχανισμών άσκησης εξουσίας.
To κείμενο αυτό υπογράφουν οι:

Θεοδότα Νάντσου, περιβαλλοντολόγος
Κωνσταντίνος Λιαρίκος, οικονομολόγος περιβάλλοντος
Λευτέρης Παπαγιαννάκης, νομικός
Χρήστος Ν. Πετράκος, νομικός
Φραντζέσκα Μπόθου, ιδιωτική υπάλληλος
Κατερίνα Παπαγιαννάκη, χημικός / περιβαλλοντολόγος
Μάριος Βαληνάκης, μουσικός
Γιώργος Παπαγιαννάκης, οικονομολόγος
Βαγγέλης Τερζής, τεχνολόγος περιβάλλοντος
Γιώργος Κατσαδωράκης, βιολόγος/ορνιθολόγος
Γιώργος Παξιμάδης, θαλάσσιος βιολόγος
Γιώργος Βλάχος, Γεωπόνος
Απόστολος Γ. Παπαδόπουλος, πανεπιστημιακός

Δείτε για ενημέρωση τη συλλογή απο δημοσιευματα και αναρτησεις, που έγινε…

εδώ: http://www.radiobubble.gr/viablogs (κειμενα απο τα ελληνικά blogs)
εδώ: http://www.radiobubble.gr/worldpress (άρθρα του διεθνούς Τύπου και των διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων)
και εδώ: http://www.radiobubble.gr/viamassmedia (τα πλέον ενδιαφέροντα άρθρα των ελληνικών Μέσων)